Ένα σχόλιο με αφορμή την ανακαίνιση εξωκλησιών στην Κρανιά

Το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου

Πέρυσι είναι γνωστό ότι ανακαινίσθηκε το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννου (κοιμητήριο) με πρωτοβουλία κατοίκων του χωριού και της ενορίας. Και η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα υπήρξε άριστο. Παλαιότερα δαπανήθηκαν ουκ ολίγα χρήματα για την οικοδόμηση του Αγίου Κωνσταντίνου, ο οποίος τελικά έγινε μεγαλύτερος αυξάνοντας παράλληλα τη δαπάνη. Τώρα μαθαίνουμε για την πρωτοβουλία πάλι κατοίκων και με την άδεια της ενορίας να ανακαινισθεί το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου (κοιμητήριο) που βρίσκεται στα βόρεια του χωριού.

Κατ' αρχήν δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει με αυτές τις πρωτοβουλίες όταν μάλιστα έχουν τόσο ωραία αποτελέσματα. Είναι όμως θέμα προτεραιότητας; Καλά είναι τα ξωκλήσια, αλλά δεν παύουν να αποτελούν "ντουβάρια". Η πίστη και η αγάπη των ανθρώπων είναι ανάγκη να "επενδύονται" στους ίδιους τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα έχουν την αξία τους όταν υπηρετούν τους ανθρώπους. Στην παρούσα φάση κατά τη γνώμη μας άλλες είναι οι προτεραιότητες για την κοινωνία του χωριού μας. Θα θέλαμε για παράδειγμα να βλέπουμε από τους φορείς και κατοίκους του χωριού μας τον ίδιο ζήλο για παροχή κινήτρων ούτως ώστε να έχει το χωριό μας γιατρό, ο οποίος με τόσους υπερήλικες είναι απαραίτητος. Τον ίδιο επίσης ζήλο θα χαιρόμασταν να βλέπουμε στους ευαίσθητους τη πίστη κατοίκους να προσπαθούν να προσφέρουν ίσες ευκαιρίες μάθησης στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους τα οποία μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον απομακρυσμένο από αστικά κέντρα και συνεπώς διαδικασίες μάθησης.

Αναφέραμε αγαπητοί συμπατριώτες μερικά παραδείγματα για να δείξουμε ότι υπάρχουν τρόποι και πεδία στα οποία όποιος θέλει μπορεί να προσφέρει κάνοντας πιο εύκολη τη ζωή των κατοίκων του άγονου χωριού μας.

Βλέπουμε στο χωριό μας, όπως και γενικά στην ελληνική κοινωνία, μια έντονη πολλές φορές θρησκευτικότητα η οποία δυστυχώς είναι στρεβλή. Διοχετεύουμε την αγάπη μας σε... εκκλησιαστικά ντουβάρια, αλλά πολλές φορές δεν αγαπούμε τον συνάνθρωπό μας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κατώτερο είδος πίστης η οποία εδράζεται στο φόβο, την ωφέλεια, αλλά και ενίοτε την αφέλεια των...πιστών. Προσφέρουμε λοιπόν στην Εκκλησία για να μας έχει καλά ο Θεός, εμάς και τα παιδιά μας, για να μας βοηθήσει να επιτύχουμε στη ζωή μας, αλλά και για να μας εξαλείψει τις όποιες αμαρτίες μας. Και όλα αυτά είναι καλά και ανθρώπινα μέχρι ενός σημείου, αλλά αυτό δεν είναι ορθόδοξη πίστη. Πρόκειται για σχέση συναλλαγής με το Θεό και όχι για σχέση αγάπης. Η αληθινή αγάπη περνάει πρώτα απ'όλα μέσα από τον συνάνθρωπο και μετά ανάγεται στο Θεό. Ο Θεός σύμφωνα με την Αγία Γραφή δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς των ανθρώπων. Ενώ, από την Παλαιά Διαθήκη τονίζει ότι, "αγάπη θέλω και όχι την θυσία σας".

Πιστεύουμε ότι είναι ανάγκη αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι, να επενδύουμε στα έμψυχα και όχι στα άψυχα. Η συλλογικότητα και η κοινότητα είναι που μας κάνει ανθρώπους και όχι η κάθετη πίστη προς το Θεό ως ένα είδος αυτολατρείας της εικόνας μας ή καλύτερα του ειδώλου μας.

Υ.Γ. Με αφορμή την τελευταία πρόταση του σχολίου μας θα θέλαμε να σχολιάσουμε και το γεγονός των ιδιωτικών (;) λειτουργιών που γίνονταν κατά κόρον παλιότερα (προ κρίσης) και στο χωριό μας. Έτσι, θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να τονίσουμε ότι στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει ιδιωτικό, αλλά κοινό, ενορία. Δεν θα σωθούμε ποτέ μόνοι μας και...με την οικογένειά μας. Μέσα στην ενορία πρέπει να συν-χωρέσουμε και με τον εχθρό μας, και να συν-χωρεθούμε. Αλίμονο αν ο καθένας μας και η καθεμιά έφτιαχνε το δικό του ναό ή ξωκλήσι και τελούσε την Θεία  Λειτουργία χώρια από τον...άλλον. Συνέβη δε παλιότερα στο χωριό μας την ημέρα του εορτασμού του Πολιούχου μας, Αγίου Δημητρίου, ενορίτες συμπατριώτες μας να τελέσουν χωριστά (!!!) Θεία Λειτουργία στο Μοναστήρι της Παλαιοκαρυάς. Μοναξιά και μοναχικότητα δεν υπάρχει στον Παράδεισο αγαπητοί συμπατριώτες.

Καλό Πάσχα! Καλή Ανάσταση! 

Χρήστος Γκουνέλας, θεολόγος