Γράφει ο Αθανάσιος Θεοδωράκης,
πολιτικός επιστήμονας
Είναι ευχάριστο και άνετο να γράφει κανείς για πρόσωπα που δεν έτυχε να γνωρίζει. Ετσι δεν υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο, το συναίσθημα, ο συνειδητός ή μή υπολογισμός, η ασυναίσθητη επιρροή. Οι σκέψεις ξεδιπλώνονται εύκολα, η φαντασία πλημμυρίζει τον νου και η συγκίνηση είναι πηγαία. Ετσι, με νόημα μεν, χωρίς στόχο δε.
Ο λόγος για τα παραπάνω, μάλλον λυρικά και ελπίζω επιτρεπτά, είναι μια απλή είδηση. Διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή» ένα πρόσφτατο σχόλιο που αφορούσε τη διοργάνωση μιας θεατρικής παράστασης στην Κρανιά, τη δική μας Κρανιά : «Ετος 168 π.Χ. Μετά την ήττα του τελευταίου βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα στη μάχη της Πύδνας, όλη η Ελλάδα τέθηκε υπό ρωμαϊκή κατοχή. Ολη; Οχι ακριβώς. Ενα χωριό στο ορεινό ανάγλυφο του Δυτικού Ολύμπου, στα σύνορα Μακεδονίας και Θεσσαλίας, η Μονδαία, σημερινή Κρανιά Ελασσόνας, παραμένει ανυπότακτη…» (http://www.kathimerini.gr/924178/article/epikairothta/ellada/o-oveli3-ston-dytiko-olympo-en-etei-2017).
Η συνέχεια μεταφέρεται επί σκηνής όπου η φαντασία και η ευρηματικότητα δημιουργούν χείμαρο εξελίξεων: η ευφυϊα των Γαλατών και του Οβελίξ συναντούν το ελληνικό δαιμόνιο και γίνεται το «έλα να δεις». Πόλεμοι, πείσματα, νίκες και ήττες, η ελληνική Κλεοπάτρα, το μαγικό κρανοποτό (αυτό κι αν θέλει τέχνη…), μαυροκόρακες και στο τέλος η ειρήνη.
Τί γίνεται λοιπόν στην Κρανιά;
Η ευρηματικότητα, η επιμονή και το ταλέντο ενός ντόπιου δημιουργού, του δικηγόρου Χρήστου Πατούνα, αποδεικνύεται λυτρωτική. Αχ και νάχα την πέννα και τις γνώσεις του Κώστα Γεωργουσόπουλου…Θα ανέλυα την αυθεντικότητα, τη λαϊκή συμμετοχή, το πηγαίο «αριστοφανικό»