Σχολείο: Η ανέχεια αλλά και η ελπίδα...
Μια σειρά φωτογραφιών από μια άλλη... ζωή! Μέσα στην ανέχεια και τον κάματο, αλλά και μέσα στη χαρά και στη... διασκέδαση.
Είχα την ευκαιρία πρόσφατα να μιλήσω με το μπάρμπα - Λάζαρο τον Παπαγιάννη. Η κουβέντα μας ξεκίνησε ρωτώντας τον αν θυμάται και λέει τα παλιά τα τραγούδια. Σημειωτέον ότι ο μπάρμπα-Λάζαρος είναι μια... κινητή μουσική και λαογραφική βιβλιοθήκη. Μου απάντησε, λοιπόν, με παράπονο ότι σιγά-σιγά και αυτός τα ξεχνάει αφού πλέον εξέλιπαν οι αφορμές για τα τραγούδια. "Παλιά, μου λέει, παρότι δεν είχαμε παπούτσια να φορέσουμε παρ' όλα αυτά το τραγούδι δεν σταματούσε να βγαίνει από το στόμα μας. Έβγαινες έξω από το χωριό και άκουγες ανθρώπους που ασχολούνταν με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες να τραγουδάνε αδιάκοπα.
Το χωριό αντηχούσε, μας λέει ο μπάρμπα -Λάζαρος, από φωνές ανθρώπων. Δεν υπήρχαν όργανα. Όλα τα τραγούδια ήταν μόνο με τη φωνή. Ο αρραβώνας, ο γάμος, ο θάνατος, η ξενιτιά και άλλες ακόμη πτυχές της ζωής των ανθρώπων με χαρά και πόνο γίνονταν πλέον τραγούδι". Σήμερα, τον ρωτάω, πώς γίνεται χωρίς αυτή τη μεγάλη ανέχεια, πλέον, να ακούς σπάνια άνθρωπο να τραγουδάει; Τί συμβαίνει; Τί έχει αλλάξει; "Δεν ξέρω, μου απαντάει ο μπάρμπα - Λάζαρος, απομακρυνθήκαμε από τις ρίζες μας, από την Παράδοσή μας.Το ενδιαφέρον μας στράφηκε στα υλικά αγαθά...". Τί να σχολιάσει κανείς; Ο μπάρμπα - Λάζαρος με λίγες φράσεις τα είπε όλα...
Χ.Γ.
Ο Θέρος
Το Αλώνισμα
Πάλη με αρκούδα
Πριν το γάμο έξω από την Εκκλησία
Οι καλεσμένοι του γάμου
Πηγή: Φωτογραφιών, Ξηροκρανιώτικα, Ψηφιοποίηση: Βασίλης Φ.Πλάτανος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου