Οι πολύπαθοι Τρεις Ιεράρχες

Καλή, λοιπόν, η τιμή των τριών ιεραρχών, όπως αυτή που κάναμε σήμερα, αλλά όλοι μας γνωρίζουμε πως δεν αρκεί. Τιμή των αγίων σημαίνει μίμηση της πράξης τους. Και αυτοί οι τρεις άγιοι δεν μίλησαν μόνο με λόγια, αλλά περισσότερο και κατεξοχήν με πράξεις.
Επρόκειτο για τρία αρχοντόπουλα τα οποία μεγάλωσαν σε πλούσιες οικογένειες και χάρη σε αυτή την οικονομική τους άνεση μπόρεσαν και σπούδασαν εκείνη την εποχή. Χρησιμοποίησαν τον πλούτο για μόρφωση και μετά τον χάρισαν όλο στους φτωχούς. Εκτός από τον πλούτο χάρισαν και τον εαυτό τους στον Θεό και τους ανθρώπους. Υποστήριξαν τον άνθρωπο σε όλες τις ανάγκες του, με πράξεις όχι με λόγια. Οραματίζονταν μια κοινωνία δίχως ιδιοκτησία, δίχως φτώχεια και πόνο, και αυτό πάλεψαν να το δούνε να γίνεται πραγματικότητα μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Κοινή η πράξη τους, κοινό και το τέλος τους. Ο Μέγας Βασίλειος πεθαίνει στα 49 του κάτω από το βάρος του αγώνα του για τους ανθρώπους. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος πεθαίνει αυτοεξόριστος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος στις κακουχίες της δικής του εξορίας.
Ξεκίνησαν πλούσιοι, πέθαναν φτωχοί, φορώντας μόνο το τριμμένο ράσο τους, άδειοι από χρήματα και δόξα, γεμάτοι όμως από αγάπη για όλους και για τον Θεό. Η πράξη των πιστών του Χριστού είναι απλή μα και δύσκολη. Πρέπει να χάσεις ελεύθερα τον εαυτό σου αν θες να τον βρεις πραγματικά. Διαφορετικά η γιορτή των αγίων - του κάθε αγίου - καταντάει ένας τύπος, μερικές φορές και ένα είδωλο, χωρίς καμιά ουσία. Δίνουμε ζωή στους αγίους μέσα από τη ζωή μας, αλλιώς τους έχουμε νεκρούς, όσο κι αν αυτοί ζούνε μέσα στο Θεό ως αθάνατοι. 

Χρήστος Γκουνέλας

Θεολόγος

Μάθε παιδί μου...Παιδεία

Του Χρήστου Γκουνέλα,
Θεολόγου

Σκέψεις με αφορμή την εορτή των τριών Ιεραρχών

“Όλα είναι θέμα παιδείας” ήταν γραμμένο κάτω από το λογότυπο του Υπουργείου Παιδείας κατά το πρόσφατο παρελθόν. Και έμεινε και αυτό ως σύνθημα, όπως και τόσα άλλα συνθήματα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, μια νεκρή  στην πράξη πρόταση, που υπηρέτησε πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες.

Την αλήθεια όμως, ότι όλα είναι θέμα παιδείας, κατάλαβαν  πριν από πολλά χρόνια τρείς εκκλησιαστικοί άνδρες, τρείς Ιεράρχες, οι οποίοι αφιέρωσαν όλο τους το «είναι» στο διδακτικό, κοινωνικό και ποιμαντικό τους έργο. Και οι τρείς, ενώ προέρχονταν από εύπορες οικογένειες, στο τέλος της ζωής τους πέθαναν πάμφτωχοι και μόνο με το ράσο τους.

   Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχαν ως  πρότυπο Διδασκάλου  το Χριστό, το έργο Του, τη ζωή Του και το μαρτύριό Του. Πρώτα ζούσαν και μετά έγραφαν και δίδασκαν. Δεν ήταν δυνατόν να διδάξουν κάτι ξένο, αν από πριν δεν το είχαν ζήσει  και οι ίδιοι. Και βεβαίως, ζωή σημαίνει σχέση με το Θεό, με τον άνθρωπο, με όλη τη φύση.

   Ήρθαν σε επαφή με τη Φιλοσοφία της Αρχαίας Αθήνας χωρίς φόβο ή αισθήματα κατωτερότητας, και σαν μέλισσες επέλεξαν τα καλύτερα από τα λουλούδια  των Αρχαίων Φιλοσόφων  και τα μπόλιασαν με το Ευαγγέλιο του Χριστού, για να γεννήσουν το πιο γλυκό μέλι, τροφή για όλους εμάς, τις κατοπινές γενιές των ανθρώπων.

    Τα έργα τους, είτε Θεολογικά είτε Φιλοσοφικά ( επιστημονικά, ρητορικά, ποιητικά  και πολλά άλλα), είναι άξια ενδελεχούς μελέτης και μεγάλου θαυμασμού, πράγμα το οποίο δυστυχώς  δε συμβαίνει στο σύγχρονο Ελληνικό Σχολείο.

    Ανταγωνισμό, παπαγαλία ,άγχος και πόσες άλλες αρνητικές καταστάσεις βιώνουν καθημερινά οι μαθητές… Από την παιδεία του τύπου και του καθωσπρεπισμού προ της μεταπολίτευσης περάσαμε μετά, σιγά αλλά σταθερά, στην παιδεία του κενού περιεχομένου. Κάποτε στο σχολείο κυριαρχούσε ο φόβος της τιμωρίας και κατ’ επέκταση η πίστη σε ιδανικά και αξίες συνήθως ως προς τους εξωτερικούς τύπους . Και αυτό βεβαίως φάνηκε μετά,