Δήμητρα Ζέρβα: "Lived my myth in Krania..."

 

"Lived my myth in Krania..."

Ή αλλιώς: "Το να ζεις τους μύθους στην Κρανιά"

Ήμουν μικρό παιδάκι όταν πρωτοδιάβασα και άκουσα για τα καλικαντζάρια...τα μικρά, άσχημα ξωτικά που ζούσαν κάτω από τη γη και ολημερίς και ολονυχτίς πριόνιζαν με ένα τεράστιο πριόνι το δέντρο που τη στήριζε να μην πέσει...

Την παραμονή των Χριστουγέννων ανέβαιναν στη γη για να γλεντήσουν..

Έμεναν ως την ημέρα των Φώτων, έκαναν σκανταλιές, έκλεβαν φαγητό, έπιναν κρασί, χόρευαν και διασκέδαζαν με την αναστάτωση και το φόβο που προκαλούσαν στους ανθρώπους ως το πρωί....

Με το πρώτο φως κρυβόταν στα δάση και ξαναγύριζαν το βράδυ....Όλο αυτό κρατούσε μέχρι των Φώτων που άγιαζαν τα νερά....

Τότε ξαναγύριζαν στα έγκατα της γης και έβρισκαν το δέντρο ανανεωμένο και με πιο χοντρό κορμό.....και άρχιζαν πάλι την δουλειά.......ως την επόμενη παραμονή Χριστουγέννων....

Ήταν τόσα πολλά και τόσο μαγευτικά όμορφα τα παραμύθια που τα ζούσαμε...το εννοώ πραγματικά, γιατί εγώ με τα παιδικά μου μάτια σχεδόν τους έβλεπα τους καλικάντζαρους...να ρίχνουν κάτω τα ξύλα της θειάς Κουμαντέραινας, να βάζουν τρικλοποδιές στον παππού τον Κώστα που γυρνούσε νύχτα, μες το χιόνι τρεκλίζοντας να ανέβει την ανηφόρα προς το σπίτι του ή να ρίχνουν κάτω το σακί με το αλεύρι και να  γίνονται άσπροι στην αποθήκη της Γκουνέλαινας... στη γιαγιά μου νομίζω δεν πήγαιναν να την ενοχλήσουν...ίσως ακόμη και αυτά τα δαιμόνια, σέβονταν την τόσο βασανισμένη της ψυχή και δεν ήθελαν να την αναστατώσουν κι άλλο...

Σχεδόν τους έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια και θυμάμαι τις εικόνες της παιδικής μου φαντασίας ακόμα, ίδιες μέσα στη μνήμη μου...και τώρα, ανοίγω καμιά φορά αργά τη νύχτα την κουρτίνα να δω αν χοροπηδάνε στο δρόμο αλλά δεν τους βλέπω πια...νομίζω δεν έρχονται στις πόλεις...και τα τελευταία χρόνια αραίωσαν πολύ τις "επισκέψεις" τους στο πάνω μέρος της γης... δε βρίσκουν φαντασία να κινήσουν...

Τα παιδιά μου δεν κατάφερα να τα κάνω να πιστέψουν έτσι όλα αυτά, παρόλο που στο γιό μου πριν χρόνια είχα στήσει ολόκληρο σκηνικό ζημιών στο σπίτι...υποτίθεται από τους καλικάντζαρους...για να κάνει εικόνα και να πιστέψει και αυτός στο παραμύθι...για να το κρατήσουμε ζωντανό...το είχαμε διαβάσει λοιπόν και στο σπίτι και ήταν τυχερός που το διάβασαν και στο σχολείο και ευτυχώς με το πολύ παιδικό του τότε μυαλό, μαζεύοντας τους κουραμπιέδες που μας είχαν πετάξει στο πάτωμα τα παλιοτέρατα, μ 'είπε: "Πάμε να κρεμάσουμε κόσκινο στην πόρτα να απασχοληθούν μετρώντας τις τρύπες"...πόσο το είχα χαρεί πολύ που τον κατάφερα να πιστέψει στο παραμύθι και μπήκε και μέσα σε αυτό με παρέμβαση του θαυματουργού κόσκινου...Τώρα όμως μεγαλώνοντας, τα παιδιά μου με κοιτούν γελώντας  δύσπιστα για τον κόσμο που δεν ανήκει σε οθόνες...είναι νομίζω  η πραγματικότητα των στίχων του Φίλιππου Γράψα :"Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε,

δώσαν στο κρύο τα κλειδιά

κι αυτοκτονήσανε...

Μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα

με μηχανάκι με κομπιούτερ

Και φλογέρα...".

Τυχεροί όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με παραμύθια και πιστέψαμε στους υπέροχους λαϊκούς μας μύθους...

Καλή και ευλογημένη χρονιά με υγεία, φώτιση και αρκετά άκακα τέρατα στη μνήμη και στη φαντασία μας συμπατριώτες...

Δήμητρα Θεοδ. Ζέρβα

* Ευχαριστούμε θερμά τη συμπατριώτισσά μας εκπαιδευτικό Δήμητρα Θ. Ζέρβα για το ωραίο σκάλισμα της μνήμης μας, συνδυάζοντας τον κόσμο των παραμυθιών με εικόνες από το χωριό μας.