Η Μεγάλη Εβδομάδα των μεγάλων ανατροπών

Του Χρήστου Γκουνέλα,

Θεολόγου

  Η Μεγάλη Εβδομάδα  των μεγάλων αθόρυβων ανατροπών έχει ήδη ξεκινήσει.

  Ο Χριστός ανεβασμένος σ’ ένα γαϊδουράκι εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα με το λαό να τον υποδέχεται «μετά βαΐων και κλάδων» φωνάζοντας το «Ωσσανά».

Ο Βασιλιάς των πάντων «επί πώλου όνου».  

  Πόσο όμως ευμετάβολοι είναι οι άνθρωποι και ανατρεπτική η ίδια η ζωή; Σε λίγες μέρες, οι ίδιοι που τώρα λένε το  «Ωσσανά» θα φωνάξουν  μπροστά στον Πιλάτο το «Σταύρωσον Αυτόν».

  Κι όμως, αυτοί δεν είναι μόνο κάποιοι άλλοι παλιά, αλλά και εμείς οι ίδιοι σήμερα…

  Λίγο πριν το Γολγοθά, μια πόρνη πλησιάζει το Χριστό. Αδειάζει όλο το μύρο στα πόδια Του και ενώ τα δάκρυά της ρέουν ασταμάτητα σκουπίζει με τα μαλλιά της τα πόδια του Ιησού. Μεγάλη η μετάνοια της. Η πόρνη δεν είναι μια ανώνυμη… είσαι εσύ…

  Την ίδια ώρα που η πόρνη μετανοεί, ένας μαθητής συμφωνεί με τους παρανόμους την παράδοσή Του. Έζησε το διδάσκαλό Του για τρία χρόνια. Τον άκουσε να μιλάει. Είδε παράλυτους να περπατούν, τυφλούς να βλέπουν…τίποτα όμως απ’ αυτά δεν τον σταμάτησε. Ο μαθητής πήρε ήδη την απόφασή του και με φίλημα προδίδει το Διδάσκαλο. Αυτός ο μαθητής δεν είναι ο Ιούδας…είσαι εσύ...

  Ο Χρίστος σύρεται σε δίκη παρωδία μπροστά στη θρησκευτική και πολιτική εξουσία. Κάποιος νίβει τα χέρια του για το αίμα Τούτου. Αυτός δεν είναι ο Πιλάτος…είσαι εσύ…

  Την ώρα των ανακρίσεων, κι άλλος μαθητής, αυτός που είχε υποσχεθεί στο Διδάσκαλο ότι θα είναι πάντα κοντά Του, είναι ο ίδιος τώρα που Τον απαρνείται τρεις φορές και όταν ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του τότε κλαίει πικρά για αυτήν του την άρνηση. Αυτός δεν είναι ο Πέτρος, αλλά και πάλι είσαι εσύ…

  Έφθασε η συγκλονιστική ώρα του Σταυρού. Κοντά Του είναι ένας μαθητής. Μόνο ένας…

  Πλησιάζει η ώρα του τέλους…Ανάμεσα σε δυο ληστές. Ο ένας Τον επιτιμά γιατί δεν τους σώζει. Ο άλλος πιστεύει ότι Εκείνος, ο Σταυρωμένος, είναι ο Θεός!

  Πώς είναι  δυνατόν ο παντοδύναμος Θεός να σταυρώνεται ως κακούργος από τους ανθρώπους; Πού είναι η Δικαιοσύνη Του; Γιατί αν είναι Υιός Του, όπως λέει, δεν τον σώζει παρά μόνο τον αφήνει  αδίκως να πονάει;

   Κοίταξέ Τον πάνω στο Σταυρό…Τον πιστεύεις; Δεν είναι ο Θεός. Είσαι εσύ!

   Στρέψε και το βλέμμα σου δεξιά Του και αριστερά Του δεν είναι ληστές· είσαι και πάλι εσύ!

-«Νερό…», «διψώ…»

-«Να, το ξίδι… πιες»

-«Τετέλεσται…».

  Ο Θεός νεκρός στον Άδη. Ο Θεός με έναν μετανοημένο ληστή στον Παράδεισο. Εξέλιπαν οι…ενάρετοι; Μα τόσο αγάπησε έναν ληστή;

Σιγή…

  Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ζητά το άψυχο σώμα του ξένου:

- «Δός μοι τούτον τον ξένον» .

  Να κι ένα γνώριμο πρόσωπο πλάι στον… ξένο. Ήταν πάντα κοντά Του. Είναι η μάνα Του. Είναι η κάθε μάνα. «Ω γλυκύ μου έαρ».

  Ο ξένος αυτός, που κείτεται άψυχος δεν είναι και τόσο…ξένος. Είσαι εσύ.

  Μετά τις ανατροπές ησυχία…Βουβός πόνος για έναν ξένο.

  Θα κρατήσει το λόγο Του; «Θα ανοικοδομήσει το ναό»  σε τρεις μέρες;

  Ο Σταυρωμένος Θεός θα μείνει στο μνήμα; Θα τον κρατήσει ο λίθος και οι Ρωμαίοι Στρατιώτες;

  Ποιός είναι Εκείνος ο… κηπουρός; Σαν ξένος και σαν φίλος μοιάζει… «Να τον αγγίξω να δω;». «Είναι Εκείνος;». «Φλέγεται η ψυχή μου…». «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου…».

«Χριστός Ανέστη». Δεν είναι ξένος, είσαι εσύ…

Χ.Γ.