Είχε ήλιο, αλλά έκανε νοεμβριάτικη ψύχρα. Σταθήκαμε τρία άτομα στο μοναδικό Παντοπωλείο-καφενείο στα Αμπέλια, στον πεδινό οικισμό της ορεινής κωμόπολης με τους πολλούς πολύτεκνους. Μια, μοναδική, παρέα ντόπιων αντρών γύρω από ένα τραπέζι, πλάι στην αυτοσχέδια σόμπα (ανακατασκευή από θερμοσίφωνα) που τροφοδοτούνταν με γερά κούτσουρα, μας έκανε το ορίστε, να μας κεράσουν τον καφέ, μα και για να θέσουν τα προβλήματα του οικισμού στον έναν από τους τρεις μας, τον καθηγητή κ. Χρήστο, που ήταν και τοπικός πρόεδρος: Η γεώτρηση δε δουλεύει, μέρες τώρα, και μένουν χωρίς νερό στα σπίτια, κι αν κάποιοι κακοπληρωτές δεν πληρώνουν τον λογαριασμό του νερού, οι άλλοι νοικοκύρηδες που πληρώνουν τι φταίνε; Δόθηκαν εξηγήσεις και η κουβέντα πέρασε σε άλλα, όπως αν υπάρχουν παλιές φωτογραφίες, που μαζεύει ο Θανάσης (ένας από τους τρεις μας). Μετά πέταξε την ερώτηση ο ίδιος ο Θανάσης, τετραπέρατο πειραχτήρι, που τους γνώριζε: «Δε μου λες μπάρμπα Δήμο, σαν μεγαλύτερος, άκουσες για κάνα φίδι εκεί στο ξέφωτο απάνω στον Πύργο;». «Ε», απαντάει εκείνος, χωρίς πολύ προθυμία, «όλοι το λεν ότι στον Πύργο απάν’ βγαίνει ένα πολύ μεγάλο φίδι».
Ήταν το ξεκίνημα. Τον λόγο πήρε σιγανά ένας εξηντάρης αδύνατος: «Κι εδώ έξω, στο Βαρκό, βγαίνει φίδι μεγάλο σαν γριντιά και όταν σέρνηται στα χόρτα ακούγεται βουητό και σφύριγμα. Τ’ άκουσαν πολλοί».
«Σαν γρεντιά;» ρώτησε ο δημοσιογράφος της παρέας των τριών. «Και τι τρώει αυτό; Τέτοιο μεγάλο θα κάνει ζημιά για να χορτάσει θα αρπάζει αρνιά και κότες». «Δεν κάνει καμιά ζημιά» απάντησε ο ίδιος, «πρέπει να βρίσκει άγρια ζ’λάπια λαγούς, ξέρω ‘γω; Είνι τρανό πάντως κι όταν περνάει αφήνει μονοπάτι στο χορτάρι σαν ροδιά, από ρόδα».
«Μήπως το παρακάνετε, από φόβο και το νομίζετε τόσο μεγάλο;» ξαναρώτησε ο δημοσιογράφος.
«Όχι, λέει ο τρίτος των ντόπιων, δεν το παρακάνουμε. Είναι τρανό και σφυρίζει, σαν βουητό ακούηται. Κι ο ξάδερφός μου ο Νάσιος το είδε, και λέει ότι είναι χοντρό σαν γριντιά, σαν το μπουρί απ’ τη σόμπα αυτήν».
«Και θα είναι το ίδιο φίδι πάνω στον Πύργο που κυκλοφορεί εδώ στο βαρκό και γύρω;» έπεσε πάλι ερώτηση απ’ τον Θανάση, με σοβαρότητα. «Πόσα χιλιόμετρα απέχουν τα δύο αυτά σημεία;».
«Μ’ θα είνι 15 χιλιόμιτρα», είπε ο μπάρμπα Δήμος. «Αυτά περπατούν μιγάλες αποστάσεις, δεν στέκουντι σ’ ένα σημείου. Μόνο δεν ξέρει καένας που φωλιάζει. Ίσως είνι το ίδιου». «Ναι», λέει και τρίτος, «το φίδι το είδαν και σε άλλο μέρος εκτός από το Βαρκό, είναι μεγάλο, χοντρό κι έχει και κέρατα». «Τι κέρατα έχει, πώς είναι αυτά;» ρώτησε ο δημοσιογράφος.
«Να κέρατα στο κεφάλι τ’, όπως έχ’ν τα βόδια» ήταν η σοβαρή απάντηση με βεβαιότητα ανθρώπου που δε σηκώνει αμφισβήτηση.
«Μήπως το ‘χει φωτογραφίσει κανένας;». «Μπα, πού να βρεις μηχανή όταν περνάει!» η απάντηση. «Μήπως είδατε φιδόκαμ’σο, το δέρμα που αλλάζουν τα φίδια και μένει στο χώμα;». «Μπα, πού! Δεν είδε κάνας».
Το πράγμα έφτασε σε οριακό σημείο. Οι τρεις επισκέπτες ένοιωσαν ότι αν κοντράριζαν τους ντόπιους περισσότερο, θα μάλωναν αφού είχαν δύο διαφορετικές απόψεις για το θέμα που συζητούσαν. Από τη μια «υπάρχει φίδι στην περιοχή με τα χαρακτηριστικά που περιέγραφαν» και από την άλλη βαθειά αμφισβήτηση «τι κουραφέξαλα λένε αυτοί οι άνθρωποι, για τέρατα, σαν του Αμαζονίου, ανακόντες στην Ελλάδα του 2013, σαν τους πύθωνες των αρχαίων Ελλήνων που σκότωσε ο Απόλλωνας στους Δελφούς και ο Άγιος Γιώργης τον δράκο της πηγής». Σηκώθηκαν, τι άλλο να κάνουν, τους χαιρέτισαν, «ευχαριστούμε για τον καφέ» και βγήκαν από το καφενείο- παντοπωλείο, μπήκαν στο αυτοκίνητο.
«Τι λές εσύ πρόεδρε;» είπε ο Θανάσης τον Χρήστο.
«Τι να πω, ντόπιος είμαι, αλλά δεν τους καταλαβαίνω. Αν ζει εδώ τέτοιο ζώο, θα έπρεπε να το αναφέρουμε στους επιστήμονες, σαν βιολογικό φαινόμενο. Όμως, το θεωρώ μια μυθοφαντασίωση, που και άλλη φορά στο πάνω χωριό είχαμε παρόμοιο. Τότε με τον Εμφύλιο, πολλοί έβλεπαν αγίους στα παράθυρα του σχολείου. Εδώ με το φίδι, από στόμα σε στόμα το έδωσαν μεγάλες διαστάσεις, άνθρωποι κατά τα άλλα που κινούνται με αυτοκίνητα και με κινητά τηλέφωνα στα χέρια! Είναι ένα από τα τρελά της επαρχίας. Το θεωρώ ιδιορρυθμία που την παραβλέπουμε».
Έτσι, σταμάτησε εκεί η κουβέντα και πήγαν για να δουν από κοντά τα εναπομείναντα ερείπια Κάστρου στην Παλιάσκια, πάνω σε πουρναρόλοφο με καταπληκτική θέα προς τον Όλυμπο.
Παύλος Λάλος
Πηγή: Ελευθερία Λάρισας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου