Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Αγάπη Σπαθάρα - 14 Ποιήματα


ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Μην τους ακούς.
Δεν ωφελεί.
Ψέματα λένε.
Να ταξιδεύεις
στις αλήθειες
της μοναξιάς σου
νοσταλγώντας
το αύριο.
Να ακούς
τον ρυθμικό ήχο 
της φωνής σου
στον ξάστερο
ουρανό σου.
Να πιστεύεις
σε μια ατέλειωτη
πορεία
λύνοντας
τα δεσμά σου.
Να πετάς
στο γέλιο
στο δάκρυ
στα σύννεφα.
Να προσπαθείς
γιατί έτσι
γίνεται η ζωή
πιο όμορφη.
Να θυμάσαι
πως τη ζωή
πρέπει
να τη νιώθεις
να την μαθαίνεις
να την ζεις.
Θυμάσαι;
Έτσι είναι
η ζωή.

Αγάπη Σπαθάρα
06/06/2018
(φωτογραφία δική μου)



ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΑΠΟΨΕ

Μη μου μιλάς 
απόψε
δεν θέλω 
τίποτα
θέλω μονάχα 
να μιλάς
με της καρδιάς 
τ' ανείπωτα.
Μη μου μιλάς
απόψε
μονάχα κράτα με
μέσα 
απ' το βλέμμα σου
βαθιά
αγάπα με.
Μη μου μιλάς
απόψε
μονάχα νιώσε με
όλα τ' αστέρια
τ' ουρανού
στα χέρια
δώσε μου.
Κι εγώ
θα στρώσω
όλα τ' αστέρια
επάνω 
στο κρεββάτι μας
να γίνει η νύχτα 
φωτεινή
σαν την αγάπη μας.

Αγάπη Σπαθάρα
08/06/2018


ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΚΟΝΗΣ

Πάντα κοιτούσα
το λεωφορείο
που έστριβε
στη στροφή
αφήνοντας πίσω του
ένα σύννεφο σκόνης.
Και εγώ έμενα εκεί
στην άκρη 
του χωμάτινου δρόμου
τινάζοντας τα σκονισμένα
σανδάλια μου
θαυμάζοντας
αυτούς που έφευγαν.
Ναι τους θαύμαζα.
Κι αυτούς που έφευγαν
κι αυτούς που έρχονταν 
από την πόλη.
Για μένα ήταν κάτι 
ξεχωριστό.
Κάτι ανώτερο.
Ύστερα ανηφόριζα
πατώντας πάνω
στις πέτρες
και χανόμουν
στην αγκαλιά του
κήπου
ανάμεσα 
στις παπαρούνες
στις τσουκνίδες
στα χαμομήλια
και στα αγριόχορτα.
Τα πόδια μου
γεμάτα γρατσουνιές
πολλές φορές
έσταζαν αίμα
αλλά δεν με 
ένοιαζε.
Όνειρο μου
ήταν να φύγω
κι εγώ
αφήνοντας
πίσω μου
ένα σύννεφο
σκόνης.
Να γίνω κάτι
ξεχωριστό.
Να με θαυμάσω.
Άλλες φορές
ξεχνιόμουνα
στην αυλή
ανάμεσα
στις πολύχρωμες
κουρελούδες
φτιάχνοντας
αυτοσχέδιες
κούκλες
από φθαρμένα
υφάσματα
βάζοντας 
στο κεφάλι τους
μαλλιά
παπαρούνας
που μαραίνονταν.
Μεγαλώνοντας
έμαθα
να παίζω
αγοράζοντας
και πουλώντας
σπασμένα αμύγδαλα
σε αναλογία
τέσσερα άσπαστα
δυο σπασμένα
με πέτρες
μαζί 
με τα δάχτυλά μου.
Το κέρδος μου
ήταν παιχνίδι
δουλειά και 
αμύγδαλα.
Κάποτε
μ' ένα καινούργιο
εισητήριο
ανέβηκα
στο λεωφορείο
κοιτώντας
μπροστά...
Το σύννεφο σκόνης
διαλύθηκε
στην σκονισμένη
πόλη
στους ασφαλτοστρωμένους
δρόμους
στις κλειστές
πόρτες
στα σκουριασμένα
συναισθήματα.
Τώρα
μετά από χρόνια
είδα
καθαρά
το λεωφορείο
που έφευγε...

Αγάπη Σπαθάρα
09/06/2018


Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΦΤΕΡΑ

Οι μέρες περνούν
νωχελικά
κι εμείς
καθηλωμένοι
τι τάχα 
να προσμένουμε
τι τάχα
να θωρούμε;
Της φαντασίας μας
τα όρια
στενεύουν
κάτω απ'
το ίδιο ουρανό.
Απρόσμενοι
επισκέπτες
βάλθηκαν
ν' αλλάξουν
την πορεία μας.
Σύννεφα γέμισε
η σκέψη μας...
εμποδίζοντας
το γαλάζιο.
Όμως,πάνω
απ' τα σύννεφα
πέρα
απ' τη σκέψη
γεννάται
η θέληση
κι ο σκοπός
ανοίγει φτερά...

Αγάπη Σπαθάρα
10/06/2018
(φωτογραφία δική μου
σημερινή)



ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΘΑ ΕΧΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Σε ποιο δρόμο
άραγε
θα βαδίζουμε
αύριο;
Ποιες θα 'ναι 
οι σκέψεις μας
και ποια
τα όνειρά μας;
Σε ποιον ορίζοντα
τα μάτια μας
να στρέψουμε;
Πως να σταθούμε;
Τι χρώμα θα έχει
ο ουρανός;
Πως να το δούμε;
Μακρύς ο δρόμος...
χάνεται
μες του μυαλού
την πλάνη...
Τι είναι αυτό
που κίνητρο
στην ελπίδα μας
θα δώσει;
Να μην νυχτώσει
ο ουρανός
να μάθουμε
απ' τη γνώση...
Μονάχα εμείς
μαθαίνοντας
αλλάζουμε
πορεία
κρατώντας
πάντα
σταθερά
της γνώσης
τα ηνία.
Στο είπα.
Θα στο ξαναπώ.
Δεν έχει αξία
η πειθώ
με λόγια
χιλιοειπωμένα.

Αγάπη Σπαθάρα
15/06/2018


ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΜΕ

Συννέφιασε.
Όπου να 'ναι 
θα βρέξει.
Μαθημένοι
στη βροχή
χάσαμε
μια ευκαιρία
ακόμα
να αφουγκραστούμε
τη θάλασσα
να παίξουμε
στο κύμα
να γράψουμε
στην άμμο
τις επιθυμίες
και τα 
παράπονά μας.
Ας είναι.
Θα παίξουμε
στη βροχή.
Στους ήχους της
θα ακούσουμε
το ξέσπασμά μας.
Τι βροχή
τι θάλασσα.
Το ίδιο είναι.
Πάλι βρεγμένοι
θα είμαστε.
Ας παίξουμε.

Αγάπη Σπαθάρα
16/06/2018


ΠΕΤΑΩ ΓΙΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Σήμερα πήρα άδεια
για να ξεφύγω λίγο
φόρτωσα τη βαλίτσα μου
πετάω για Βερολίνο.

Βρήκα εισητήριο φθηνό
σαν Λάρισα-Κρανέα
ξενοδοχείο άριστο
δωμάτιο με θέα.

Απ' το πρωί ξεκίνησα
μπήκα στ' αεροπλάνο
πιο πάνω απ'τα σύννεφα
γυρεύω άλλο...πλάνο.

Ωραία πόλη πλούσια
ψηλοί ουρανοξύστες
ολημερίς τους έχτιζαν
στις σκαλωσιές οι χτίστες.

Μεγάλοι δρόμοι,κίνηση
παντού κοσμοπλημμύρα
μεγάλα καταστήματα
ρούχα,γλυκά,παιχνίδια.

Στο τείχος κοντοστάθηκα
διάβασα ιστορία
αυτά που χρόνια άκουγα
και λένε τα βιβλία.

Έφτασα στη Γερμανική Βουλή
το θόλο να θαυμάσω
τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε
σφιχτά να αγκαλιάσω.

Να τους θυμίσω,να τους πω
άνθρωποι είμαστε όλοι 
και πως δεν ζει ο άνθρωπος
με άδειο πορτοφόλι.

Να τους μιλήσω ειλικρινά
δεν θέλουμε μνημόνια
αν και της μόδας είναι
τα τρύπια παντελόνια.

Γυναίκες άνδρες,πλούσιοι
φτωχοί,αφεντικά εργάτες
όλοι μας δέος νιώθουμε
μπροστά στις...σοκολάτες.

Κατέβηκα σ' ένα σταθμό
στη στάση του Μετρό
πάνε από δω,πάνε από 'κει
δεν μου 'μεινε ευρώ.

Στον πύργο της τηλεόρασης
ανέβηκα ένα βράδυ
είδα την πόλη ολόκληρη
να φέγγει στο σκοτάδι.

Μια εμπειρία απέκτησα
είναι πολύ ωραία
γιατί μαζί μου βρίσκεται
η πιο όμορφη παρέα.

Αγάπη Σπαθάρα
20/06/2018
(φωτογραφία δική μου)



ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ

Ας αφήσουμε
πίσω
τις γκρίζες 
μέρες.
Ας τις 
ξεχάσουμε.
Ας μην 
υψώσουμε
άλλο 
τα τείχη.
Δεν ωφελεί
το γκρίζο
η καταχνιά
το σκοτάδι.
Το ξέρουμε.
Ας υψώσουμε
τα χέρια
ενωμένα.
Ακούς;
Έλα 
από την άλλη
μεριά.
Τη μεριά 
της ενότητας
και της 
αδελφοσύνης.
Τη μεριά 
της αγάπης.
Έλα 
να ζωγραφίσουμε
την ειρήνη.
Με όλα 
τα χρώματα.
Σ' όλα τα τείχη.
Ας ακουστούν
οι φωνές μας
σ' όλες
τις γλώσσες
κι ας 
περπατήσουμε
μαζί
τις γέφυρες
του μέλλοντος.

Αγάπη Σπαθάρα
22/06/2018



ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ζωή 
ψηλά
πιο πάνω 
από τα σύννεφα
γυρίζει.
Ιπτάμενες εικόνες
λάμπουν 
στο βλέμμα.
Πετάς.
Είναι όμορφα
να πετάς.
Όχι
μη φοβάσαι.
Μην κλείνεις
τα μάτια.
Κοίτα ακόμα 
πιο ψηλά.
Θα δεις το φεγγάρι.
Δίπλα σου.
Σχεδόν αντικριστά.
Μια εμπειρία
σε κύκλους...
Νιώσε την.
Μαγέψου.
Μην αντιστέκεσαι.
Η πτώση
διαρκεί
δευτερόλεπτα.
Δεν την
καταλαβαίνεις.
Ζήσε 
το άγνωστο.
Ονειρέψου
κι άλλα
ταξίδια.
Εκεί
που τα όνειρα
αφήνουν
ίχνη
στο άπειρο.

Αγάπη Σπαθάρα
26/06/2018



ΑΣ ΒΡΕΧΕΙ

Άκου με.
Ας βρέχει.
Θα σε πάρω
μαζί μου.
Να ταξιδέψουμε.
Σε άλλες
αισθήσεις.
Σε μεταξένια
λευκά όνειρα
κάτω 
από το φως
του ήλιου.
Ξέρεις
πάνω 
απ' τα σύννεφα
δεν υπάρχουν
σύννεφα.
Μόνο γαλάζιο.
Μην συννεφιάζεις.
Σβήσε
το δάκρυ σου
και έλα.
Έλα μαζί μου.
Στο απέραντο
γαλάζιο.
Εκεί 
που η ελευθερία
ξεφεύγει
απ' τα όρια
και αφήνεται
σε μακρινούς
ορίζοντες.

Αγάπη Σπαθάρα
28/06/2018
(φωτογραφία δική μου)


ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ

Ήθελα να 'ρθω
να σε δω
αλλά 
δεν μπόρεσα.
Σε είδα όμως
στ' όνειρό μου.
Με περίμενες.
Ανήμπορη
μπροστά
στην 
ομορφιά σου
κοντοστάθηκα.
Εσύ 
εκεί
στην ίδια
θέση
σιγοτραγουδάς
κι ας 
σεργιανάς
στου κόσμου
ολόκληρου
τις άκρες.
Τα χέρια μου 
απλώνω
μαζί σου 
μες τα κύματα
ανάλαφρη
τον κόσμο
να γυρίσω.
Ζωγραφισμένο
τ' όνομά μου
σε μιαν 
άκρη σου
θυμάσαι;
Σου το χαρίζω.
Θα το 'χουμε
μαζί
και 
θα το 
ζωγραφίζουμε
στη γη
απ' άκρη
σ' άκρη.
Να το 
διαβάζουν
τα παιδιά
να βλέπουν
οι μεγάλοι
πως όλος
ο κόσμος μας
χωρά
μονάχα σε μια
λέξη.

Αγάπη Σπαθάρα
01/07/2018


ΑΚΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ

Μην αδιαφορείς.
Άκου
το σώμα σου.
Λάβε
τα σήματα.
Πολλά τα βάρη
συσσωρεύμενα
από χρόνια
ασκούν
πίεση
στις ελεύθερες
ρίζες
της θέλησης
της αυτοπεποίθησης
της αισιοδοξίας.
Συνυπάρχουν 
έντονες 
εκφυλιστικές 
αλλοιώσεις
της χαράς
του γέλιου
και της
προσφοράς.
Ο σάκος της
μοναξιάς σου
γεμίζει
αμφιβολίες
και ερωτηματικά.
Σε σύγκριση
με προηγούμενες
εποχές
υπάρχει
περιορισμός
των κινήσεων
με έντονη
επιδείνωση
στα θέλω
στα μπορώ
στα αντέχω.
Δεν αναγνωρίζεται
παθολογικό
σήμα
από την καρδιά.
Παραμένει
αγνή και αμόλυντη
παρά τις 
πιέσεις.
Πολλοί 
θα σε κρίνουν
λίγοι
θα σε καταλάβουν
άλλοι
θα αδιαφορήσουν.
Εσύ
μην αδιαφορείς.
Κάνε 
ό,τι προστάζει
η καρδιά σου.
Άκου 
το σώμα σου.

Αγάπη Σπαθάρα
02/07/2018
(φωτογραφία δική μου)


ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Από πού ήρθες;
Τι να σκέφτεσαι;
Ποια 
τα αισθήματά σου;
Ποια
φευγαλέα σου
στιγμή
έμεινε
στα φτερά σου
και έγινες
τόσο όμορφη;
Μπροστά στο κύμα
στάθηκες
στα βότσαλα
χορεύεις
πού θα πετάξεις
πού θα πας
στάσου
να μου
μιλήσεις.
Σαν την ηχώ
της θάλασσας
ακούγεται
η φωνή σου
πόσες εναλλαγές
καρδούλα μου
υπέστη 
το κορμί σου;
Από την ομορφιά
θαμπώθηκε
κι' αυτό
το καλοκαίρι
έλα λιγάκι
να σταθείς
και στο δικό μου
χέρι.

Αγάπη Σπαθάρα
06/07/2018
(φωτογραφία της κόρης μου)



ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι
τις μαριονέτες
που κινούνται
μόνο 
δεμένες
με σκοινιά.
Φοβάμαι
τις σφραγισμένες
πόρτες
τα σκουριασμένα
κλειδιά
τα κλειστά
παράθυρα
τις κρυμμένες
αλήθειες.
Φοβάμαι
τα μισόλογα
που ψιθυρίζονται
σε στενούς
δρόμους
αδιέξοδους.
Φοβάμαι
τα τραγούδια
που δεν
ακούστηκαν...
τα όμορφα 
λόγια τους
δεν τραγουδήθηκαν
όσο έπρεπε.
Φοβάμαι
τις σκοτεινές
νύχτες
τα κοιμισμένα
όνειρα
μη
δεν ξυπνήσουν.
Μα
πιο πολύ
φοβάμαι
εμένα.
Εμένα
και την
συνήθεια.
Μην μπω
σε καλούπια
που πλάθουν
σχήματα
και στενεύουν
συνειδήσεις.

Αγάπη Σπαθάρα
08/07/2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου