Η κτίση ζει το παράδοξο: ο άνθρωπος γεννά Θεό. Γεννά Αυτόν που έρχεται να τον συναντήσει στη φθορά. Δεν πρόκειται για έναν Θεό ο οποίος κατοικεί στο επέκεινα αφήνοντας τον άνθρωπο στην τραγικότητά του. Ξεβολεύεται από τη θεότητά Του ερχόμενος να ανταμώσει το πλάσμα Του στη γη και ακόμη περισσότερο στον Άδη. Θεός και άνθρωπος ενώνονται, πεθαίνουν και ανασταίνονται μαζί.
Εναπόκειται στον κάθε άνθρωπο, προσωπικά, να ξεβολευτεί από την πολυποίκιλη φθορά που τον περιβάλλει. Ελεύθερα και απλά. Όπως είναι η αγάπη.
Ολόθερμες ευχές για αγάπη και υγεία στους απανταχού συμπατριώτες και φίλους του Ιστολογίου.
Χρήστος Γκουνέλας
Θεολόγος
Διαχειριστής του Ιστολογίου
Τρομάζω κάθε που φτάνουν οι γιορτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομάζω με την επιφανειακή ελαφρότητα που τα Μέσα ενημέρωσης «καταγράφουν» όλο αυτό το κλίμα. Μινοφορούσες παρουσιάστριες με κόκκινα σκουφιά να ποζάρουν μπροστά από δέντρα με πολύχρωμα λαμπιόνια. Παράλληλα όλο αυτό το λαμπερό και χαρούμενο περιβάλλον να «λυπάται» για τον ρακένδυτο αναξιοπαθούντα που η μοίρα του επιφύλαξε να είναι μόνος για μια ακόμα φορά…
Από την άλλη και για χιλιοστή φορά θα δούμε γάτες και σκύλους να… «λένε» τα κάλαντα. Ήμαρτον… που θα ‘λεγε και ο γνωστός παρουσιαστής αθλητικογράφος.
Τρομάζω με όλους αυτούς που ξαφνικά θυμούνται πως υπάρχουν άνθρωποι «που έχουν την ανάγκη μας». Έτσι βάζουν ανάμεσα στα δωράκια τους αυτό το μεγάλο πρόσχημα και τρέχουν να ξεπλύνουν τις ψυχές τους. Άλλωστε από καθαρτήρια ψυχών …όρεξη να ‘χεις, ένα σωρό φυλακές και ιδρύματα κάθε λογής. Λες και το ζητούμενο είναι να θυμηθούμε πως υπάρχουν και «άλλοι» άνθρωποι και να φροντίσουμε να ζουν σε χώρους με όμορφα ασπρισμένα ντουβάρια. Λέω πως όχι. Το ζητούμενο είναι να φροντίσουμε για κοινωνίες που δεν έχουν ανάγκη τέτοιους χώρους. Τότε θαρρώ δεν θα έχουμε ανάγκη από ξέπλυμα ψυχής γιατί οι ψυχές και οι συνειδήσεις θα είναι καθαρές.
Τρομάζω για την μελαγχολία που με κατακλύζει μετά τις γιορτές. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος από πού απορρέει, αλλά μάλλον είναι από το τεράστιο κενό που καταγράφω μέσα μου. Καθώς και τη διαπίστωση πως, το μόνο που έμεινε από όλο αυτό που πέρασε ήταν ο αλόγιστος υπερκαταναλωτισμός, η υπερβολή των ημερών (άσκοπη τις πιο πολλές φορές) και η κραιπάλη.
Τρομάζω όμως πιο πολύ που δε θα βιώσω τις γιορτές με το μυαλό και την ψυχή ενός παιδιού. Όχι με την έννοια της άγνοιας, αλλά με την έννοια την απόλυτης αγνότητας που προστάζει το Πνεύμα…
Τρομάζω κάθε που φτάνουν οι γιορτές.
απο το περιοδικο "The Paper"