Από τότε που θυμάμαι μικρό τον εαυτό μου, σπάνια είδα πράξεις στο χωριό μου που να αποπνέουν ομόνοια. Αντίθετα, από μικρός ακόμη, τη δεκαετία του ’80, υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας όλων των οξυμένων πολιτικών παθών στο χωριό μας, έντονα κατάλοιπα του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου. Βέβαια, εκείνη την εποχή σε αρκετά χωριά και όχι μόνο στο δικό μας υπήρχαν μπλε και πράσινα καφενεία, αλλά νομίζω αυτό που συνέβαινε στο χωριό μας δεν συνέβαινε σε πολλά χωριά σε τέτοιο βαθμό: Σχεδόν κάθε βράδυ - ειδικά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 - το ξύλο και οι ύβρεις μεταξύ των ανθρώπων αντιμαχόμενων κομματικών στρατοπέδων έδιναν και έπαιρναν. Εκείνο τον καιρό είχαμε το αστυνομικό τμήμα απέναντι από το σπίτι μας και είδα και άκουσα πολλά. Και καθότι ήμουν μικρός μου έκαναν τόση εντύπωση που δεν τα έχω ξεχάσει.
Σε όλη αυτή την κατάσταση με την ευθύνη συγκεκριμένων ανθρώπων εισήλθαν στη διαμάχη και συλλογικά όργανα, όπως ο ΜΕΣΚΕ. Δεν θα μπω στη λογική για το ποιος είχε δίκαιο ή άδικο. Σημασία έχει πως ένα κεφαλοχώρι ήταν μέσα στη διχόνοια και τη διαμάχη και γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, συνετέλεσαν όσοι άνθρωποι εκείνον τον καιρό ασχολούνταν με τα κοινά, αλλά και άλλοι άνθρωποι από τα μετόπισθεν. Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης ήταν να εγκλωβιστούν δημιουργικές δυνάμεις του χωριού μας πολλές φορές σε έναν φαύλο κύκλο και τελικά αρκετοί να αποστασιοποιηθούν από τα δρώμενα του χωριού μας.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι ενώ διαθέτουμε ανθρώπους με ικανότητες που θα μπορούσαν να κάνουν πολλά για τον τόπο μας, όπως κάνουν αλλού, εκεί όπου οι ίδιοι δραστηριοποιούνται, ωστόσο πολλοί επέλεξαν την απόσταση από τα πράγματα, αφού τις περισσότερες φορές κάποιοι είχαν, ήδη, φροντίσει να τους κάνουν πέρα με τον τρόπο τους. Και ίσως να μην έχουν άδικο γι' αυτή την αποστασιοποίηση τους. Άλλωστε, ανάμεσα στα πολλά θετικά, έχουμε και πολλά αρνητικά, απόρροια, ίσως, και του κακοτράχαλου και άγονου μέρους που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα και πολιτιστικές επιρροές.
Εκτός, λοιπόν, από την κομματική ταμπέλα (η οποία υποχώρησε χρόνο με το χρόνο, αλλά συνεχίζει να υφέρπει στη συνείδηση κάποιων ή και πολλών) είχαμε και έχουμε να αντιπαλέψουμε τον φθόνο, την καχυποψία, την κουτοπονηριά και άλλα αρνητικά συναισθήματα συμπολιτών μας για κάθε καλό που γίνεται από συμπατριώτες μας. Αντί να μπούμε στον χορό της συνεργασίας καθόμαστε από έξω και γκρινιάζουμε, κατηγορούμε ή υπονομεύουμε.
Πριν κάποια χρόνια μαζεύτηκαν γυναίκες στο χωριό μας για να δημιουργήσουν έναν σύλλογο γυναικών, όπως άλλωστε γίνεται και σε πολλά άλλα χωριά. Το φιλόδοξο, όντως, εγχείρημα για το χωριό μας έμεινε σε αυτή την πρώτη συνάντηση, αφού υπήρξε ασυμφωνία ήδη εν τη γενέσει του. Πριν κάποια χρόνια πάλι, ήρθε από το Λύκειο Ελληνίδων μια κοπέλα για να καταγράψει τα έθιμα του χωριού μας. Όπως μου είπε μετά, εντυπωσιάστηκε μεν από τον ζήλο των ανθρώπων που προσφέρθηκαν για να τραγουδήσουν και να χορέψουν, ωστόσο την κούρασε η επιμονή αρκετών να χορέψουν μπροστά, να τραγουδήσουν πρώτοι κλπ. («Κάτσι εισί, ιγώ τα ξέρου καλύτιρα…»). Νομίζω ότι τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Έλληνα, την άμετρη υπερηφάνεια δηλαδή, τον φθόνο, τη διχόνοια, τη φιλαρχία και άλλα, τα συναντάμε σε αυξημένη δόση στο χωριό μας. Ακόμη και το να προσέλθουμε στη θεία Κοινωνία ή να περάσουμε κάτω από τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή γινόταν, και γίνεται ενδεχομένως, με έντονο σπρωξίδι ή και αψιμαχίες.
Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή διάφορα πρόσφατα γεγονότα τα οποία όμως δεν έλειψαν από το χωριό μας, είτε έτσι είτε αλλιώς, εδώ και δεκαετίες. Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά ο τόπος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, ας προβληματιστούμε λίγο και ας κάνουμε όλοι μας έστω μικρά δημιουργικά βήματα συνεργασίας και δημιουργικότητας. Διαφορετικά θα μείνουμε σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας, ο οποίος συντελεί περαιτέρω στην πολλαπλή ερήμωση του χωριού μας.
Χρήστος Γκουνέλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου