"Τρόπουτους" από τον Βαγγέλη Πουρνάρα

Ένα υπέροχο ποίημα από τον συμπατριώτη μας Βαγγέλη Β. Πουρνάρα για να κοινωνήσουμε όλοι με τις ίδιες εικόνες και συναισθήματα με τα οποία μεγαλώσαμε.

Τον ευχαριστούμε θερμά!

«Τρόπουτους»

Γκουντρουγκύλτσα, ένα κριάκουρου στη Χράπα

και τον "τρόπουτου",  αφκριούμαν γελαστός,

το τηλέφωνο, στην τσέπη απ΄την  κάπα,

ερημίτης, μα κι σύγχρονος αστός!

Ζυμώθηκαν τα όνειρα, στης ζήσης το βαρέλι,

γινήκανε σαν το κρασί, στο πέρασμα του χρόνου,

καινούριους στόχους η καρδιά, έπαψε πια να θέλει,

ανέμου στροβιλίσματα, στο έδαφος του Κρόνου!

Δυο "κουμπάνια", συμπληρώνανε το πλάνο

και γεμίζανε βουή τη σιγαλιά,

δεν ακούγονταν, ψηλά τ΄ αεροπλάνο, 

του παλιό, με το καινούριο αγκαλιά!

Γριντόθηκε ο πέρπιρας, στην πλάνη της αράχνης,

σαν εραστής απρόσεκτος, που πιάστηκε στο μέλι,

η φύση είναι και ζωή, άστηνε μην την ψάχνεις,

αλλού του στόχου πεθυμιά, αλλού εσύ τα βέλη!

Η μπουλντούκα στη Μουράντα, έχει στίψει,

ένας μπάκακας, κοάζει  μοναχός,

η φωνή του, στροβιλίζεται στα ύψη,

απερίγραπτης ερήμωσης, αχός!

Προστέθηκαν στη ζήση μας, προβλήματα και πλάνες,

αλλιώς τα είχαμε σκεφτεί, αλλιώς μας έχουν έρθει,

σταμάτησαν τα όνειρα, να τρέχουν στις αλάνες

και της αξίας το φιλί, της προσφυγιάς αδέρφι..

Αναπάντεχα στη στράτα, κάθε τόσο,

"Απουσίες", που πληγώνουν διαρκώς,

το κουράγιο,μόνο μένει για να δώσω,

στο σκοτάδι, μια αχτίδα, λίγο φως!