Βρύσες, άνθρωποι και στοιχειά

Η κρήνη του Μοναστηριού της Παλαιοκαρυάς

Με αφορμή το προηγούμενο θέμα μας για την παλιά βρύση της Κρανιάς ο φίλος και συμπατριώτης Δημήτρης Γεωργούλας, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής και  μέλος του ΜΕΣΚΕ, μας έστειλε ένα τραγούδι που έχει ως αφορμή την ιστορία που εκτυλίχθηκε μπροστά σε μια βρύση.
Το τραγούδι αυτό προέρχεται από την αστείρευτη Κρητική Παράδοση και το ερμηνεύει υπέροχα η Μαρίνα Δακανάλη και  ο Γιώργος Βρέντζος .
Να σημειώσουμε βεβαίως ότι η Μαρίνα Δακανάλη έχει εμφανισθεί και στο πλάι του συμπατριώτη μας Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Σας παραθέτουμε στη συνέχεια, φίλες και φίλοι του Ιστολογίου μας, το υπέροχο αυτό παραδοσιακό τραγούδι τόσο σε μουσική όσο και σε ποιητική μορφή.

Άνθρωποι, όμορφες κόρες και γριές, αλλά και δράκοι και στοιχειά συνυπάρχουν μέσα σ' αυτή την ιστορία που θα ακούσουμε όπως και σε τόσες άλλες στην Ελληνική Παράδοση.
Πόσα έχουν "δει" και "ακούσει" άραγε και αυτές οι παλιές βρύσες...

Χ.Γ.

"Η ευχή τση μάνας"

Μαρίνα Δακανάλη - Βρέντζος Γιώργος

Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού:

Κόρη ξανθιά και λυγερή στη στράτα επορπάθιε
και στα χιονάτα χέρια τζη εσήκωνε λαγήνι
στη βρύση τη χιλιόχρονη να πάει να γεμίσει
στο δρόμο επάντηξε γριά,μάγισσα,χαρτορίχτρα
κι ώστε να ειδεί τη λυγερή τση λέει με παρακάλια
κόρη μη πας εις το νερό και κάθε χίλια χρόνια σαν σήμερο
από τη γης,βγαίνει θεριό μεγάλο,κι έχει τ' ανθρώπου τη μορφή
τ' αυγερινού τη λάμψη,για να πλανεύγει ο πονηρός κορασα ωσαν και σένα
και να τα παίρνει σύνευγα,βαθιά στση γης τα σπλάχνα
μα η κόρη με χαμόγελο τη γριά συναποβγάλει κι άφοβη εσυνέχισε το δρόμο τζη σα πρώτα
κι όντε σιμώνει στο νερό και πάει να γεμίσει,
θωρεί ένα νιο νοργιόπλουμο κι έλαμπε ωσά ντον ήλιο
ετούτος ήτο πονηρός,δράκος από τον Άδη
κι είχε τ' αγγέλου τη μορφή,τσι κόρες να πλανεύει
κι η κοπελιά επλανεύτηκε,κι ευθύς απηλογάται

(κοπελιά) : ξένε και δεν ανήμενα την τόση ομορφιά σου
πάρε με λέω σκλάβα σου,να ζω στην αφεντιά σου
ανάθεμά τη μάγισσα,ψόμματα που τα λέει,
εσύ δεν είσαι δράκου γιος,μον' ήλιος απου καίει
των κορασίδων τσι καρδιές γλυκά και τσι πληγώνει
και δε γιατρεύγεται η πληγή,όσοι κι αν φύγουν χρόνοι

κι ο δράκος τση εγέλασε,και πάει να τση σιμώσει
μα ξάφνου εφοβήθηκε και σύρθηκεν οπίσω
(δράκος) : Ήντα φορείς απάνω σου,κόρη,και μ'αποδιώχνει
και δε μπορώ τα κάλλη σου να τα γευτώ ως το θέλω

(κοπελιά) :Λούσα πολλά δεν έκαμα,χρυσαφικά δε βάνω
μόνο σαφή στη Παναγιά,η το σταυρό μου κάνω
Και πριν μισέψω,η μάνα μου,μετά από το φιλί τζη
εδάκρυσε και μου 'δωκε η έρμη την ευχή τζη..

*Ευχαριστούμε το φίλο και συμπατριώτη Δημήτρη Γεωργούλα για την αποστολή του τραγουδιού καθώς επίσης και το φίλο και συμπατριώτη εκπαιδευτικό Βάιο Παπαγιάννη για τη φωτογραφία που κοσμεί το άρθρο.