Οι εντυπώσεις μου από το καλοκαίρι στην Κρανιά

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ…ΓΡΑΦΩ

Περνάει σιγά σιγά και το καλοκαιράκι και όσοι είχαμε την τύχη να πάμε στην Κρανιά πήραμε λιγάκι τον αέρα μας. Αλλά…και τι δεν είχε και πάλι φέτος το καλοκαίρι το χωριό μας: ανταμώματα, εκδηλώσεις, προσευχή (μπας και σωθούμε), αλλά και ευτράπελα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Οι Κρανιώτες ανταμώθηκαν και πάλι στο γνωστό χώρο του Προφήτη Ηλία χωρίς όμως την…επιτυχία άλλων περασμένων ανεπιστρεπτί (ελπίζουμε) χρόνων, όπου τότε κάτω από τις βελανιδιές του Αι Λια έρεε «μέλι και γάλα» και δωσ’ του οι Κρανιώτες να γεμίζουν τις…νταμιτζάνες και δωσ’ του οι εθνοπατέρες μας και οι δημογέροντές μας να εκφωνούν φλογερούς λόγους, ωσάν το πύρινο άρμα του Προφήτου Ηλιού που τους ενέπνεε…λόγω χώρου.

Δεν είχαμε λοιπόν όλα αυτά, αλλά είχαμε σουβλακάκια, μπυρίτσες, αναψυκτικά και άλλα χορταστικά μεν, όχι δε, όμως, τζαμπαντάν. Ανάμεσα στα…σουβλάκια κυκλοφόρησε ασθμαίνουσα και η έκδοση – εφημερίδα του ΜΕΣΚΕ και κατά κοινή ομολογία όχι τόσο χορταστική όσο τα σουβλάκια. Τα θέματά της λίγα και εμφανές το γνωστό πείραμα της φυσικής των συγκοινωνούντων δοχείων με τους τοπικούς δημογέροντες. Δεν ακυρώνουμε την προσπάθεια των παιδιών, αλλά είχαν πάνω από ένα χρόνο στη διάθεσή τους και το φύλλο αποδείχτηκε σαφώς υποδεέστερο των προηγουμένων. Μήπως ακόμη, ο πολυκύμαντος ΜΕΣΚΕ, ως συλλογικό όργανο, θα πρέπει τελικά να γίνει πραγματικά αντικειμενικός, ανεξάρτητος, χωρίς χρωματισμούς και πάνω απ'  όλα ένας ακμαίος σύλλογος εφάμιλλος της ποσότητας και της ποιότητας των ανθρώπων του χωριού μας; Λέμε, μήπως…

Τέλειωσε το αντάμωμα λοιπόν, και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο της Κρανιάς. Οι λακκούβες – τάφροι πολλές. Ίσως…σκέφτηκα, μελλοντικά ορύγματα για να κρύβονται οι Κρανιώτες από τις ασκήσεις και τις βολές των αεροπλάνων του ΠΒ το οποίο ελέω αρχόντων και… λαού μας έχει κατσικωθεί (περσυνά ξινά σταφύλια). Και άντε καταλαβαίνουμε ότι το χρήμα δεν ρέει στους Δήμους, αλλά τι σόι Δήμος είναι αυτός αν δεν μπορεί να βουλώσει μια λακκούβα; Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις φαίνεται ότι οι λακκούβες είναι προϊόν… έργων (κατηφορίζοντας προς την κάτω πλατεία) και…απέμειναν έτσι ανοιχτές. Η ίδια εικόνα περίπου με διαφόρου τύπου λακκούβες και σε πολλές γειτονιές του χωριού μας.

Κάναμε βόλτα και τις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου και συναντήσαμε τις …ίδιες και απαράλλαχτες λακκούβες, όπως και τον Ιούλιο. Βέβαια υπάρχει και κάτι καλό με τις λακκούβες: κόβουν την ταχύτητα των αυτοκινήτων μιας που και αυτά διέρχονταν ελεύθερα όλες αυτές τις ημέρες τον κεντρικό δρόμο, χωρίς να ισχύσει στην πράξη η απαγόρευση καίτοι τα προηγούμενα χρόνια εφαρμόστηκε πολλές φορές. Φέτος όλα ελεύθερα στο χωριό μας, και βεβαίως τα…ανέκαθεν υπάρχοντα παρκαρίσματα.

Και σε όλη αυτή την κατάσταση τσούπ και γιατρός για το χωριό. Κάποιοι τοπικοί παράγοντες δια του φύλλου του ΜΕΣΚΕ, εμμέσως πλην σαφώς, θέλησαν να παρουσιάσουν την έλευση του γιατρού ως…επίτευγμά τους. Τα πράγματα είναι όμως πιο απλά: ο άνθρωπος δήλωσε την Κρανιά και ήρθε. Τόσο απλά. Ελπίζουμε βέβαια να μείνει όοοοολες τις ημέρες και να μην τραβιέται και αλλού.

Μετά από όλα αυτά θέλησα να αναπαυθώ λίγο… πνευματικά. Αρχικά σκέφτηκα να πήγαινα την ημέρα που ήρθε ο Ελασσώνος, έτσι και για το θεαθήναι. Πώς κάνουν οι πολιτικοί; (τοπικοί και υπερτοπικοί). Έτσι, ακριβώς!  Όχι όμως, εγώ είμαι καλός…χριστιανός. Γι’ αυτό και πήγαινα κάθε μέρα ο καημένος. Όλα καλά, μόνο μια ρίψη με ενοχλούσε! Χαιρετούρα και…ρίψις! Έκλεινα τα μάτια μου και θυμόμουνα από την Μεσαιωνική ιστορία της προηγούμενης τάξης το:  Άκουσμα και συγχώρηση αμαρτιών. Και πώς να μην ακούσω τη ρίψη, αφού μέσα τα μικρόφωνα ήταν σχεδόν κλειστά, και έξω τους πήραμε τα αυτιά. Δεν πειράζει… «Έξω πάμε καλά», όπως προσφυώς έχει ειπωθεί.

Άσκησα το πνεύμα μου…στην προσευχή…επαρκώς, και είπα να ασκήσω και το σώμα μου. Φτάνω στο γήπεδο λοιπόν και τι να δω, η Κρανιά απέκτησε και επισήμως βοτανικό κήπο! Και τι δεν είχε… μέχρι και γαϊδουράγκαθα! Κρίμα, να μην έχω δέκα πρόβατα να …αθληθούν, σκέφτηκα.

 Έτσι πέρασα το καλοκαίρι στην Κρανιά και περιμένω με…ανυπομονησία να έρθει και το επόμενο καλοκαίρι για να περάσω ακόμη καλύτερα!

Ο μαθητής

Χρήστος Γκουνέλας

*Φωτογραφία: Η Κρανιά τη δεκαετία του '50. Βασίλειος Παπαγιάννης