Εκλογές...οι μεταφυσικές

Γράφει ο Χρήστος Γκουνέλας,

 Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είναι έκδηλος ο Μεσσιανισμός που πηγάζει από τα πολιτικά κόμματα και καταλήγει στη…φαντασία των πολιτών. Για την ακρίβεια μάλιστα, στην προεκλογική περίοδο ενώνονται δια μέσω συνθημάτων οι φαντασίες ή τα οράματα των πολιτικών από τη μια με αυτά των πολιτών από την άλλη. Ουσιαστικά την περίοδο προ των εκλογών ζούμε όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας σε μια εικονική πραγματικότητα, σε ένα matrix για όλα αυτά που θα…γίνουν και αναλόγως συντασσόμαστε πίσω από τους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι δε τόσο έντονος ο εσχατολογικός χαρακτήρας των κομμάτων που ακόμη και ιερωμένοι δεν ξεφεύγουν από τα δίχτυα του. Ενώ από την άλλη πλευρά πολιτικοί ηγέτες επικαλούνται δημόσια το θείο για να ισχυροποιήσουν την πίστη των οπαδών στο…κόμμα.

 Κάθε πολιτικός χώρος, από την άκρα δεξιά έως και την άκρα αριστερά και ό,τι ενδιάμεσό τους, φαντασιώνεται ή οραματίζεται μια εικονική πραγματικότητα σωτηρίας και καλεί τους πολίτες να την ενστερνιστούν και να τη στηρίξουν. Και όσο πιο ακραίος είναι ο πολιτικός χώρος τόσο πιο έντονος είναι ο Μεσσιανισμός του. Οι προβλέψεις - προφητείες καταστροφής σε περίπτωση νίκης του αντιπάλου δίνουν και παίρνουν. Η υπερβολή στις εικόνες και τα συνθήματα υποβοηθούμενη  με το παραπάνω από τα πάσης φύσεως μαζικά μέσα ενημέρωσης είναι πασιφανής.

 Σ’ αυτές τις εκλογές αυτό το νιώθουμε περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά: Τα δύο συναισθήματα και συνθήματα που διαχέονται στους πολίτες – οπαδούς είναι ο φόβος και η ελπίδα. Και τα δύο στοιχεία είναι φυσικά και μεταφυσικά συνάμα, πάνω στα οποία εδράζονται όλες οι θρησκείες από τότε που υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη. Ωστόσο, και τα δύο έχουν κοινό παρονομαστή τον θάνατο ή καλύτερα τον φόβο του θανάτου. Η πολιτική λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναπαράγει με κάθε υπερβολή τον πολιτισμό του θανάτου που ζούμε καθημερινά. Συμβαίνει μάλιστα και το εξής παράδοξο· να φοβόμαστε έναν επερχόμενο θάνατο, ο οποίος  ωστόσο είναι παρών: ζούμε ήδη τον θάνατο μας ή καλύτερα τον θάνατο του ατομισμού μας. Το χειρότερο είναι ότι φοβόμαστε να τον αντικρίσουμε και με την καταλυτική βοήθεια των πολιτικών και ενίοτε και των πνευματικών μας ανθρώπων τον…σκεπάζουμε. Η συνειδητοποίηση του θανάτου μας και το γιατί πεθάναμε θα μας ανοίξει τον δρόμο για την γέννηση του καινούριου, για την ανάστασή μας. Άλλωστε, «ο κόκκος του σίτου πρέπει να πεθάνει για να καρπίσει…».