Του Χρήστου Γκουνέλα,
Θεολόγου
Ποτέ δεν αγκαλιάστηκε ο θάνατος τόσο από τη ζωή όσο με τη γέννηση του Θεανθρώπου. Οσμή θανάτου είχε η ανθρώπινη ζωή, όταν γεννήθηκε ο Χριστός και την ίδια οσμή πήρε και ο Χριστός με τη γέννησή Του.
Με πολλή σοφία ο αγιογράφος εικονίζει το Νεογέννητο ήδη μέσα σε νεκρική λάρνακα, προεικόνιση του Σταυρικού θανάτου που αναμένει το Θείο Βρέφος. Η ζωή Του μάλιστα κινδυνεύει από την πρώτη μέρα. Ένα Βρέφος που γεννιέται αθόρυβα και ταπεινά, καθίσταται «επικίνδυνο» για τους ηγέτες του κόσμου τούτου.
Από τότε μέχρι και σήμερα γεννιέται κάθε Χριστούγεννα, κάθε μέρα, μέσα μας και έξω μας, ξανά και ξανά το ίδιο Θείο Βρέφος. Γεννιέται συνεχώς, γιατί συνεχώς πεθαίνει και ανασταίνεται.
Το εμπόριο της Γιορτής (όσο έχει απομείνει λόγω οικονομικής κρίσης), ο Santa Claus, το…χαμένο -στις σύγχρονες μέρες (μόνο στις σύγχρονες;) - νόημα των Χριστουγέννων θα απασχολήσει και πάλι τους πιο…βαθυστόχαστους.
Από την άλλη, οι πιο…ανάλαφροι και…έχοντες θα διάγουν τις ημέρες αυτές με ξεκούραση ή διασκεδάζοντας, άντε και λίγο εκκλησία – έτσι για το καλό. Εκτός από αυτούς που, σύμφωνα με τις στατιστικές, ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας και για άλλη μια φορά, τα Χριστούγεννα γι’ αυτούς θα είναι δύσκολα. Η… σκέψη πολλών από μας όμως θα είναι κοντά τους, ίσως και με λίγο κρέας και ένα…πακέτο μακαρόνια.
Άλλωστε, υπάρχουν και πλούσιοι που θα οργανώσουν Χριστουγεννιάτικα φιλανθρωπικά gala για την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων.
Τι περίεργη τελικά και τραγική μοιάζει αυτή η γιορτή των Χριστουγέννων! Το Νεογέννητο να θανατώνεται τη στιγμή που γεννιέται, ίσως και πριν ακόμη καλά - καλά γεννηθεί.
Και το Μυστήριο συνεχίζεται: Δεν ενοχλείται από τον θάνατό Του. Ίσα – ίσα εκουσίως τον υπομένει, αφού με αυτόν θα συναντήσει το πλάσμα Του στα βάθη του Άδη. Χαίρεται με τον θάνατό Του, γιατί μ’ αυτόν θα πατήσει τη φθορά της κτίσης – «θανάτω θάνατον πατήσας» – και θα αναστηθεί ήσυχα στις ταπεινές ψυχές, κρυφά, χωρίς λαμπιόνια και θόρυβο, έτσι όπως γεννήθηκε.
Τρομάζω κάθε που φτάνουν οι γιορτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομάζω με την επιφανειακή ελαφρότητα που τα Μέσα ενημέρωσης «καταγράφουν» όλο αυτό το κλίμα. Μινοφορούσες παρουσιάστριες με κόκκινα σκουφιά να ποζάρουν μπροστά από δέντρα με πολύχρωμα λαμπιόνια. Παράλληλα όλο αυτό το λαμπερό και χαρούμενο περιβάλλον να «λυπάται» για τον ρακένδυτο αναξιοπαθούντα που η μοίρα του επιφύλαξε να είναι μόνος για μια ακόμα φορά…
Από την άλλη και για χιλιοστή φορά θα δούμε γάτες και σκύλους να… «λένε» τα κάλαντα. Ήμαρτον… που θα ‘λεγε και ο γνωστός παρουσιαστής αθλητικογράφος.
Τρομάζω με όλους αυτούς που ξαφνικά θυμούνται πως υπάρχουν άνθρωποι «που έχουν την ανάγκη μας». Έτσι βάζουν ανάμεσα στα δωράκια τους αυτό το μεγάλο πρόσχημα και τρέχουν να ξεπλύνουν τις ψυχές τους. Άλλωστε από καθαρτήρια ψυχών …όρεξη να ‘χεις, ένα σωρό φυλακές και ιδρύματα κάθε λογής. Λες και το ζητούμενο είναι να θυμηθούμε πως υπάρχουν και «άλλοι» άνθρωποι και να φροντίσουμε να ζουν σε χώρους με όμορφα ασπρισμένα ντουβάρια. Λέω πως όχι. Το ζητούμενο είναι να φροντίσουμε για κοινωνίες που δεν έχουν ανάγκη τέτοιους χώρους. Τότε θαρρώ δεν θα έχουμε ανάγκη από ξέπλυμα ψυχής γιατί οι ψυχές και οι συνειδήσεις θα είναι καθαρές.
Τρομάζω για την μελαγχολία που με κατακλύζει μετά τις γιορτές. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος από πού απορρέει, αλλά μάλλον είναι από το τεράστιο κενό που καταγράφω μέσα μου. Καθώς και τη διαπίστωση πως, το μόνο που έμεινε από όλο αυτό που πέρασε ήταν ο αλόγιστος υπερκαταναλωτισμός, η υπερβολή των ημερών (άσκοπη τις πιο πολλές φορές) και η κραιπάλη.
Τρομάζω όμως πιο πολύ που δε θα βιώσω τις γιορτές με το μυαλό και την ψυχή ενός παιδιού. Όχι με την έννοια της άγνοιας, αλλά με την έννοια την απόλυτης αγνότητας που προστάζει το Πνεύμα…
Τρομάζω κάθε που φτάνουν οι γιορτές.
Δυστυχώς, όπως τα λέτε είναι... Να είστε καλά!Κάθε καλό σας εύχομαι!
Διαγραφή