Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

"Αργύρ'ς"


Από τον Βαγγέλη Β. Πουρνάρα,

«Αργύρ'ς»

Αναρωτήθηκε ποτέ, από εσάς κανένας, 
γιατί σ' ολόκληρο χωριό, Αργύρης ούτε ένας!
Τις απαντήσεις άντλησα, απ΄ το Δημήτρη Θώμο,
σε μια συζήτηση καλή, που κάναμε στο δρόμο!
/////////
Οι Άγιοι Ανάργυροι, η χάρη τους μεγάλη, 
γιορτάζουν τον Ιούλιο και το Νοέμβρη πάλι.
Η μνήμη του Αργύριου, του Μάρτυρα Αγίου, 
γιορτάζει μόνο μια φορά, στις έντεκα Μαίου..
/////////
Φτωχά τα χρόνια τα παλιά, λάδι σταλιά στη πίτα,
και μόνο ζαχαρόνερο, επάνω στη φιλίτα!
Παπούτσια γουρ΄νοτσάρουχα και παντελόνια σκτίσια,
βλέμματα όμως καθαρά, καρδιά παλικαρίσια.
Η φτώχεια ήτανε κοινή, για όλους τους ανθρώπους,
ανέχειας κορύφωση, ενέχυρο στους κόπους.
Να την τιμήσουν θέλανε, να σιάξουνε το κλήμα
γι αυτό και βρήκαν όνομα, να δώσουνε στο..χρήμα!
//////////
Χωρίς νουνό το βάφτισαν, το είπανε.. « αργύρη»
και λέγαν, πως θα γιόρταζε, στον τόπο κάθε μέρα, 
ωραίες οι καλές ευχές, μα λίγο το.. μπακίρι,
τους φόβιζαν τα έξοδα και κάνανε.. σια πέρα!
/////////
Μια μέρα ένας γκόρμπιτας, ανέβαινε τις σκάλες,
είχε στην πλάτη του χαλιά, κιλίμια στις μασχάλες.
/////////
Η μάννα έγνεθε μαλλί, σαν σβούρα το σφοντύλι
και το τραγούδι, βάλσαμο παρηγοριάς στα χείλη.
Στην αγκαλιά το τύλιγε, ο πρωινός αγέρας
και το ΄φτανε στην ξενιτιά, ν΄ ακούσει ο πατέρας! 
////////
«Πάρε κιλίμια μπρε κυρά, τα δίνω όσο-όσο,
πάρε να κάνω και σεφτέ, φτηνά θα σου τα δώσω!»
/////////
Η μάννα του απάντησε, «μην ανεβαίνεις πάνω,
ειν' ο «αργύρης» άρρωστος, δεν ξέρω τι να κάνω!»
/////////
Ο γκόρμπιτας επέμενε, «μπρε να τον δω και λίγο,
να δει κι αυτός τα υφαντά και ύστερα θα φύγω!»
/////////
-«Σου είπα, είναι άρρωστος, κοντεύει να τα βάξει,
να μη βρεθείς στα χάλια του, θεός να σε φυλάξει!
////////
Ο γκόρμπιτας μπαμπάλισε, στα γρήγορα τα μάτια,
και φώναξε, τινάζοντας, στο ώμο την πραμάτεια:
«λατσχό-γκιβέ»*,ορέ κερά, τραβάω για πιο πέρα,
πιραστικά στον άντρα σου, δα έρθου άλλη μέρα!»

*Καλημέρα, στη γλώσσα των Ρομά.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Μνήμες από τον Δευκαλίωνα Κρανιάς (φωτο)



Από τον Βαγγέλη Β. Πουρνάρα,

ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑΣ ΚΡΑΝΕΑΣ

Στενά συνδεδεμένος με τα υπέροχα νεανικά χρόνια ο «Δευκαλίωνας».
Χρόνια γεμάτα ενθουσιασμό, ορμή, ξεγνοιασιά και ποικίλα εκφραστικά συναισθήματα.
Ανεβαίνω στο ξύλινο σκαμνί της πεθυμιάς και ανοίγω διάπλατα το παραθύρι των αναμνήσεων:
«τη νιότη αγναντεύοντας
στο διάβα της ξεχνιέμαι,
νέος κι εγώ, απ΄ την κλωστή,
της θύμησης κρεμιέμαι!..»


Άλλοι άντρες ώριμοι, άλλοι ακόμα έφηβοι, ψάχναν να βρουν τον αντρισμό, στα χνάρια της καψούρας. Η νιότη πάντα βιαστική, έπαιρνε λάθος στράτα:

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Ο Θοδωρής Λάλος στην Αγία Πετρούπολη

«Δικαίωμα στο Μέλλον» – Αγία Πετρούπολη

Έλληνες καλλιτέχνες στη διεθνή ομαδική έκθεση με θέμα την Επανάσταση
MISP- Μουσείο Τέχνης του 20ού και του 21ου αιώνα

Αγία Πετρούπολη (Ρωσία)
25 Οκτωβρίου – 3 Δεκεμβρίου 2017

Εγκαίνια: Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017, ώρα 18:00
Η έκθεση πραγματοποιείται στο Μουσείο Τέχνης του 20ου και του 21ου αιώνα στην Αγία Πετρούπολη (Музей искусства Санкт-Петербурга XX-XXI веков), με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Έχει θέμα την «Επανάσταση», όχι μόνο τη συγκεκριμένη ρωσική επανάσταση, αλλά την έννοια της επανάστασης γενικότερα ως ένα σύνθετο κοινωνικο-πολιτιστικό γεγονός που δεν περιορίζεται στην εξέγερση ή στην στρατιωτική σύγκρουση. Περισσότεροι από 60 σύγχρονοι καλλιτέχνες, διάσημοι εικαστικοί, αναγνωρισμένοι δάσκαλοι αλλά και νέοι δημιουργοί και ανερχόμενα ταλέντα θα εκφράσουν την άποψη τους για τις επαναστατικές ιδέες, τις ανανεωτικές εξελίξεις, για την παρούσα και τη μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Σε κάθε εποχή το ιδεώδες της επανάστασης ξεσήκωνε και ενέπνεε την ανθρώπινη δημιουργικότητα σε όλες τις εκφράσεις της (μουσική, χορό, ποίηση, εικαστικά) γιατί η ανατροπή των κατεστημένων σχημάτων ανοίγει, έστω και σαν ψευδαίσθηση, νέες προοπτικές και ελεύθερους ορίζοντες. Από τη συναρπαστική εικόνα της ουτοπίας ως τη σκληρή πραγματικότητα της καταστροφής, είναι πολλές οι εννοιολογικές διαβαθμίσεις του όρου. Η ιδέα του μαζικού ξεσηκωμού ήταν πάντα συνδεδεμένη με το όνειρο της ανθρωπότητας για την αναδιοργάνωση του κόσμου, την ανάπτυξη των χωρών, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Αλλά η επαναστατική πίστη και ο αγώνας για τον απόλυτο θρίαμβο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, συχνά μετατρέπονται σε καταστροφή, σε πόλεμο, σε δραματικές καταστάσεις. Και από μια τέτοια διαδικασία η καλλιτεχνική ευαισθησία μπορεί να αντλήσει αισιοδοξία και ελπιδοφόρα μηνύματα για το μέλλον ή, αντίθετα, να καταγράψει τη σύγκρουση, το ματοκύλισμα, την τραγωδία. Ο κάθε καλλιτέχνης, μέσα από την προσωπική ματιά του, τις πεποιθήσεις και τα βιώματά του, τα εκφραστικά μέσα και τα υλικά που τον αντιπροσωπεύουν περισσότερο, θα δώσει τη δική του εικόνα της επανάστασης, εμβαθύνοντας στις πολλαπλές πτυχές και τις απρόσμενες προεκτάσεις που μπορούν να αποδοθούν στη συγκεκριμένη έννοια.

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Αγάπη Σπαθάρα - 8 Ποιήματα


ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΣΟΥ ΑΓΓΙΓΜΑ

Το πιο ακριβό σου άγγιγμα
το πιο ζεστό σου χάδι,
άφησες με ένα σου φιλί
στα χέρια μου ένα βράδυ.

Κοίταξα μες στα μάτια σου
κι' είδα την ομορφιά σου,
μοιράστηκα το χρώμα σου
μύρισα τ' άρωμά σου!

Ένα άρωμα μεθυστικό
που την ψυχή ευφραίνει,
αντέχει στις κακοτοπιές
και στην καρδιά μας μένει.

Αγάπη Σπαθάρα
31/10/2017
(φωτογραφία δική μου
σημερινή)

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Τα Αγ-ωραία της Κρανιάς από τον Βαγγέλη Πουρνάρα


Ο Βαγγέλης Β. Πουρνάρας χώρεσε όλο το χωριό σε ένα πραγματικά απολαυστικό ποίημα. Πρόσωπα και μνήμες "ενώπιόν" μας. Τον ευχαριστούμε θερμά. 

Από τον Βαγγέλη Πουρνάρα,

Για να θυμούνται οι παλιοί, οι νέοι να μαθαίνουν
Η έμπνευση, δεν είναι ότι κι ότι,
δεν είναι ένας δρόμος κι όπου πας,
πρέπει να παίρνεις, την καρδιά σου στο κατόπι,
να τη μοιράζεσαι, με κείνους που αγαπάς!
Ένα μήνα με ταλαιπώρησε ο ιός του..υπολογιστή. Όσο και της γρίπης πέρσι. Γι αυτό και ναυάγησα στη θάλασσα του διαδικτύου. Όσες και όσοι με αποδεχτήκατε(πολλοί ξανά), σας ευχαριστώ πολύ.
Νοερά, αυτές τις μέρες, ταξίδεψα στο πανηγύρι του ΄Αη Δημήτρη, στην γενέτειρα Κρανιά,
Τότε που τα όργανα, βαρούσανε σε κάθε καφενείο. 
Τότε που οι «ντιζέζες» , σεργιάνιζαν στα ντέφια τους, καημούς
και πόθους ξέχωρους.
Αράχνες, που στα βλέφαρα, ιστούς αγάπης πλέκανε..
Τότε που οι πατημασιές, «παλιάς κοπής» ανδρών, οπλές αλόγων γίνονταν, σε καλντερίμια γνώριμα.


΄Αγ-ωραία

Μες στην παλιά την αγορά, ακολουθώ πορεία, 
να σας θυμίσω πρόσωπα, που γράψαν ιστορία, 
είναι ανάμνηση ζωής, της ζήσης παραθύρι, 
απλό μνημόσυνο γραφής, της θύμησης γιοφύρι.
Ράφτης με τέχνη μπόλικη και στις τσακίσεις μάγκας, 
στου «Τσιάντα» το υπόγειο, ο Γιάννης «Νταλαμάγκας».
Ό «Καργατζής» ζωγράφιζε, στης τέχνης τα αλώνια, 
ήταν σικάτα πάντοτε, σακάκια, παντελόνια.
Ο «Σιούσιους» σούπερ μαγαζί, βογκούσαν τα γκισέδια, 
σωστός και πάντα τυπικός, κρατούσε και βρισέδια.
Στου «Γάκου» το περίπτερο, κολλούσαμε σαν βδέλλες, 
μενού του καταστήματος, «μιντίσις » καραμέλες!
Και ο Χαράλαμπος Μπαλής, ξεχείλιζε μεράκι, 
σου σέρβιρε το τσίπουρο και για μεζέ.. νεράκι! 
Κρεβάτια και παπλώματα, σερβάντες πρώτης ύλης, 
το πρόσεχε το μαγαζί, ο «Μπίντος» ο Βασίλης.

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Αναπλάθοντας μνήμες: "Κεραυνός" Κρανέας


Από τον Βαγγέλη Β. Πουρνάρα,

ΑΝΑΠΛΑΘΟΝΤΑΣ ΜΝΗΜΕΣ

Το facebook, είναι ένας όμορφος, προσιτός, αποτελεσματικός και άμεσος τρόπος επικοινωνίας. Ο καθένας καταθέτει το «στίγμα» του, με τον τρόπο που επιλέγει ό ίδιος.
Εγώ επέλεξα τον ποιητικό. Θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σας, με τον στοχαστικό και δυσνόητο: «στις χορδές μιας κιθάρας, μάτωσα τα δάχτυλά μου για να σε ξυπνήσω, όμως ο ύπνος, επέμενε στα δικαιώματά του και το τραγούδι μου, κρεμάστηκε στα κλαριά μιας λεύκας, για να αυτοκτονήσει!»(άβυσσος η ψυχή του ποιητή!)
Θα μπορούσα να γίνω πιο αιχμηρός και μυστήριος, με μια διαχρονική διαπίστωση: «είκοσι τέσσερις ώρες νύχτα και συ αλύχτα, κανείς δεν σ΄ακούει, κανείς. Συρματοπλέγματα στης σκέψης το δρόμο, αυτοί με το νόμο κι ας είναι απλοί δεκανείς. Δυο ξεροκόμματα για να κοιμάσαι, πάρτα και σκάσε, στις γρίλιες ανάσα καυτή. Είκοσι τέσσερις ώρες νύχτα, τα νύχια μπήχτα, αλλιώς δεν ξυπνάνε αυτοί!»
Θα μπορούσα, επίσης, να ήμουνα, τρυφερός, ερωτικός, ρομαντικός και ευαίσθητος: «την ώρα που τα χείλη μου, άγγιζαν τα δικά σου, μια συμφωνία κάνανε, με της καρδιάς τους χτύπους, να μην χτυπήσουνε ποτέ, ξένων χειλιών την πόρτα..»
Επέλεξα τελικά, στην παρούσα φάση, τον δρόμο των αναμνήσεων και της χαρμολύπης, με αφετηρία και προορισμό, την αγαπημένη Κρανιά: « Ριγούν τα φύλλα της καρδιάς, γίνονται οι χτύποι ντέφια, υγεία και καλή καρδιά, της μάνας γης αδέρφια!» 
Συνειδητή επιλογή και υπεύθυνη. Και η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί στην επιλογή μου αυτή, βρίσκω ανταπόκριση και από πολλά νέα παιδιά της Κρανιάς, που βάζουν φτερά στη γνώση τους, καθώς επίσης και από φίλους που δεν έλκουν την καταγωγή τους από την Κρανιά, αλλά αγαπούν τον τόπο μας. Άλλωστε το «κοινό» μου, είναι καθαρά Κρανιώτικο, με ελάχιστες εξαιρέσεις προσώπων, που εκτιμώ βαθύτατα.
Στο ταξίδι μου αυτό, οι μνήμες αναπλάθονται. Αγαπημένα πρόσωπα, στου νου τη στράτα βγαίνουν. Πολλοί είναι εκείνοι που «έφυγαν» νωρίς.Στη μνήμη τους, ανάβω το κερί της θύμησης…
Είμαστε στη δεκαετία του 1960
«Κεραυνός» Κρανέας

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Αρχαίο θέατρο από τους Κρανιώτες της Θεσσαλονίκης



«Όταν οι Τρωάδες συναντούν τη Λυσιστράτη» 
Σάββατο 02 & 09, Κυριακή 03 & 10 Δεκεμβρίου | Ώρα 19:00 

Η θεατρική ομάδα του Συνδέσμου Κρανιωτών Θεσσαλονίκης «Η ΧΡΑΠΑ» θα παρουσιάσει τη θεατρική παράσταση «Όταν οι Τρωάδες συναντούν τη Λυσιστράτη» στον πολυχώρο του Συνδέσμου που βρίσκεται στην οδό Διδασκάλου Αδαμίδου 23, στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης. 

Σκηνοθετικό σημείωμα 
Στην τραγωδία «Τρωάδες» του Ευριπίδη και στην κωμωδία «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη τα πάντα διαδραματίζονται με φόντο τον πόλεμο που σκιαγραφείται από την τραγική του αλλά και από την κωμική του πλευρά. Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας πιστεύουμε ότι μ’ αυτή την παράσταση βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι στη μεγάλη υπόθεση, που είναι υπόθεση όλων μας, την Ειρήνη. Η παράστασή μας έχει πειραματικό χαρακτήρα με στόχο να προκαλέσει τη συγκινησιακή φόρτιση αλλά και το απλόχερο γέλιο στο θεατρικό κοινό που θα μας τιμήσει με την παρουσία του. 

Συντελεστές
Σκηνοθεσία, σκηνικά: Θεόφιλος Λάλος 
Κοστούμια: Η ομάδα
Διανομή «Λυσιστράτη»: 
Λυσιστράτη: Τριανταφυλλιά Παληογιάννη, Κλεονίκη: Ελευθερία Νάκου, Μυρίνη: Γεωργία Μαστρογιάννη, Κινησίας: Αθανάσιος Γκουντούρας, Λαμπιτώ: Μαρία Κούτσικου, Α’ γυναίκα: Παναγιώτα Χήτου, Β’ γυναίκα: Σταυρούλα Λυκοστράτη, Γ’ γυναίκα: Μαρία Καλιακούδα.
Διανομή «Τρωάδες»:
Ανδρομάχη: Μαρία Καλιακούδα, Ταλθύβιος: Σπύρος Λυκοκώστας, Αστυάνακτας: Θωμάς Θώμος, Τρωαδίτισες: Σταυρούλα Λυκοστράτη, Παναγιώτα Χήτου, Μαρία Κούτσικου, Γεωργία Μαστρογιάννη, Ελευθερία Νάκου, Τριανταφυλλιά Παληογιάννη.

Το Ιστολόγιο εύχεται καλή επιτυχία σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Πρόκειται πραγματικά για μια αξιέπαινη πρωτοβουλία.

*Την ενημέρωση μάς απέστειλε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Ο Δημήτρης Λάλος σκηνοθετεί την παράσταση "το τάβλι"


Δυο χρόνια μετά την τελευταία τους ζαριά, ο Σαμουήλ  Ακίνολα και ο Στέφανος Μουαγκιέ, κάθονται στην αυλή τους και ανοίγουν ξανά «Το τάβλι».

Η άκρως ρεαλιστική και σπαρακτική κωμωδία, του Δημήτρη Κεχαίδη, αφού παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο Ακαδημία Πλάτωνος, ανεβαίνει από τα  Αθηναϊκά Θέατρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, στο θέατρο «Αποθήκη» κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Αυτή είναι και η πρώτη φορά, που ενα νεοελληνικό έργο ανεβαίνει απο δύο Έλληνες, Αφρικανικής καταγωγής και με αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται ότι η σκέψη ενός λαού, δεν είναι θέμα χρώματος, δεν είναι θέμα DNA, είναι απλώς μεταδοτική. 



Δύο κολλητοί, φίλοι και συγγενείς, τσακώνονται, γελάνε, φιλοσοφούν και κάπου-κάπου συμφωνούν. Επιδίδονται σε ένα γνήσιο ελληνικό σπορ: Το τάβλι. Ο Φώντας είναι ο εγκέφαλος πίσω από το τρομερό σχέδιο που θα τους φέρει χρήματα και θα τους «μπάσει», αυτόν και τον Κόλια, στην ελίτ της κοινωνίας. «Εγώ δεν είμαι για μικρομάγαζα και λιμανάκια ήσυχα. Κατάλαβες; Εγώ είμαι καμικάζι!!!!» είναι η ατάκα του. 

Ο Δημήτρης Λάλος, προσεγγίζει το έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη, επιλέγοντας δύο παράδοξα υπέροχους πρωταγωνιστές. «Μεταφέρουμε το κέντρο του έργου φωτίζοντας όχι μόνο, το ρατσιστικό και ταξικό θεμα που θέτει ο Κεχαΐδης με αυτό το εμβληματικό κείμενο, αλλά το προχωράμε και λίγο παρακάτω. Δηλαδή όχι μόνο πως μπορεί να εκμεταλλευτεί η μία φυλή την άλλη ή μια τάξη την άλλη, αλλά τελικά πώς ο άνθρωπος είναι έτοιμος να πουλήσει τον άνθρωπο με κάθε κόστος!» τονίζει μιλώντας για την παράσταση.

Οι δύο φίλοι παίζουν «τάβλι» και αυτοσαρκάζονται ακροβατόντας ανάμεσα στην αιώνια ελληνική τσαντίλα, τη φιλία και την αλληλοεξάρτηση.

Δείτε το σχετικό βίντεο



Πρωταγωνιστούν: Σαμουήλ  Ακίνολα - Στέφανος Μουαγκιέ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Σκηνικά: En Route Architects - Hannes Livers Gutberlet – Κατερίνα Κούρκουλα
Κοστούμια: Κριστέλ Καπερώνη
Σχεδιασμός Φωτισμών : Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική Επιμέλεια : Γιώργος Μαυρίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Κριστέλ Καπερώνη

Ημέρες/ώρες παραστάσεων : Δευτέρα : 20:00, Tρίτη: 21:00
Διάρκεια παράστασης : 80’ λεπτά
Εισιτήρια : 15 έως 17 ευρώ. 
Θέατρο Αποθήκη 

Πηγή: iefemerida.gr

Αποστολή θέματος: Γιώργος Μπαλής

Μια συζήτηση με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου


Ο Χρήστος Γκουνέλας συζητάει με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου για την καταγωγή του, τις επιρροές του, τα τραγούδια του, τις εμπνεύσεις του, την ελληνική κρίση, τον ρόλο της τέχνης και των πνευματικών ανθρώπων, για τον θάνατο, τη ζωή και τη θρησκεία, αλλά και για το διαδίκτυο και την αγάπη της νεολαίας προς το πρόσωπό του.

-Θανάση καλώς ήρθες στο χωριό του πατέρα σου, την Κρανιά.
-Καλώς σας βρήκα.

-Πώς αισθάνεσαι καταρχάς  που ήρθες στο χωριό; Στο χωριό των παππούδων, του πατέρα σου…
-Βέβαια έχω κάποιες αναμνήσεις… Εγώ δεν μεγάλωσα εδώ, δεν έχει σημασία όμως… έχω ακούσει τόσα πολλά κατ’ αρχήν από τον πατέρα μου… Μου αρέσει παρ’ ότι είναι σκληρός ο τόπος, δηλαδή το περιβάλλον, εξ  ου και Ξηροκρανιά. Παλιά θυμάμαι η γιαγιά μου είχε στο σπίτι μέσα ένα πηγάδι απ’ όπου βγάζανε νερό, δεν  υπήρχε νερό γενικά. Ναι έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις και μάλιστα μπορώ να σου πω ότι κάποιες εικόνες έχουν περάσει και στα τραγούδια. Ας πούμε σ’ ένα τραγούδι που λέγεται «οι καλογέροι» μια από τις αφορμές για να το γράψω - γιατί για να γραφτεί ένα κομμάτι, τα λόγια τουλάχιστον, δεν είναι κατ’ ανάγκη μόνο μια ιδέα, έρχονται πάρα πολλά  πράγματα, πολλές εικόνες και ετοιμάζεται ένα κομμάτι. Λοιπόν, μια βασική εικόνα ήταν από δω απ’ την Κρανιά, απ’ την  πόρτα που είχε η γιαγιά μου, την εξώπορτα της αυλής. Θυμάμαι να έχει χιόνι έξω και για να ανοίξεις την πόρτα έπρεπε να βάλεις ένα σιδεράκι να σηκώσεις το μάνταλο από μέσα για ν’ ανοίξει η πόρτα και αυτή λοιπόν την εικόνα την πέρασα μέσα στο τραγούδι. Ίσως και άλλα… Γενικά οι αναμνήσεις μου από δω είναι πάρα πολύ καλές, αφού ήμουνα παιδί… Τα παιδιά τις περισσότερες φορές οι αναμνήσεις που έχουν είναι καλές.

-Ερχόσασταν τακτικά σαν οικογένεια;
-Όχι πολύ συχνά, δεν μπορώ να πω πολύ συχνά. Περισσότερο πήγαινα στην Ελασσόνα, όπου εκεί γεννήθηκα και έζησα τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου και εκεί ζούσε η άλλη η γιαγιά μου, απ’ το Λουτρό που είναι, Μπλιώνα στο γένος, Μπλάντα στον άνδρα της. Συνήθως πήγαινα στην Ελασσόνα που μου άρεσε και εκεί πάρα πολύ. Στην Κρανιά ερχόμουνα λιγότερο. Και στο Λουτρό ακόμα λιγότερο.

-Μια που είπαμε, Θανάση, για τις πηγές έμπνευσης, βλέπουμε σε πολλά τραγούδια π.χ. «Ανδρομέδα»,  «οι γριές» και άλλα να αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα ο τόπος μας, δηλαδή η ευρύτερη περιοχή της Ελασσόνας και της Λάρισας.
-Ναι, είναι τα ακούσματα… Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι μ’ άγγιξαν ποιήματα του Χρήστου του Μπράβου που είναι από τη Δεσκάτη, όπως το «Α.Μάνθος» και άλλο δικό του ποίημα. Αυτές οι εικόνες είναι βαθιά χαραγμένες  μέσα μου, δε φεύγουν βέβαια.

-Όταν γράφεις ποίηση, γιατί ποίηση είναι…
-Εντάξει  τι να πω, ξέρω   ‘γω… δεν ξέρω, αυτό θα το δείξει η αυτοψία, η ιστορία… (γέλιο)

-Πώς εμπνέεσαι εκείνη την ώρα; Είναι δύσκολο πράγμα…
-Το ωραίο είναι ότι είναι ακαθόριστο, δεν υπάρχουν κανόνες…

-Ούτε φαντάζομαι μπορείς να πεις ότι τώρα θα κάτσω και θα γράψω…
-Αν το πεις αυτό, «θα κάτσω και θα γράψω», το ‘χεις χάσει το παιχνίδι. Όσο πιο ελεύθερα πηγάζει από μέσα η έμπνευση, όταν υπάρχει (ενν. η έμπνευση), τόσο πιο μεγάλη δύναμη έχει αυτό που βγαίνει. Όσο το κατευθύνεις εσύ, τόσο το αποδυναμώνεις. Δεν το κάνω αυτό ποτέ. Τι θα πει «θα κάτσω και θα γράψω»;
Μπορεί να πω κάποια στιγμή «θα κάτσω και θα γράψω», αλλά τι κάνω όμως, για να μου δημιουργηθεί ένα περιβάλλον που μπορεί να με συγκινήσει και να μου ανοίξει την πύλη για την έμπνευση: βάζω ας πούμε μουσική, μουσική που μ’ αρέσει. Η μουσική λοιπόν δημιουργεί τα δικά της συναισθηματικά τοπία και εκεί μπορεί να ενταχθείς και να βγάλεις λόγο. Και είναι σχετικά πιο δόκιμο και εύκολο να γράψεις λόγια, να πεις ότι θα καθίσω τώρα, θα έχω την κατάλληλη μουσική και αυτά… και μπορεί να βγει κάτι όσον αφορά το λόγο, αλλά όσον αναφορά τη μουσική άμα το πεις αυτό δεν κάνεις τίποτα. Η μουσική επειδή είναι κάτι πιο ακαθόριστο και πρωτογενές πράγμα, ή έρχεται ή δεν έρχεται, όσο και να «χτυπιέσαι»… Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι τελείως χαλαρός και ξαφνικά  να σου ‘ρχεται. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση.

-Είχα διαβάσει σε μια άλλη συνέντευξή σου, που λες ότι μέσα σου «κουβαλάς» τα ακούσματα, που είναι από ανθρώπους που έζησαν πολύ πριν από μας και που περνάν από γενιά σε γενιά. Αυτό -να το πω κιόλας - μας δείχνει πόσο ταπεινός είσαι ως δημιουργός.
-Γενικότερα, όχι μόνο τα ακούσματα τα μουσικά. Εγώ πιστεύω ότι το ανθρώπινο είδος όπως κινείται από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι δεν ξέρω που θα φτάσει, όλες του οι μεγάλες στιγμές που βιώνει -το ανθρώπινο είδος- δε χάνονται. Κάπου – η αίσθησή μου τώρα είναι αυτό, ακούγεται παλαβό, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος διαισθητικά ότι ισχύει – οι μεγάλες του στιγμές δεν χάνονται. Θα μπορούσε να πει  κανείς ότι αυτό, η αποθήκη όλων αυτών των στιγμών είναι το συλλογικό ασυνείδητο. Υπάρχουν λοιπόν εικόνες, υπάρχουν συναισθήματα, που μπορεί να υπήρξαν πριν από χίλια χρόνια ή ένας προϊστορικός άνθρωπος να έζησε κάτι  πολύ συγκινητικό  και αυτό να μην έχει χαθεί, μπορεί να υπάρχει μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο, στον πυθμένα του, και απλά σε κάποιους ανθρώπους δόθηκε ένα χάρισμα, ας πούμε, να «κρατάνε περισσότερο την αναπνοή τους», να «βουτάνε» στο συλλογικό ασυνείδητο και να ανασύρουν στην επιφάνεια πράγματα που υπάρχουν  ή υπήρχαν. Και γι’ αυτό μπορούν να συγκινηθούν και άλλοι άνθρωποι γιατί το συλλογικό ασυνείδητο είναι αυτό που μας ενώνει όλους. Εμείς νομίζουμε ότι είμαστε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον, ξεχωριστοί,  αλλά  δεν είναι έτσι. Και τα νησιά άμα τα δει κανείς, ας πούμε, φαίνεται ότι είναι ξεχωριστά. Αν πάρεις όμως και ρουφήξεις μ’ έναν τρόπο τη θάλασσα από κάτω συνδέονται. Έτσι αυτό που μας συνδέει εμάς λοιπόν είναι το συλλογικό ασυνείδητο.

-Τι είδους μουσικά ακούσματα έχεις; Φαντάζομαι ρεμπέτικα…
-Ακούω πάρα πολλά πράγματα, πάρα πολλά. Δεν έχω στεγανά. Αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη. Έχω κάποιο αισθητικό κριτήριο βέβαια, έτσι; Δηλαδή πολύ γρήγορα καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μ’ αρέσει και τι είναι αυτό που δεν μ’ αρέσει. Μου ταιριάζει ή όχι. Αλλά ακούω πάρα πολλά πράγματα. Από Παράδοση… Θεωρώ την Παραδοσιακή Μουσική…

-Αδικημένη…
-Όχι, ό,τι πιο σπουδαίο έχει υπάρξει…

-Αδικημένη από τους Νεοέλληνες εννοώ…
-Ε.., κοίταξε, επειδή παίζω, ας πούμε στις συναυλίες και αυτά, δεν είναι ακριβώς έτσι…
Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που γουστάρει πάρα πολύ, νέοι άνθρωποι, που τους αρέσει πάρα πολύ. Υπάρχουν ειδικά περιοχές που η παράδοση είναι ζώσα και τώρα. Στην Κρήτη για παράδειγμα, η Παράδοση είναι ζώσα. Ναι, εντάξει, εδώ στα μέρη μας, ξέρω δεν είναι τόσο.

-Δεν είναι, ναι.
-Και σε άλλα μέρη. Στην Ήπειρο επίσης θα έλεγα ότι είναι και εκεί ζώσα.
Η Παραδοσιακή μας μουσική είναι φοβερή, πολυποίκιλη… Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που έχει τόσες διαφορετικές και σπουδαίες παραδοσιακές μουσικές.
Και ρεμπέτικα και τέτοια ακούω…

-Συνδέονται βέβαια…
-Ναι, αλλά η Παραδοσιακή Μουσική, η Δημοτική Παράδοση ας πούμε, για εμένα είναι η μόνη μουσική που με κάνει να κλάψω. Ας πούμε με τα ρεμπέτικα μπορώ να γλεντήσω, να ‘ρθω σε έκσταση, αλλά να συγκινηθώ βαθιά μόνο η Δημοτική Παράδοση μπορεί να το κάνει αυτό.
Αλλά ακούω και σύγχρονα πράγματα. Ακούω και σύγχρονη, κλασική minimal μουσική, ακούω και αυτό που λένε rock, ακούω και ελληνικά… Δεν έχω στεγανά.

-Κακή μουσική κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει.
-Δεν υπάρχει καλή και κακή τέχνη. Υπάρχει η Τέχνη και η μη τέχνη. Δηλαδή τα «σκουπίδια» που θέλουν να πλασαριστούν σαν Τέχνη, αλλά δεν είναι. Η Τέχνη έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η Τέχνη σου αλλάζει τη ζωή, κατ’ αρχήν, προς το καλύτερο. Η Τέχνη είναι στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, σε βοηθά να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο για το τι είναι τέχνη και τι δεν είναι. Κατάλαβες; Δεν είναι τέχνη ας πούμε  αυτά τα «σκουπίδια» που μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο έτσι μόνο και μόνο για να…τίποτα έτσι για να ξεχνιέται ο άνθρωπος. Η τέχνη δεν είναι για να σε κάνει να ξεχνάς, η Τέχνη είναι για να σε κάνει να θυμάσαι. Ακόμα και αν δεν είσαι καλά σε κάνει να θυμάσαι ότι δεν είσαι καλά, γιατί μόνο έτσι  μπορείς να αλλάξεις κιόλας τη ζωή σου προς το καλύτερο.

-Να σε ρωτήσω τώρα, Θανάση, για την κρίση που ζούμε στην Ελλάδα. Πρόκειται για οικονομική κρίση, αλλά έχει και ερείσματα πνευματικά.
-Ναι, εννοείται αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι πάντοτε συνέβαινε. Οι παλαιότεροι έχουν βιώσει αυτές τις καταστάσεις, εμείς τις βιώνουμε τώρα και είναι κάπως για μας πρωτόγνωρα τα πράγματα. Αν και προσωπικά –ας πούμε- όλη μου την παιδική ηλικία την πέρασα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Με λάμπες πετρελαίου μεγάλωσα και διάβαζα. Και επειδή δεν είχαν να μας δώσουν φαγητό, για να μας κοροϊδέψουν για παράδειγμα να μην τρώμε πολύ τυρί, μας έλεγαν «μην τρως πολύ  τυρί βγαίνει από το κεφάλι» (γέλιο). Έβρισκαν λοιπόν διάφορα τεχνάσματα γιατί δεν είχαν να μας δώσουν. Θέλω να πω ότι τα 'χω ξαναβιώσει αυτά. Και πολύ περισσότερο οι μεγαλύτεροι που βιώσαν και τους πολέμους και όλα αυτά. Εκείνο όμως που αναγνωρίζω είναι ότι γίνεται μια μεγάλη αδικία. Την αστοχία και την πλεονεξία του χρηματοπιστωτικού συστήματος προσπαθούν να τη φορτώσουν στον απλό τον κόσμο, ο οποίος το μόνο που μπορώ να πω ότι «έφταιξε» είναι ότι αρκετοί από μας ζούσαν με παραπάνω πράγματα από αυτό που μπορούσαν. Δηλαδή έκαναν ζωή πιο πάνω από τις δυνατότητές τους και ξαφνικά τώρα βρέθηκαν ξεκρέμαστοι. Κατά τα άλλα όμως γίνεται κατά  βάση κάτι πολύ άδικο. Ποιά είναι η λύση τώρα;  Μια βασική λύση είναι να φύγει πολύς κόσμος  από την Αθήνα, η μισή Ελλάδα τουλάχιστον είναι στην Αθήνα και παρέχει υπηρεσίες…Σε ποιούς θα παρέχει υπηρεσίες. Δεν υπάρχει η δυνατότητα πλέον πέντε εκατομμύρια Έλληνες να παρέχουν υπηρεσίες. Θα πρέπει λοιπόν πολύς κόσμος να γυρίσει πίσω στην επαρχία και να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα, την κτηνοτροφία, τη γεωργία, τον τουρισμό και μετά από δεκαπέντε – είκοσι χρόνια να είμαστε σε καλύτερη φάση.

-Πιστεύεις δηλαδή ότι θα βγούμε πιο δυνατοί τελικά από την κρίση  ή θα είμαστε στα ίδια πάλι… απλά θα «σερνόμαστε»;
-Τίποτα δεν είναι απόλυτα κακό και τίποτα  απόλυτα καλό. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία βλέπω ήδη κόσμο να έρχεται πιο κοντά, να είναι αλληλέγγυοι  ο ένας στον άλλον. Βλέπουμε βέβαια και το αντίθετο, δηλαδή η οργή που υπάρχει να στρέφεται κατά τη γνώμη μου σε λάθος δρόμο, όπως ας πούμε στην υπερψήφιση της Χρυσής Αυγής. Η οργή θα πρέπει να είναι δημιουργική, δεν πρέπει να στραφεί στη βία. Είναι ανάγκη να στραφεί σε δημιουργικά θέματα και να δείξουμε αλληλεγγύη και συντροφικότητα μεταξύ μας για να τα βγάλουμε πέρα.

- Πάνω σ’ αυτό πιστεύεις ότι οι πνευματικοί άνθρωποι, οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες… γενικά…
-Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου «πρέπει», δηλαδή αν μπει το «πρέπει» τα καταστρέφει όλα. Αν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να παρεμβαίνει ας το κάνει.

-Είναι ανάγκη να παίξουν (ενν. οι πνευματικοί άνθρωποι) κάποιο ρόλο έτσι δεν είναι;
-Αν κάποιος δεν αισθάνεται την ανάγκη δεν χρειάζεται να το κάνει. Και μόνο το να είσαι αυθεντικός σ’ αυτό που κάνεις, από μόνο του αυτό στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια…

-Να σου βγαίνει πηγαία…
-Ναι, μόνο αυτό, μόνο να έχεις αυθεντικότητα και να μην είσαι ψεύτικος είναι καλό – και μόνο αυτό – για την κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου ένας πνευματικός άνθρωπος, ένας συγγραφέας ή ένας  φιλόσοφος θα πρέπει να βγει και να πει κάποια πράγματα – εάν έχει να πει. Ένας ας πούμε που γράφει τραγούδια για παράδειγμα δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να μιλάει – μπορεί και να μην ξέρει να «μιλάει», δηλαδή…

-Μιλάει μέσα από τα τραγούδια του… μέσα από την Τέχνη του…
-Ναι, ναι, αν εκεί είναι αυθεντικός τότε αυτό από μόνο του αρκεί. Τώρα όμως αν έχει την ανάγκη, ας κάνει και μια παρέμβαση πιο ξεκάθαρη.

-Να πάμε τώρα λίγο Θανάση και σε θέματα ζωής, έτσι… φιλοσοφικά θα έλεγα…
-Εγώ δεν είμαι φιλόσοφος όμως…

-Μέσα από τα τραγούδια σου βλέπω όμως ότι φιλοσοφείς πολλές φορές…
-(γέλιο)… εντάξει…

-Σαν άνθρωπος φοβάσαι κάτι; Φοβάσαι το θάνατο ας πούμε;
-Σαφώς. Ο θάνατος κατ’ αρχήν είναι βασικό στοιχείο στη στιχουργία τη δικιά μου. Δηλαδή αν καθίσω και τα μετρήσω μπορώ  να  σου πω ότι κοντά στα μισά από αυτά που έχω κάνει λίγο ή πολύ έχουν να κάνουν με το θάνατο ή με το χρόνο που και αυτός…

-Με τη φθορά…
-Με τη φθορά γενικότερα να το πούμε έτσι. Σαφώς μ’ απασχολεί βαθιά, αλλά νομίζω ότι  επίσης μια λειτουργία της Τέχνης είναι αυτή: να κάνει πιο οικείες στον άνθρωπο τις μεγάλες και δύσκολες αυτές στιγμές, που ο θάνατος είναι η πιο μεγάλη στιγμή στον άνθρωπο. Πρέπει λοιπόν (ενν. η Τέχνη) να το κάνει πιο οικείο και αν γίνει πιο οικείο πλέον δε θα μας βασανίζει και τόσο. Είναι κάτι (ενν. ο θάνατος) που ο νους μας δεν το δέχεται. Είναι χαρακτηριστικό το κομμάτι «οι γριές» που το 'χω γράψει ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και πως κυρίως στην ύπαιθρο, στην επαρχία ο άνθρωπος είναι πιο σωστός στην αντιμετώπιση του θανάτου. Οι άνθρωποι των πόλεων φοβούνται πολύ περισσότερο το θάνατο. Ο άνθρωπος της υπαίθρου βλέπει το θάνατο κάθε χρονιά. Ο γεωργός, ας πούμε αυτός που έχει ένα αμπελάκι, βλέπει τη ζωή και το θάνατο κάθε χρόνο. Το ίδιο και οι άλλοι για παράδειγμα οι κτηνοτρόφοι… όλοι ας πούμε. Οπότε δεν είναι τόσο έντρομη η συμπεριφορά τους απέναντι στο θάνατο. Οι άνθρωποι των πόλεων προσπαθούν να το εξορκίσουν πολύ… (γέλιο) πολύ περισσότερο αυτό. Και μένα προσωπικά εννοείται ότι μ’ απασχολεί η ανυπαρξία…

-Πιστεύεις ότι μετά θάνατον υπάρχει κάτι, δεν υπάρχει κάτι… τώρα βέβαια σου κάνω μια προσωπική ερώτηση…
-(γέλιο) Δεν το ξέρω αυτό…

-Γιατί όλοι οι άνθρωποι πιστεύω  πολλές φορές έχουμε τις αμφιβολίες μας. Η  αμφιβολία είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.
-Ναι… Δεν το ξέρω… (ενν. για τον εάν υπάρχει κάτι μετά). Προσωπικά δεν έχω νιώσει το θρησκευτικό συναίσθημα, την ύπαρξη του Θεού ας το πούμε ή έστω με τη μορφή που υπάρχει γύρω μας μέσα απ’ τις θρησκείες. Θα έλεγα ότι είμαι άθρησκος κατά κάποιο τρόπο, οπότε οι αγωνίες μου είναι ακόμα μεγαλύτερες, αλλά θα μπορούσα να απαντήσω εδώ με τον ωραίο τρόπο που απάντησε ο Γούντι Άλεν που είπε: «Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή, αλλά καλού – κακού θα πάρω και μια αλλαξιά ρούχα μαζί μου». (γέλιο) Κατάλαβες; Δηλαδή ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος…

-Τίποτα, ναι…
-Πιθανώς… κάτι να μένει από μας. Ούτως ή άλλως ανακυκλωνόμαστε δηλαδή, η ύλη δε χάνεται… δε χάνεται. Γίνεται ενέργεια, η ενέργεια γίνεται ύλη… Δηλαδή τα κόκκαλά μου όταν θα μπω στο χώμα και όταν θα σαπίσει το σώμα μου θα μπουν τα σκουλήκια θα κάνουν κοπριά και από την κοπριά θα βλαστήσει ένα λουλούδι… Κατάλαβες; Τίποτα δεν χάνεται απολύτως. Το βασικό είναι το εξής: εάν έχουμε επίγνωση, ακόμα και όταν υπάρχει κάτι… αν έχουμε επίγνωση του παρελθόντος και των όσων έχουμε ζήσει, γιατί αν  ξαναυπάρχουμε και δεν έχουμε επίγνωση της προηγούμενής μας ύπαρξης είναι θάνατος αυτό. Δηλαδή αν δω σε μια άλλη ζωή τη μάνα μου – ξέρω 'γω – και δεν την αναγνωρίσω τότε τι νόημα έχει; Είναι σαν να μη γνωρίζει ο ένας τον άλλον… σαν να μην είχα ζήσει πριν… Κατάλαβες;

-Να κλείσουμε Θανάση τη συζήτησή μας με μια τελευταία ερώτηση: Βλέπω πάρα πολύ στο internet και γενικά ότι πάρα πολύς κόσμος  σ’ αγαπάει πραγματικά και μάλιστα πολλοί νέοι άνθρωποι. Είσαι από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
-Αυτό το βλέπω εγώ περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις, γιατί μέσα από το διαδίκτυο έχω ακούσει και πολύ άσχημα λόγια για μένα, φοβερά, φοβερά άσχημα λόγια. Το διαδίκτυο έχει αυτό το πράγμα: ότι μπορείς ανώνυμα να γράψεις το καθετί δηλαδή, και να καταστρέψεις και ανθρώπους.

-Γίνεται και «σκουπιδότοπος» πολλές φορές…
-Πάρα πολύ, πάρα πολύ… γράφονται πράγματα που δεν ισχύουν, ψεύδη… Ο καθένας βγάζει τους προσωπικούς του δαίμονες. Επειδή δεν μπορεί να τους διαχειριστεί ρίχνει το φταίξιμο σε άλλους και έτσι λοιπόν γίνεται “μύλος”. Θα προτιμούσα δηλαδή να μην υπήρχε η ανωνυμία μέσα στο διαδίκτυο. Θα πεις όμως πώς θα κατοχυρωθεί αυτό. Δεν γίνεται. Εντάξει, έχει και πολλά καλά (ενν. το διαδίκτυο) έχει και αρκετά άσχημα. Θα πρέπει απλά ο κόσμος να είναι υποψιασμένος και να μη δέχεται αβλεπί  ό,τι διαβάζει… ότι ντε και καλά ισχύει. Έτσι; Πόσο μάλλον όταν σ’ αυτό βάζουν και εικόνες “χαλκευμένες”, ψεύτικες. Θα πρέπει ο αναγνώστης να έχει πολλές πηγές και πολύπλευρη ενημέρωση για να βγάλει ένα συμπέρασμα. Δεν θα πρέπει να «τσιμπάει» με το πρώτο.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ Θανάση.
-(γέλιο)

-Σ’ ευχαριστώ πολύ Θανάση από καρδιάς! Να είσαι καλά!
-(γέλιο) Να ‘σαι καλά και συ!


Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Κρανιώτες στον Παρθενώνα (Φωτορεπορτάζ)




Η ιδέα για την ανάπτυξη της δράσης «Ανοιχτή Πολιτιστική εμβάθυνση κληρονομιάς» με την επίσκεψη στην Ακρόπολη των Αθηνών ολοκληρώθηκε. Οι Κρανιώτες με την συμμετοχή τους απέδειξαν ότι διψούν για μάθηση, διακατέχονται από το πνεύμα της αναζήτησης, και της μεταλαμπάδευσης της γνώσης.
Αξιοσημείωτο δε είναι, ότι την ξενάγηση την ανέλαβε η συμπατριώτισσα μας Χαρίτου Αναστασία η οποία είναι υπάλληλος στο Εθνικό τυπογραφείο και Πολιτισμολόγος. Μετά την όμορφη βόλτα και την ωραία ξενάγηση, τα μέλη και οι φίλοι του συλλόγου, απόλαυσαν τον καφέ τους, σε γνωστό καφέ του Θησείου. Θέμα των συζητήσεων, ήταν οι όμορφες εικόνες και οι στιγμές του ανταμώματος με γνωστούς και φίλους, που για μερικούς από εμάς, σαν γεγονός, έγινε μετά από πολλά χρόνια.
Η επίσκεψη των Κρανιωτών στην Ακρόπολη τέλειωσε με καφεδάκι στο Θησείο.

Ακολουθεί το πλούσιο φωτορεπορτάζ:

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Το Δημ. Σχολείο Κρανιάς στην 110 Π.Μ. και στο Αρχαίο Θέατρο


Εορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ σήμερα και είναι γνωστό ότι γιορτάζει και η Πολεμική μας Αεροπορία η οποία τους έχει προστάτες. Έτσι, οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Κρανιάς με τους δασκάλους τους επισκέφτηκαν την 110 Π.Μ. στη Λάρισα όπου είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τα μαχητικά αεροσκάφη, να μπουν στη θέση του πιλότου και να ενημερωθούν από τους υπεύθυνους της  Πολεμικής Αεροπορίας. Στη συνέχεια οι μικροί μαθητές επισκέφτηκαν το αρχαίο θέατρο της Λάρισας.

Ακολουθούν οι σχετικές φωτογραφίες από την επίσκεψη των μαθητών στη Λάρισα:

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Η παρουσίαση του Βιβλίου του Παύλου Λάλου "Μήδειας Έρως" (Βίντεο)


Δημοσιεύουμε στη συνέχεια βίντεο και δελτίο τύπου από την παρουσίαση του βιβλίου του Παύλου Λάλου "Μήδειας Έρως", η οποία έγινε την περασμένη Πέμπτη στη Λάρισα.
Το βίντεο δημιούργησε και μας απέστειλε ο Βαγγέλης Πουρνάρας.
Το δελτίο τύπου και τη φωτογραφία που το συνοδεύει μας απέστειλε ο Παύλος Λάλος.



Παρουσιάστηκε  το βιβλίο  «Μήδειας Έρως» του Παύλου Λάλου.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

"Εωράκαμεν τους ληστάς..."


Η εξόντωση της συμμορίας Μπαμπάνη - Γιαγκούλα - Τσαμήτρου


πατήστε με το "ποντίκι" για να ακούσετε το σχετικό τραγούδι



Η Ιστορία

Πατήστε με το "ποντίκι" για μεγέθυνση



Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Θανάσης Παπακωνσταντίνου: "Το ματσιφτάρι"


Το τραγούδι "το ματσιφτάρι" σε ποίηση και μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι γραμμένο στα κουδαρίτικα, την κωδικοποιημένη γλώσσα των μαστόρων την οποία χρησιμοποιούσαν οι μάστορες της Κρανιάς και άλλων περιοχών - με ομοιότητες και διαφορές - με σκοπό τα λεγόμενά τους να μην κατανοούνται από τους εργοδότες τους και όχι μόνο. Λέξεις και φράσεις των κουδαρίτικων πέρασαν στη συνέχεια στην καθημερινή χρήση της γλώσσας και έτσι ήταν πλέον κατανοητές από περισσότερους ντόπιους. 
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επηρεασμένος σαφώς από τις κρανιώτικες ρίζες του πατέρα του -φορέα της τοπικής παράδοσης - έγραψε το παρακάτω ποίημα το οποίο και εν συνεχεία το μελοποίησε.
Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος μάς απέστειλε την προσπάθεια έμμετρης μεταγραφής των στίχων του τραγουδιού - το οποίο παραθέτουμε μετά το ποίημα του Θανάση Παπακωνσταντίνου - από τον Κρανιώτη φιλόλογο Δημήτρη Θώμο.
Η παραπάνω φωτογραφία του θέματος είναι από τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Κρανιά Ελασσόνας τον Μάρτιο του 2013. Εικονίζεται ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μαζί με τον κιθαρίστα, μελετητή και ερμηνευτή του ρεμπέτικου τραγουδιού Δημήτρη Μυστακίδη. 

Χρήστος Γκουνέλας


Όσα σπυριά 'χει ου πλαλτός
 όπου χουράει στη γκούμπζα
 τόσο στο μάτσεμα εύκολος
 πέρασα δεν ακούμπ' σα.

Πισπίλη είχα δύστροπου 
 που πάθινε λουμπάγκου
 γιατί συνέχεια μάνιυα
 γαβρί κι νταλαμάγκο.

Όμους μια γκρέντζω πουνιτ' κή
 που τσιούλ' τσι τι τραβούσα
 ξιχώθ' κι έναν καλόγιρου
 στου κούφιου π' αγρυπνούσα.

«Λαγέ μ' να πεις στη μάνα σου
 ν' ανάψει μια τζιαμάλου
 να φτιάξει μια μιλαχρινή
 ζιούμπινα δίχους άλλου

 Μόνους να τη φχαριστηθείς
 μόνους να τη μανέψεις
 κι τ' άλλο γιόκα μ' του πρωί
 σίγουρα θα ματσέψεις».

Κι όπως τα είπε γένηκαν 
 κι αφού 'γινα μουσκίδι
 το βγαλα ένα μονάχο του
 βαρύ σαν το μολύβι.

Απ' της χαράς τα κλάματα 
 με πήρανε κι οι γκντάμες
 σαν το 'μαθε κι ου κούρκουλας 
 βαράει τις καμπάνες.

Λέφτερος πια ήμουν κι έμορφος
 κι γρήγορα την πάτ' σα
 γνώρισα κι παντρεύτηκα
 μι' αγκίδα που 'χι τσιάτσια.

Ευθύς μετά τα στέφανα 
 καβάλτσαμε ντισέρι
 κι πήγαμε όπως όλοι σας
 ταξίδι σ' άλλα μέρη.

Σ' έν' απ' αυτά είχε θάλασσα
 κι μι ήρθε να βουτήξω
 μι το συντρόφι ρίχνομαι
 τουν πάτο για ν' αγγίξου.

Γυαλίζου τσ' άλλους κι κουνώ
 διγκράνια κι αγωγιάτες
 μα ξάφνου νιώθου έν' άγγιγμα
 πίσω κει δα στις πλάτες.

Μία φωνούλα μι καλεί
«Αφέντη μ', παλληκάρι μ' »
γυρνώ κι βλέπου 'λόιρα
 να κλώθ' του ματσιφτάρι μ' .

Ακούστε το τραγούδι
Κάνοντας ¨Κλίκ" στην εικόνα




Ακολουθεί η έμμετρη μεταγραφή από τον Δημήτρη Θώμο

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Ο εναλλακτικός περίπατος του Συλλόγου Κρανιωτών Λάρισας



Την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017 ο Σύλλογος Κρανιωτών Λάρισας και Περιχώρων "Η Ξηροκρανιά" οργάνωσε εναλλακτικό περίπατο από την περιοχή του Σταυρού έως και τον Παλιοαηλιά και τη γύρω περιοχή. Ακολούθησε επίσκεψη στο χωριό και φαγητό σε ταβέρνα.

Ακολουθεί το πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ που μας απέστειλε ο Σωτήρης Γκονέλας.

Οι Κρανιώτες των Αθηνών επισκέπτονται την Ακρόπολη



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΡΑΝΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ

Η καρδιά των Κρανιωτών, των Αθηνών και περιχώρων, την Κυριακή 05 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 09:00, χτυπάει με λαχτάρα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών. Θα είμαστε όλοι εκεί να θαυμάσουμε και να ανακαλύψουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας ,να βιώσουμε την ιερότητα του χώρου και να αφουγκραστούμε τα μηνύματά του, στο πέρασμα των χρόνων!!!όλοι μαζί μικροί ,μεγάλοι, ελάτε να σμίξουμε στην αγκαλιά της Ακρόπολης των Αθηνών!!!.
Η είσοδος είναι Δωρεάν για όλους!!!

Σύλλογος Κρανιωτών Αθήνας.
Η ιδέα για την ανάπτυξη της δράσης «Ανοιχτή Πολιτιστική εμβάθυνση κληρονομιάς» διαμορφώθηκε κατά τις προηγούμενες συνεδριάσεις του Δ.Σ μέσα από τις συζητήσεις με τους συμπατριώτες μας.Η Ανοιχτή Πολιτιστική εμβάθυνση δίνει την ευκαιρία σε κάθε Κρανιώτη που συμμετέχει, να προσεγγίσει τη γνώση βιωματικά, να την κατακτήσει και να τη χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά, στην ανάδειξη του πολιτισμού και της μεταφοράς της γνώσης σε άλλους ανθρώπους και τόπους. 
Η δράση στοχεύει:
1. στην μάθηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς 
2. στην ανάδειξη του πολιτισμού
3. στην ανάπτυξη της ικανότητας για έρευνα, παρατήρηση και ελεύθερη κριτική σκέψη
4. στην ενεργοποίηση και ανάδειξη όλων των εν δυνάμει στοιχείων και χαρισμάτων κάθε Κρανιώτη (μουσική, εικαστικά, ποίηση κλπ). 
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω οφέλη η συμμετοχή σας καθίσταται δεδομένη μιας και οι δυνατότητες αναλόγων δράσεων είναι περιορισμένη.

ΥΓ. Θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε ότι η είσοδος είναι δωρεάν!!!
05 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 09:00 στην είσοδο της Ακρόπολης.

Πηγή: Σύλλογος Κρανιωτών Αθήνας (Facebook)

* Ενημέρωση Γιώργος Ι. Μπαλής