Τί φταίει για το μαρασμό των χωριών μας;

Αφορμή για τη σύνταξη του παρακάτω άρθρου στάθηκε το σχόλιο ενός φίλου σχολιαστή στο άρθρο μας για τα Κοινωνικά. Γράφει λοιπόν ο φίλος μας:

"....και να μοιρολογούμε πάνω από τις στάχτες είναι καιρός πλέον να ακολουθηθούν δράσεις από μεριάς της Πολιτείας, των τοπικών κοινοτήτων.....
.....................
μην περιμενετε τιποτα απο την μερια της πολιτειας και της τοπικης αρχης..ειναι σε τοσο αθλια κατασταση που το μονο που θα μπορουσαν να κανουν ειναι να σας πουλησουν....(τοπικο ,νομαρχιακο ,κρατικο επιπεδο...ειναι η ιδια ομοκεντρη εξουσια)

αποκωδικοποιηστε τα μηνυματα των καιρων αγκαιρα και απο την βαση προσπαθηστε να δημιουργησετε αυταρκεις κοινωτητες..οπως ηταν καποτε πριν την ελευση της ε.ε."

Κατ' αρχήν θα 'θέλαμε  να ευχαριστήσουμε το φίλο που έγραψε το σχόλιο χάρη στο οποίο μας δίνεται η ευκαιρία αφ' ενός μεν να εκφράσουμε την άποψή μας για το θέμα αφ' ετέρου δε να ακολουθήσει ένας δημόσιος διάλογος για να εκφράσουμε όλοι μας τις απόψεις μας είτε μέσα από άρθρα είτε ως σχολιαστές όπως έκανε και ο φίλος μας. Θα ΄θέλαμε να ακούσουμε τη γνώμη όσο περισσότερων φίλων και συμπατριωτών εκφραζόμενη με νηφαλιότητα και επιχειρήματα.

Και για να έρθουμε στο δια ταύτα...Προσωπική μας γνώμη είναι ότι δε φταίνε μόνο οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τοπικές και υπερτοπικές - κεντρικές. Βεβαίως όπως έχουμε ξαναγράψει η ευθύνη βαρύνει πρώτα απ' όλα τις εκάστοτε ηγεσίες, διότι αυτές μέσα από τις πολιτικές τους κατευθύνουν το λαό. Ωστόσο όμως, μεγάλη ευθύνη έχει και ο λαός διότι εγκλωβίστηκε σε πρακτικές ατομικισμού. Ειδικά δε τα τελευταία τριάντα χρόνια - που κατά τη γνώμη μας συντελέσθηκε ο μαρασμός της Ελληνικής Επαρχίας -  όπου ο καθένας κοίταγε το ατομικό του συμφέρον αδιαφορώντας για το συγχωριανό του, το γείτονά, το συνάνθρωπό του. Λησμονήσαμε όμως ότι όλη η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια ενότητα και όταν βάζω τον ατομικότητα μπροστά τότε παραγκωνίζω τον άλλον και διαρρηγνύω αυτή την ενότητα . Είναι δυνατόν να προοδεύσει συνολικά μια κοινωνία που βάζει πρώτα το "εγώ" και σχεδόν καθόλου το "εμείς" που έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης; 

Έτσι, βλέπαμε παραδείγματος χάρην στις κάθε είδους εκλογικές αναμετρήσεις, βουλευτικές και τοπικές, οι περισσότεροι συμπολίτες μας να προτάσσουν το ατομικό όφελος κι όχι το συλλογικό. Πολλοί συνάνθρωποί μας,  με προσόντα ή χωρίς προσόντα, σε ατομικό επίπεδο  κατάφεραν πολλά, σε συλλογικό όμως τελικά; Δυστυχώς ακόμη και στις τελευταίες  εκλογικές αναμετρήσεις οι παλαιοκομματικές μέθοδοι δεν εξέλιπαν.Και σαφώς όπως ψηφίζουμε στην κάλπη αυτό το αποτέλεσμα θα έχουμε. Οι πολιτικοί μας δεν είναι από μια άλλη κοινωνία, αλλά ανήκουν στην ίδια κοινωνία που ανήκουμε και εμείς. 

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι έγιναν έργα, όπως φαίνεται όμως εκ των πραγμάτων δεν έγιναν αυτά τα έργα που θα κρατούσαν τον κόσμο στα χωριά τους. 

Γεωργία, κτηνοτροφία, και αγροτουρισμός ήταν -και είναι- τρεις τομείς όπου θα μπορούσαν με σοβαρή στρατηγική και υποδομές να δώσουν την απαραίτητη αναπτυξιακή ώθηση στην Ελληνική Επαρχία.

Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να μην υπάρχει έντονο και πολυεπίπεδο ενδιαφέρον για νέες καλλιέργειες από πλευράς κράτους και πολιτών. Όπως και δεν είναι δυνατόν οι περισσότερες κτηνοτροφικές μονάδες να παραμένουν όπως τη δεκαετία του '60 με λαμαρίνες και...άχυρα. Οι επιδοτήσεις που δόθηκαν πολλές φορές ανεξέλεγκτα επενδύθηκαν αλλού...

Είναι ανάγκη λοιπόν, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να μην τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς ή στο... απρόσωπο Κράτος. Πόσες φορές άλλωστε ζητήσαμε ή διεκδικήσαμε κάτι για το σύνολο;

Αν δε δούμε τα λάθη μας  και δεν αλλάξει η συνολική νοοτροπία και παιδεία μας τότε ίσως να μη μπορέσουμε ποτέ να βγούμε από αυτό το φαύλο κύκλο που μόνο πίσω μάς οδηγεί. Αφού λοιπόν δούμε τις αδυναμίες μας που μας έφτασαν ως εδώ, κατόπιν χρειάζεται συλλογική δράση. Αν δεν αλλάξει κάτι, αν δεν κινηθεί κάτι, τα χωριά μας δυστυχώς όπως φαίνεται σε τριάντα - ίσως και λιγότερα - χρόνια θα καταντήσουν χωριά - "φαντάσματα". Και βεβαίως όλα τα παραπάνω που είπαμε δεν είναι κάτι καινούργιο. Όλοι τα γνωρίζουμε, και όλοι μας τα συζητούμε...Τότε τί μας κρατάει άραγε και μένουμε ως επί το πλείστον αδρανείς ως σύνολο;

Χ.Γ.