Μια αξιόλογη πρόταση από τη συμπατριώτισσά μας, συγγραφέα Φλωρίνα Αλεξανδροπούλου

Η συμπατριώτισσά μας, συγγραφέας,  Φλωρίνα Αλεξανδροπούλου έχει ήδη συγγράψει ένα βιβλίο 450 σελίδων με τίτλο «Στη σκιά του αετού». Το βιβλίο αυτό αφορά τον πατέρα της, την Κρανιά, τη ζωή του και τον τόπο που αγαπούσε.

Η συγγραφέας σε επικοινωνία που είχε μαζί μας, μας ενημέρωσε πως παραχωρεί όλα τα δικαιώματα από το βιβλίο της στον φορέα (Σύλλογο Κρανιωτών ή Κοινότητα της Κρανιάς) που θα εκδώσει το βιβλίο. Τελικός σκοπός είναι τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου να διατεθούν για κοινωφελείς σκοπούς των Συλλόγων μας ή της Κοινότητας.

Πρόκειται για μια εξωστρεφή πρόταση και ευχόμαστε να υπάρξει ανταπόκριση και συνεργασία είτε των Συλλόγων και της Κοινότητας των Κρανιωτών είτε μεμονωμένων ανθρώπων για την επιτυχία του ανωτέρω σκοπού.

Ακολουθεί η περίληψη του βιβλίου:

Μακάρι να ήσουν ακόμη εδώ πατέρα, ο χρόνος με πρόδωσε, ήθελα να τον κάνω συνήθεια, να μη με ενοχλεί που λείπεις, ήθελα να απαλύνει τον πόνο, αλλά δεν μου έκανε τη χάρη. Η μάνα έμεινε μάρτυρας της απώλειάς σου κατέρρευσε, στις τρεις κουβέντες οι δύο είναι για σένα, δεν μπορώ να μιλήσω πια, τα λέει όλα εκείνη. Όσα δάκρυα κι αν ρίξω η απώλειά σου δεν αλλάζει, δεν απαλύνει ποτέ τον πόνο μέσα μου, κάποια στιγμή θα λογαριαστούμε που δεν με άκουγες, μέχρι εκείνη την ώρα όμως, θα κάνω υπομονή. Είναι φορές που σε σκέφτομαι συνέχεια, ειδικά όταν πηγαίνω μόνη μου στο πατρικό σου ή στη θάλασσα, κολυμπούσαμε μαζί τα καλοκαίρια, με πήγαινες όπου ήθελα και μου έλεγες ιστορίες. Σε σκέφτομαι πάντα όταν ανάβω τη φωτιά για να ψήσουμε, εκεί πάνω από τα κάρβουνα ήσουν σκυμμένος μια ζωή, έχω την εικόνα σου εκεί στη ψησταριά, να μου μαθαίνεις πράγματα, άφησες με πόνο και παράπονο το φούρνο που έφτιαξες στο χωριό σου και έπιασες τη φωτιά και τα κάρβουνα, έπρεπε να παλέψεις ξανά να αρχίσεις από το τίποτα. Εκείνη την ώρα θυμώνω πολύ μαζί σου, θέλω να ξεφύγω από τη σκέψη σου, τινάζομαι να διώξω την εικόνα σου, να μην πονάω πια, να μη θυμάμαι τίποτα κακό και τραγουδάω. Έχω τύψεις πατέρα, αλλά τραγουδάω και τότε πανικοβάλλομαι, τρομάζω, μήπως έτσι ξεχάσω τη μορφή σου. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος που άφησες εδώ πίσω πατέρα, άλλαξα, τώρα που δεν είσαι εδώ, πορεύομαι μόνο με τις συμβουλές σου. Σε ψάχνω πάντα τα βράδια στον ουρανό, ακόμα κι όταν έχει σύννεφα και βρέχει, σε ονειρεύομαι και κουβεντιάζω μαζί σου, προσπαθώ να σου πω όσα περισσότερα μπορώ να θυμηθώ, όσα έγιναν από τότε που έφυγες, όσα άλλαξαν. Πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου χωρίς εσένα, για τη μάνα μου, για τα αδέλφια μου, τα εγγόνια σου, το σπίτι σου, τον κήπο σου, τα δέντρα που φύτεψες για μας και κάθε χρόνο ανθίζουν, τους ανθρώπους που σ’ αγαπούσαν. Το χωριό σου, τους φίλους σου, το πατρικό σου σπίτι, που πια μας ανήκει, τα δικαστήρια που τελείωσαν, για εκείνους που νοιαζόσουν πιο πολύ, για το αυτοκίνητό σου που σε περιμένει ακόμα, όλοι και όλα είναι εδώ πατέρα, εκτός από σένα. Όσα δικά σου αντικείμενα έχω φυλάξει κρυμμένα στο ντουλάπι, μέσα σε μία τσάντα, στο πατρικό σου απέναντι από τον Αι Δημήτρη, πράγματα που δεν τολμώ να ανοίξω για να μην εισπνεύσω τη μυρωδιά σου που παραμένει εκεί. Έμαθα αναγκαστικά να ζω χωρίς εσένα, από τότε που έφυγες γίνομαι κάθε μέρα και πιο δυνατή, δεν λύγισα ποτέ πατέρα, Τζαβέλενα με αποκαλούσες, επειδή άντεχα πολλά και εγώ γελούσα, εύχομαι να είσαι ακόμα περήφανος για μένα. Κοιτάζω τον ουρανό, ξέρω πως είσαι εκεί ψηλά και αγναντεύεις, έχεις κάνει φίλους όλα τα αστέρια του ουρανού και μας φωτίζεις με την λάμψη σου, φωτίζεις κάθε λεπτό της ζωής μας, κάθε μέρα που περνά χωρίς εσένα.

Για σένα πατέρα! Εδώ… «στη σκιά του αετού»  με το βιβλίο σου γύρισες ξανά στον τόπο σου, ήρθες με δώρα στο χωριό σου. Τα δύσκολα χρόνια που πέρασες και η αχαριστία που βίωσες, όλα τα ευχαριστώ που δεν προλάβαμε να δώσουμε… για τα συγνώμη που δεν είπαμε, για όσα σου χρωστάμε σ’ αγαπώ!

Σε ευχαριστώ πατέρα, χάρη σε εσένα κάτω από τη σκιά του αετού, έμαθα κι εγώ να πετώ, χάρη σε σένα έμαθα να εμπιστεύομαι μόνο τα φτερά μου.