Κωπηλάτες

Σε περιόδους κρίσης ανθούσε στην Ελλάδα η πολιτικοκοινωνική ποίηση. Το ότι βρισκόμαστε ήδη στον έβδομο χρόνο της  κρίσης και δεν ανθεί η πολιτικοκοινωνική ποίηση, όπως άλλοτε, αποδεικνύει, κατά τη γνώμη μας, όχι μόνο το βάθος της κρίσης, αλλά και το γεγονός ότι αυτή δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρώτα και πάνω απ΄ όλα πνευματική. Μπορεί για παράδειγμα κάποιος να διαπιστώσει του λόγου το αληθές ακούγοντας τα τραγούδια των συνδικαλιστικών συγκεντρώσεων. Τραγούδια με περιεχόμενο μεν, αλλά γραμμένα με τα ερεθίσματα και απηχώντας τα αιτήματα μιας άλλης εποχής, τα οποία στην πορεία και στην πράξη "ξεθώριασαν" και οι λέξεις έχασαν το νόημά τους.

Η Αγάπη Σπαθάρα, με το παρακάτω ποίημα ανήκει πιστεύουμε στις εξαιρέσεις του παραπάνω κανόνα. Στις εξαιρέσεις, κατά τη γνώμη μας, ανήκει και το ποίημα που μας έστειλε πριν λίγες ημέρες ο φίλος Γιώργος Μπλάντας. 

Ευχαριστούμε θερμά την Αγάπη Σπαθάρα για την αποστολή του ποιήματός της "Κωπηλάτες".

Αγρίεψαν τα κύματα
σηκώθηκε φουρτούνα,
η πατρίδα μας στη θάλασσα 
παλεύει σαν τη σκούνα.

Πότε δεξιά,πότε αριστερά
τα κύματα την πάνε,
από χρόνια έμπαζε νερά
θα βουλιάξει όπου να 'ναι.

Ξαφνικά βρεθήκαμε
στη μέση του πελάγου,
τα κύματα μας δέρνουνε
όμως δεν πάει άλλο.

Ο καπετάνιος ήταν τυφλός
και 'μεις οι κοπηλάτες,
δεν έχουμε πια στήριγμα
μόνο τις δικές μας πλάτες!

Αγάπη Σπαθάρα
08/02/2016