Σοσιαλιστική...υποκρισία

Μπεατρίθ Ταλεγόν

Του Χρήστου Γκουνέλα,

«Απαιτούμε επιτέλους η Σοσιαλιστική Διεθνής να έχει λόγο ύπαρξης, μην μας κάνετε εμάς τους νέους να ντρεπόμαστε», είπε αφήνοντας άφωνους δεκάδες ηγέτες σοσιαλιστικών κομμάτων μια νεαρή Ισπανίδα, μέλος της Νεολαίας της Διεθνούς, η Μπεατρίθ Ταλεγόν.
Όλα αυτά συνέβησαν στο πλαίσιο της Συνόδου της Διεθνούς, που φιλοξενείται στην πορτογαλική πόλη Κασκάις, και προεδρεύεται από το Γιώργο Παπανδρέου.
Η μαχητική και τολμηρή ταυτόχρονα Ισπανίδα στην ομιλία της κατήγγειλε την πολυτέλεια στην οποία κινούνται οι σύνεδροι, αποδοκιμάζοντας «τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων, τις λιμουζίνες και τα χλιδάτα δείπνα».
Η ίδια στην ομιλία της έκανε ιδιαίτερη αναφορά στα οικονομικά της Διεθνούς, ζητώντας διαφάνεια.
«Να πάψουν να αποτελούν ένα μυστήριο όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου» είπε.
Και σαφώς τα όσα είπε  η Μπεατρίθ δεν είναι προϊόν λαϊκισμού, αλλά η πικρή αλήθεια. 
Λαϊκίστικα είναι αυτά που είπε στη συνέχεια ο Πρόεδρος της Διεθνούς Γ.Α. Παπανδρέου, προκειμένου να υπερασπιστεί τους συμμετέχοντες.

«Δεν είμαστε το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Εμείς που είμαστε εδώ δεν δίνουμε μάχη από ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας.
"Ας προσπαθήσουμε να δουλέψουμε μαζί" κατέληξε ο πρώην Πρωθυπουργός.
Τί θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς; Τα λέει όλα γλαφυρά η Μπεατρίθ.
Η υποκρισία στο χώρο του Σοσιαλισμού και τους Σοσιαλιστές περισσεύει.
Τουλάχιστον μπορούμε να...αναγνωρίσουμε ένα ελαφρυντικό (;) στους θιασώτες της φιλελεύθερης οικονομίας. Σου λένε: "αυτοί είμαστε...νόμοι της αγοράς - της ζούγκλας θα λέγαμε εμείς - και όποιος επιβιώσει".
Οι Σοσιαλιστές  όμως με το να επιδίδονται σε ένα σωρό κορώνες αβροφροσύνης για τα δίκια του λαού και την ίδια στιγμή να ζούνε οι ίδιοι περισσότερο φιλελεύθερα από τους φιλελεύθερους δεν είναι μόνο υποκριτικό, αλλά και σχιζοφρενικό για όσους πιστεύουν ότι έτσι είναι κοντά στο λαό.
Αυτό που κάνει κάποιον Φιλελεύθερο, Κομμουνιστή ή Σοσιαλιστή είναι ο τρόπος ζωής του και όχι οι θεωρητικές φανφάρες του.
Εδώ πλέον στη μεταμοντέρνα εποχή δείχνει να έχουν στερέψει οι ιδεολογικοί κρουνοί όλων των μέχρι τώρα ιδεολογιών. Και αυτό γιατί στην πράξη απέτυχαν να φέρουν την..."ευτυχία" που επαγγέλλονταν.
Στις χώρες του πρώην υπαρκτού Σοσιαλισμού το μοντέλο ιστορικά απέτυχε. Μπορεί μεν η πλειοψηφία του λαού να είχε ισότητα στη φτώχεια και τη μιζέρια οι καθεστωτικοί ηγέτες όμως είχαν διαφορετικό τρόπο ζωής που τους...συνόδευε και μετά το θάνατο (π.χ. Λατρεία δια της ταριχεύσεως, Μαυσωλεία κ.α). Όσο για την ελευθερία της γνώμης ή άλλες βασικές ελευθερίες και δικαιώματα αυτά ήταν μόνο για τους πρώην επαναστάτες και μετέπειτα καθεστωτικούς.Για τους υπολοίπους υπήρχαν τα βασανιστήρια.
Από την άλλη πλευρά τα δεινά του Φιλελευθερισμού τα ζούμε όλοι καθημερινά. Το μόνο που ενδιαφέρει τις κυβερνήσεις είναι να βγαίνουν οι αριθμοί υπέρ των λίγων και μάλιστα και εδώ στο όνομα της Ελευθερίας και...βεβαίως της Δημοκρατίας.
Βρισκόμαστε λοιπόν, μπροστά σε ένα ιδεολογικό αδιέξοδο. Πιο πάνω λέμε ότι δείχνουν να έχουν στερέψει οι ιδεολογικοί κρουνοί γιατί διατηρούμε την ελπίδα ότι μέσα σε αυτή την πολιτική ξεραΐλα κάτι νέο θα γεννηθεί για να προσπαθήσει τουλάχιστον να δώσει τις απαντήσεις  στη ζωή μας που τα μέχρι τώρα ιδεολογικά ρεύματα δεν έχουν δώσει.
Πάντως να κλείσουμε με τη διαπίστωση πως ιστορικά, ότι έχει αλλάξει - ίσως να ακουστεί κυνικό  - άλλαξε με θυσίες - αυτοθυσίες για να ζήσουν οι επόμενες γενιές με δικαιώματα και ελευθερίες. Εμείς θέλουμε να αλλάξει έστω και κάτι μέσα από τη ζεστασιά του καναπέ μας - πολλοί συνάνθρωποί μας ήδη δεν την έχουν ή δεν την είχαν ποτέ. Κάποιος όμως ή κάποιοι πρέπει να εμπνεύσουν για να δούμε τέτοια...θαύματα, να αποχωριστούμε δηλαδή τον καναπέ και να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Οψόμεθα...

Χ.Γ.