Εγκατάλειψη...

Σήμερα επισκέφτηκα για μια ακόμη φορά το χωριό μας.  Εικόνες εγκατάλειψης…  Οι παππούδες και οι γιαγιάδες «έφυγαν» και «φεύγουν» και  οι νέοι έφυγαν κι αυτοί.  Για τους μεν είναι η φυσική κατάληξη, για τους δε επιλογή.  Ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης» έδωσαν τη χαριστική βολή στα χωριά μας, έστω και αν ο «Κλεισθένης» προσπαθεί κάτι να περισώσει (είναι πλέον αργά).

Ειδικότερα για το χωριό μας την Κρανιά, από ένα ζωντανό πάλαι ποτέ κεφαλοχώρι κατέληξε να είναι ένα χωριό αφημένο στη μοίρα του. Απόδειξη το θέμα με το νερό και τη γαστρεντερίτιδα το Πάσχα στο χωριό μας. Η δημιουργία του προβλήματος και ο μετέπειτα χειρισμός του από τους υπευθύνους είναι ακριβώς απόρροια όλης αυτής της αληθινής ερήμωσης που βιώνει η ελληνική επαρχία. Οι ευθύνες είναι πολλές και έχουν ρίζες, κορμό και κλαδιά. Οι ρίζες είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ο κορμός είναι οι τοπικές διοικήσεις, οι τοπικοί βουλευτές και οι περιφέρειες, τα κλαδιά είμαστε όλοι εμείς, οι εύπιστοι πολίτες που άλλοι με ατομικό όφελος και άλλοι με ιδεολογική αφέλεια ψηφίζουμε ανθρώπους να διαχειριστούν τις ζωές μας και το μέλλον μας (γιατί περί αυτού πρόκειται) και όταν μας διαψεύσουν παταγωδώς τότε…  τους ξαναψηφίζουμε!

Τα χωριά μας πέθαναν! Και πέθαναν στην κυριολεξία… Και όποιος θέλει να είναι ρεαλιστής γνωρίζει, κιόλας, πως γι’ αυτό το γεγονός, νεκρανάσταση, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Αυτοί που φλυαρούν περί του αντιθέτου ή περπατούν στα σύννεφα ή κάτι άλλο θέλουν γυρνώντας σαν σαρκοβόρα πουλιά πάνω από το κουφάρι των χωριών μας.

Λυπάμαι πραγματικά για το χωριό μας… Λυπάμαι για εδώ που έφτασε… Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί συμπατριώτες λυπούνται με αυτή την κατάσταση. Και λυπάμαι για έναν επιπλέον λόγο: Ένα μεγάλο χωριό με τόσο πολύ μορφωμένο κόσμο να βιώνει μια τέτοια ποικιλόμορφη απαξίωση. Όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους (τους κάθε λογής «πολιτικούς» εννοώ  - μπλε, πράσινους, κόκκινους κλπ -) αλλά και από εμάς τους ίδιους, τους απανταχού Κρανιώτες, αλλά  - και το τραγικότερο - και  από αυτούς που διαμένουν εκεί.

Έκανα μια μικρή βόλτα στο κέντρο του χωριού. Συνάντησα ελάχιστους ανθρώπους. Είδα, ωστόσο, πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα σχεδόν στη μέση του δρόμου ή καβάλα στα πεζοδρόμια. Είδα ακόμη και περιττώματα σκύλων. Και είναι σίγουρο ότι δεν φταίει πάντα ο Δήμος. Η παιδεία και η ευγένεια είναι, υποτίθεται, στοιχεία που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο. Δυστυχώς, όσοι έφυγαν έριξαν εν πολλοίς «μαύρη πέτρα» πίσω τους (δικαίως ή αδίκως) και όσοι ακόμη (ή εξ ανάγκης) έμειναν, βιώνουν και συμβάλλουν (όχι όλοι) στην εγκατάλειψη του χωριού μας.

Βλέπω σε κάποια άλλα μικρότερα χωριά κάτι να κινείται. Έστω, κάτι μικρό και συλλογικό. Στη δική μας περίπτωση, δυστυχώς, αν και πολλοί άνθρωποι πρόκοψαν ατομικά, ωστόσο, συλλογικά δεν γίνεται σχεδόν τίποτα.  Η αγάπη των περισσοτέρων μας για το χωριό εξαντλείται σε μια φωτογραφία στο facebook και ένα… συναισθηματικό σχόλιο. Καλό και αυτό, αλλά λίγο.

Χρήστος Γκουνέλας