ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
Εμείς που γεννηθήκαμε
σε δρόμους δύσβατους
δεν μάθαμε άλλο
δρόμο.
Εμείς που μεγαλώσαμε
με ψωμί,λάδι και ζάχαρη
δεν ξέρουμε
άλλη γλώσσα.
Εμείς που το νερό
το στίβαμε
απ' τις πέτρες
τα όνειρά μας χτίζαμε
στα φτωχικά
σοκάκια.
Εμείς που αντικρίσαμε
τον ήλιο
μες τα χέρια μας
στον ίδιο δρόμο
θα βαδίζουμε
μιλώντας πάντοτε
την ίδια γλώσσα
τη γλώσσα
της καρδιάς.
Εμείς που λίγα
είδαμε
μα,μάθαμε πολλά
αυτόν το δρόμο
δείχνουμε
αψηφώντας
τις περιπέτειες.
Μέσα από δρόμους
δύσβατους
πηγάζει
η κορυφή.
Αγάπη Σπαθάρα
15/11/2019
(Φωτογραφία δική μου:
Το χωριό μου)
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ
Κυρίες και Κύριοι
διαφωνώ.
Διαφωνώ
για τον βαθμό
τα παράσημα
τις συνθήκες
τα μισόλογα.
Κουράστηκα
να υποκλίνομαι
παρασύροντας
στην σιωπή
λόγια και πράξεις.
Πάντα το δίκιο
θα υπερασπίζομαι
διαφωνώντας
ριζικά
για τ' άδικο.
Διαφωνώ
και υπογράφω
κάνοντας
ένσταση
με το μελάνι
της καρδιάς μου.
Αγάπη Σπαθάρα
23/11/2019
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Ο μόνος δρόμος είσαι εσύ
εσύ το τέλος κι η αρχή
εσύ η ανάσα,η πνοή
εσύ η ελπίδα κι η ζωή.
Εσύ ο δικός μου ουρανός
εσύ το σκοτάδι,εσύ το φως
εσύ το αν, εσύ το πως
η πίστη μου και ο στεναγμός.
Εσύ η πίκρα,εσύ το γέλιο
ό,τι κι αν θέλησα,ό,τι κι αν θέλω
εσύ η σκέψη,εσύ η μοίρα
όσα σου έδωσα,όσα σου πήρα.
Εσύ η αγάπη,εσύ το δάκρυ
συναίσθημα και αυταπάτη
εσύ το τέλος,εσύ η αρχή
εξομολόγηση κι απαντοχή.
Αγάπη Σπαθάρα
24/11/2019
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ
Το ξέρω.
Πέρασες πολλά.
Πέρασες δύσκολα.
Πάντα συνεπής
και συνεργάσιμος
χωρίς να υπολογίζεις
τους κινδύνους
πρόσφερες
αδιάκοπα
κρατώντας
μόνο την αξιοπρέπεια
στα χέρια σου.
Εσύ που δεν λογάριαζες
τι πάει να πει όχι
μετρώντας
όπως έπρεπε
τα λόγια σου.
Τα πρώτα σημάδια
της κόπωσης
έχουν φωλιάσει
στην ψυχή σου.
Στον ραγισμένο καθρέφτη
του εαυτού σου
ανάμεσα στις πληγές
του χαρακτήρα σου
και στα κρυμμένα
συναισθήματα
μόνο η καρδιά σου
πάλλεται
ποτισμένη
με την διαύγεια
των δακρύων σου.
Ανάμεσα
στο πριν και στο μετά
το τώρα
μοιάζει μαγικό.
Αναζητώντας
το φως που σου αναλογεί
στέκεσαι όρθιος
ενάντια
στο πεπρωμένο
ανατρέποντας
τη συμφωνία
της φύσης.
Αγάπη Σπαθάρα
07/12/2019
(φωτογραφία σημερινή δική μου)
Η ΣΥΝΤΑΓΗ
Προσπαθώ να αντιμετωπίσω
τα συμπτώματα
με ήπια αναλγητικά
που η δράση τους
δεν βοηθά στη αύξηση
της χαράς,του γέλιου
του φωτός
και των χρωμάτων
κατά τη διάρκεια
οξειών εξάρσεων
της πίκρας
και της απογοήτευσης.
Η αιτία επιμένει
και οι αφορμές είναι πολλές.
Χρειάζεται ισχυρή δόση
αναισθητικού
για να επουλώσω
παλιές και νέες πληγές.
Η πρόληψη και η θεραπεία
είναι η μόνη δράση.
Πρέπει να ρυθμίσω
τη ροή της προσφοράς
και της ζήτησης
να προβλέψω τον πυρετό
της θέλησης
και να ξεκαθαρίσω
τα όρια της υπομονής
και της υπέρβασης.
Πρέπει να επισημάνω
τις επιπλοκές
να απαλύνω τα δάκρυα
και να προσέξω καλά
τις παρενέργειες.
Πολλές φορές η μη σωστή
δοσολογία
των συναισθημάτων
και η συσσώρευσή τους
σε αδιέξοδα
σκοτεινά σημεία
του μυαλού
έχει αντίθετα
αποτελέσματα.
Η συνταγή πρέπει
να τηρείται
κατά γράμμα
και το φάρμακο
πρέπει να λαμβάνεται
σε σταθερές δόσεις
ώστε να παραμείνει
ανοιχτή
η οδός
της αγάπης.
Αγάπη Σπαθάρα
14/12/2019
(φωτογραφία,τριαντάφυλλο
δικά μου)
ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ
Δεν είχε τίποτα
να ζηλέψει
από μια συνηθισμένη
μέρα.
Το μόνο που έλειπε
ήταν το άγχος
της δουλειάς.
Η ζεστασιά του σπιτιού
έκανε τη διαφορά.
Τα χέρια σου
είχαν την τιμητική τους
σήμερα
μαζί με τα μαχαιροπίρουνα
στην κουζίνα.
Έμοιαζαν όλα τόσο αληθινά
και τόσο ψεύτικα
ταυτόχρονα.
Τόσος κόπος δεν έπρεπε
να πάει χαμένος.
Κάποιο συναίσθημα
έπρεπε να νιώσεις.
Σαν το συναίσθημα
της προσμονής
όταν ήσουν παιδί
και της απογοήτευσης
μεγαλώνοντας
περνώντας μέσα
από τις πτυχές
του χρόνου.
Είναι καλύτερα έτσι
παρά να νιώσεις άδειος,
κενός.
Σκέψου...
υπάρχουν άνθρωποι
που δεν νιώθουν
τίποτα.
Ούτε αυτή τη ζεστασιά
του σπιτιού
ούτε τον ήχο
ενός χριστουγεννιάτικου
τραγουδιού
ούτε την ευγνωμοσύνη
στα μάτια
των αδέσποτων
που τάισες
με ότι απέμεινε
από το γιορτινό τραπέζι.
Τα κλειδιά στην εξώπορτα
αναβόσβησαν
τις σκέψεις σου
σαν τα λαμπόνια
που αναβόσβηναν
αστάματητα
στο χριστουγεννιάτικο
δέντρο σου.
-Ήρθαμε!
-Χρόνια πολλά!
Οι φωνές των δικών σου
ξύπνησαν
το Πνεύμα των Χριστουγέννων
κρατώντας το
ζωντανό.
Υπάρχει μεγαλύτερο
θαύμα
από αυτό;
Αγάπη Σπαθάρα
25/12/2019
ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Πέρασα πολλά
για να φτάσω εδώ.
Περπάτησα σε έρημους
δρόμους
συντροφιά με τη μοναξιά,
τον πόνο,τη θλίψη.
Ανέβηκα στις κορφές
των βουνών
στον ουρανό,στα αστέρια.
Έγινα πουλί,έγινα σύννεφο
έγινα δάκρυ.
Αντίκρισα κατάματα
το φεγγάρι,τον ήλιο
τη θάλασσα.
Κολύμπησα βαθιά,
έγινα κύμα,αλμύρα
και βράχος.
Χτυπήθηκα,έπεσα
σηκώθηκα
αντιστάθηκα
εισπράτοντας
έντονα συναισθήματα.
Ξεπληρώνοντας
το χρέος μου
επέζησα.
Ζώντας
μέσα από τα μάτια μου
ταξιδεύω σ'έναν
δικό μου κόσμο.
Έναν κόσμο
γεμάτο λέξεις
μουσική,νότες
και χρώματα.
Έναν κόσμο
πολύ καλύτερο
γράφοντας
σε κάθε σκαλοπάτι
ένα ένα
τα δικά μου
γράμματα.
Αγάπη Σπαθάρα
07/01/2020
ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ
Η ώρα κοντεύει τρεις.
Σε λίγο θα σχολάσω.
Πρέπει να φύγω.
Πρέπει να τακτοποιήσω τις εκρεμμότητες,
να βάλω σε τάξη
τα συναισθήματα,
να παραδώσω τα κλειδιά.
Κοιτώντας πίσω μου
ξεφυλλίζω ένα ένα
τα χρόνια που πέρασαν.
1986-2020.
Πως πέρασαν τόσα χρόνια
αναρωτιέμαι.
Τριανταπέντε χρόνια
μου βαραίνουν
την πλάτη
παρέα με το θάνατο,
την αρρώστια,
τη ζωή.
Με τα καλά και τα άσχημα.
Τριανταπέντε χρόνια χαρές,λύπες,αγωνίες,
προβληματισμοί
με το ρολόι στο χέρι.
Μετρώντας τις ώρες
ανάμεικτα συναισθήματα
κυριεύουν τη σκέψη μου.
Άραγε θα τα καταφέρω
εκεί έξω;
Ο αέρας της ελευθερίας
με πηγαίνει μπροστά
όμως η γεύση
της νοσταλγίας
με γυρίζει
χρόνια πίσω.
Σε έναν δύσκολο
αγώνα
συγκρούονται ισάξια
προκαλώντας ταραχή
στους ρυθμούς
της καρδιάς μου.
Η νοσταλγία με συγκινεί,
η ελευθερία μου δίνει...
Διπλώνοντας
με συγκίνηση
την στολή μου
σκέφτομαι ότι αύριο
θα είμαι πάλι εδώ
έστω κι αν ο ίδιος μου
ο εαυτός
μου επιτίθεται.
Θα είμαι εδώ
μέχρι να ξεδιαλύνουν
οι σκέψεις
και να ξεκαθαρίσουν
τα συναισθήματα.
Μέχρι να τελειώσει
και τούτος
ο χρόνος.
Δεν σχόλασα ακόμα.
Έχω να δώσω και να πάρω
για λίγο ακόμα...
Αγάπη Σπαθάρα
15/01/2020
ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΧΟΣ
Τίποτα.
Καμιά ειδοποίηση
κανένας ήχος
κανένας προορισμός.
Ένα κενό.
Μια απουσία.
Μια αυταπάτη.
Άδειες οι σκέψεις
κομμένοι οι δρόμοι
ψυχρό τοπίο.
Ψιλά τα γράμματα
μία η ουσία
κι η προσμονή
το μόνο αρχείο.
Αγάπη Σπαθάρα
25/01/2020
ΑΓΑΠΗΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ
Θα ζωγραφίσω σε έναν τοίχο
ένα παράθυρο
να μπαίνει η άνοιξη κρυφά
μέσα απ' το τζάμι
κι όλο το φως να πλημμυρίζει
το δωμάτιο
τις κρύες σκέψεις,
τις σκιές
για να ζεστάνει.
Θα ζωγραφίσω σε έναν τοίχο
μια εξώπορτα
με ένα χρυσό κλειδί
πάνω στο φράχτη
να ξεκλειδώνει τις στιγμές
στου χρόνου τις ανηφοριές
και στο κατώφλι μου
μπροστά
να μου μιλά η αγάπη.
Θα ζωγραφίσω του ήλιου
την αναπνοή
σε έναν τοίχο
ουράνια τόξα,χρώματα ζεστά
και της βροχής τον ήχο
της άνοιξης σκιρτήματα
αγάπης φτερουγίσματα
πλεγμένα
σε έναν στίχο.
Αγάπη Σπαθάρα
01/02/2020
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ
Γύρω μας
εξαπλώνονται ιοί
δύσκολη
τούτη η εποχή
ο ένας τον άλλον
καχύποπτα κοιτάζει
κάτω από τις μάσκες
το χαμόγελο
τρομάζει.
Φάρμακα,προφυλάξεις
δισταγμοί
χάθηκε η ανθρώπινη
επαφή
αλλάζουν ονόματα
οι κορωνοϊοί
δεν μας γλιτώνουν
ούτε οι ψεκασμοί.
Για να 'χεις
την υγειά σου
θέλει προσοχή
ολόσωμη να βάζεις
άσηπτη στολή
κι ευτυχισμένος
θα 'σαι
κλεισμένος σε κλουβί.
Από μακριά
θα στέλνεις
αμέτρητα φιλιά
και με τη φαντασία σου
θα αγγίζεις
θα ονειρεύεσαι
θα παίρνεις αγκαλιά.
Αγάπη Σπαθάρα
07/02/2020
ΕΙΝΑΙ ΝΥΧΤΑ
Ήταν νύχτα.
Ήταν και το φεγγάρι.
Τόσο φωτεινό
τόσο απόμακρο
τόσο μεγάλο.
Ήταν νύχτα.
Νύχτα που πέρασε
και ήρθε ξανά
το ξημέρωμα
για να ξανάρθει
η νύχτα
κι η σιωπή.
Δεν έχω άλλα
δάκρυα
δεν έχω φωνή.
Σφίγγω την καρδιά μου
κι η αλήθεια
τα χαράματα
πικρά
μελαγχολεί.
Είναι νύχτα.
Αγάπη Σπαθάρα
15/02/2020
ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ
Αυτός ο χειμώνας
δεν είχε τίποτα
διαφορετικό
τίποτα ασυνήθιστο.
Μόνο μια σταθερή
σε διάρκεια
ψύχρα.
Ήπιο
θα τον χαρακτήριζα
χωρίς εντάσεις
χωρίς ανατροπές
στερώντας μου
την ανάγκη
για το κατάλευκο
το διάφανο
το υπερφυσικό.
Δεν ήταν επαρκές
δεν ήταν πυκνό
το σύννεφο.
Το αίσθημα της διάθεσης
αιωρείτο ασταθές
και αμετάβλητο
στην αιώρα
του σύμπαντος.
Σε κάθε λίκνισμα
έσβηνε
αμετανόητο
αντιδρώντας σε κάθε
υπέρβαση.
Τώρα αλλάζει όψη
ο καιρός
έρχεται άνοιξη.
θα οργώσω το χωράφι
της καρδιάς μου
ποτίζοντάς το
με πολύτιμα δάκρυα
προφυλάσοντάς το
έτσι
από κάθε είδους
κακοκαιρία.
Αγάπη Σπαθάρα
25/02/2020
(φωτογραφία δική μου)
Η ΑΝΟΙΞΗ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ
Να σου μιλήσω
για το χρώμα του ουρανού
για το άσπρο σύννεφο
για τον ήχο της βροχής
πάνω στη χλόη;
Να σου μιλήσω
για το χρώμα της θάλασσας
για το κύμα στο βράχο
για το γλάρο που γνέφει
στα σύννεφα;
Όχι.
Θα σου μιλήσω για την άνοιξη.
Την άνοιξη που ξεπροβάλλει
αλώβητη
μέσα από τα ξερά κλαδιά
πάνω σε θάμνους
έξω από όρια.
Την άνοιξη που αντιστέκεται.
Την άνοιξη που επιμένει.
Την άνοιξη που ήξερα
από παιδί.
Ενάντια στο θάνατο
πάντα μαχόμενη
αναβλύζει
η ζωή.
Αγάπη Σπαθάρα
13/03/2020
( φωτογραφία της κόρης μου 💕 )
ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ
Σε είδα να γυρνάς
στην άδεια πόλη
ανέκφραστος
σαν τη σκιά
σκυφτός διαβάτης
αυτό που ζούμε
δεν μπορεί
είναι εφιάλτης.
Από μακριά
σου άπλωσα το χέρι
μη με αγγίζεις
είπες
έχουμε πόλεμο
χωρίς φωτιά,όπλα
μαχαίρι.
Αόρατος εχθρός
τη γη μολύνει
κράτα γερά
μαζί
θα πολεμήσουμε
τον φόβο
να μην σπείρει.
Χρέος μας πάντα
είναι η μάχη
μη φοβάσαι
μόνος
σε δρόμους γνώριμους
να περπατάς
όμως να ξέρεις
μόνος σου
δεν θα 'σαι.
Αγάπη Σπαθάρα
20/03/2020
(φωτογραφία δική μου
από το προαύλιο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας)
Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΝΙΚΑ
Δεν είναι άνοιξη φέτος
αυτή
συννεφιά,κρύο,
βροχή
έγκλειστοι και μοναχοί
σαν τα λιοντάρια
σε κλουβί.
Πόρτες,παράθυρα κλειστά
ο ουρανός δακρύζει
από ψηλά
σκοτεινιάζει,αστράφτει
και βροντά.
Κρύφτηκε ο ήλιος
τρομάξαν τα πουλιά
άδειες πλατείες
χωρίς άντρες,γυναίκες
και παιδιά.
Κλαίει η ζωή σιωπηλά
στους δρόμους,στις πόλεις
στα χωριά
η ελπίδα το θάνατο νικά
ο μόνος τρόπος
να 'ρθεί ξανά
η λευτεριά.
Αγάπη Σπαθάρα
24/03/2020
(φωτογραφία της κόρης μου
κάπου στη Λάρισα
ΜΑΡΤΙΟΣ 2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου