Τα Ποιήματα του Παύλου Λάλου που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν στο τριμηνιαίο Περιοδικό ΕνΤέχνως του Θεόφιλου Λάλου (Θέρμη Θεσσαλονίκης).
(αρχή με αυτά που δημοσιεύτηκαν στο ΕΝτΕΧΝΩΣ)
Η μοναξιά του Θερβάντες στη Ναύπακτο
Στο λιμανίσιο βενετσιάνικο τείχος
στητός, με το σπαθί στη ζώνη
χαλαρό (από βέβηλους σπασμένο),
και πένα φτερού στο χέρι το δεξί
υψωμένο σε χαιρετισμό, σαν ικεσία,
απέναντι στου βουνού τα κάστρα,
ονειρεύεται ο Θερβάντες τις σελίδες
όπου ο Δον Κιχώτης κυνηγάει χίμαιρες
κι ο Σάντσο τα γήινα:
Όλα αυτά τ’ ανθρώπινα,
σαν τη Μεσόγειο που μας ενώνει
και μας χωρίζει όλους.
Λικνίζονται οι δεμένες βάρκες
σαν ελπίδες ανθρώπων.
Έξω στο κύμα
νέοι ιστιοπλόοι πετούν με το νοτιά.
Ο αχός των καραβιών
κι ο κρότος της ναυμαχίας έσβησε,
μα μένει μέσα στη γραφή ακέρια.
Δυο τόμοι στα πόδια το μαρτυρούν.
Είναι τ’ αποτυπώματα
της ανθρώπινης κωμωδίας και τραγωδίας,
της ματιάς σου το καθρέφτισμα,
που διώχνει τη μοναξιά σου.
(Το άγαλμα του Ισπανού Θερβάντες στέκει στο
λιμάνι της Ναυπάκτου, όπου είχε τραυματιστεί
στην περίφημη ναυμαχία το 1574. Το 1610
δημοσίευσε το Α’ μέρους του «Δον Κιχώτη»,
ενώ το 1615 το Β’ μέρος).
Παύλος Λάλος (2004)
(Εντέχνως τ. 22, Δεκ.2019)
*
ΕΙΚΟΝΑ
Στους καφενέδες των χωριών
μια τσιγαρίλα
κι οι γερόντοι
απελπισμένοι, φαφούτηδες,
έχουν σταθεί, σα ρολόγια,
στον καιρό του Νικηταρά.
Στους τοίχους
ωραίες γυναίκες διαφημίζουν
τσιγάρα και κινητά.
Τα τοπία έξω, για τους γέρους,
δεν έχουν τίποτα να πουν.
Μονάχα ο δρόμος που ξεδιπλώνει
κι ενώνει σαν πλοκάμι τους τόπους,
δρόμος που τους πήρε τους νέους
μακρυά, μακριά.
Παύλος Λάλος (από μίνι συλλογή ΦΩΝΕΣ 1980, Θεσ/νικη)
[μπήκε ενΤεχνως τ.19/2019 ]
ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ
Από το μικρό
γίνεται η αρχή
από το ελάχιστο
πάμε στο τερατώδες.
Δυσπιστία
Διαχωρισμοί
Εχθρότητα
Διώξεις
Πογκρόμ
Αφανισμός
Γενοκτονίες
Ολοκαυτώματα.
Στο τέλος επικρατούν τα τέρατα.
Καίγονται πάπυροι,
Ξόανα,
Βιβλία,
Φωτογραφίες, πίνακες,
Ταινίες σελλυλόϊντ, αρχεία,
Ιδέες
Ιδέες
Και άνθρωποι.
Ω!
και οι άνθρωποι!
(ανήκει στη συλλογή ΛΥΘΡΟΣ ή Τα κατά Λαπίθας πάθη, 2019)
Π.Λάλος
*
Της Ανατολής
Στης Ανατολής τα μέρη
η Ειρήνη δε στεριώνει
περισσεύουνε οι πόνοι
κι η λαχτάρα για ζωή
είναι δίκοπο μαχαίρι.
Της Ανατολής τα μάτια
με παράπονο ξυπνούν
την αλήθεια αναζητούν
και της Χαλιμάς τα λόγια
τα μαζεύουν σε κομμάτια.
Στης Ανατολής τους δρόμους
τα λουλούδια σκονισμένα
και τα νιάτα οργισμένα
ποτισμένα με χολή
καθορίζουν λάθος νόμους.
Στην Ανατολή για χρόνια
η ζωή λίγο μετράει
μα υπόγεια κυλάει
με δαιμονικό ρυθμό
σε παράδοση αιώνια.
Στην Ανατολή πονώ,
ξέρω πως νικάει το ψέμα,
μα η ελπίδα ζει στο αίμα
για μιαν άπιαστη ευτυχία
σαν τ’ αστρί το πρωινό.
Παύλος Λάλος
(το ποίημα είναι (μετάπλαση) στην 1η εκδοχή στη συλλογή-βιβλίο ΑΝΤΙΡΡΟΠΑ, 1988)
[στο ενΤέχνως τ.2/1914].
@
Η Λεξάντρα
Τα σύννεφα ξεσκονίζει
η Λεξάντρα,
φυτεύει τα γεράνια
η γιαγιά υφάντρα.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο»
είναι το μοτίβο της το δύσβατο.
Πετροχελίδονα ταΐζει
η Λεξάντρα,
και καφέ ατζέμ κερνάει
η γιαγιά υφάντρα.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο»
είναι το μοτίβο της το δύσβατο.
Μνήμες απ’ την Ανατολή
η Λεξάντρα
τις έχει σαν γλυκό τριανταφυλί,
η γιαγιά υφάντρα.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο»
είναι το πιστεύω της το δύσβατο.
Παύλος Λάλος
[δημοσ. στο ενΤέχνως τ. 2/2014].
Σημ.: Η Λεξάντρα ήταν ύπαρκτό πρόσωπο, των φοιτητικών μου χρόνων, που κατοικούσε σε ρετιρέ στη γειτονιά κοντά στο Πειραματικό Σχολείο όπου το Θερινό σινεμά ΑΛΕΞ. Είχε καταγωγή από τη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης, γι’ αυτό γνώριζε τούρκικα και έλεγε παροιμίες στα τούρκικα όπως «ο ποντικός στην τρύπα τ’ δε χώραγε κι έσερνε και κολοκύθια». Είχε μεγαλώσει στο Κουλέ Καφέ σε ένα παλιό τούρκικο σπίτι, από τα ανταλλάξιμα. Ο άντρας της είχε προ πολλού συγχωρεθεί και η ίδια ζούσε μόνη της έχοντας ένα αγαπημένο κεντητό κάδρο στην κουζίνα της με το ρητό «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Σε μια εκδρομή της στη Σμύρνη ο τούρκος νεαρός ξεναγός την προξένεψε στον χήρο πατέρα του.
……………………………………………
*
Η πόλη του ποταμού
Στην πόλη του ποταμού
υπάρχει ένας κήπος
προέκταση ονειρικού καφενείου.
Εκεί οι γηγενείς αναπολούν χαμένες δόξες
με τον καφέ και το στριφτό,
εκεί οι Σεφαράδ ψελίζουν "Μάντρε",
ήτοι Μητέρα,
με ποιητική νοσταλγία.
Εκεί οι Μισιρλίδες τις νύχτες
χτυπούν τα κρόταλα σ' έκσταση,
οι Κονιάροι πίνουν τον καϊβέ τους βαρύγλυκο,
οι Μπεκτασίδες στις χάντρες μουρμουρίζουν,
και οι βουνίσιοι τραβούν το ρακί τους.
Ο ποταμός αιώνες κυλάει,
φέρνει κλαδιά και σπαθιά ληστών,
φέρνει της μάνας το χαμένο παιδί
και το κύπελλο του μυρμιδόνα Αχιλλέα.
Ενίοτε κατεβάζει τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη
και στίχους του Δημήτρη Ρήτα,
που σκαλώνουν στης όχθης τα καλάμια.
Αυτά αν τύχει και γίνουν φλογέρες
παίζουν τα άσματα με περίσσιο μεράκι.
Παύλος Λάλος (2011 και Οκτ. 2014)
(Δημοσιεύτηκε στο ενΤέχνως τ.3/2015)
@
Με τι μοιάζει
(νεώτερη εκδοχή 2014)
Ο ποιητής στα ποιήματά του
μοιάζει μ' αυτόν
που χτίζει γεφύρια:
δεν ξέρει ποιός θα διαβεί
και που θα πάει .
Π.Λάλος [δημοσ. στο ενΤέχνως τ.3/2015]
*
ΚΑΤΑ ΛΑΠΙΘΩΝ
Ως άλλος, κι όχι εγώ
Ψιθυρίζω,
εγώ, ως άλλος Λαπίθης,
την τρομερή κραυγή της αγωνίας
-το ερώτημα και το σημείο-
και ξέρω ότι μ’ ακούτε
αλλά η καρδιά σας είναι εν υπνώσει.
Απ’ το ηφαίστειο του νου μου
εκπέμπονται τα «γιατί»
ως έγχρωμα ρετάλια των ιδεών
ως πίδακες κι ως λάμψεις.
Τα βλέπετε, το ξέρω,
αλλά η καρδιά σας είναι εν υπνώσει.
Αφήστε κάποια κλειδαριά ανοιχτή
κάποια πόρτα χωρίς σύρτη
γιατί άνθρωπος είμαι
και κάποια στιγμή να κουραστώ
να ξαγρυπνώ μονάχος.
Παύλος Λάλος (9-9-1996. Ξεχασμένο στο εσώφυλλο μιας συλλογής του Μιχ.Κατσαρού, τελική διόρθωση 28-10-2014)
[δημοσι. στο ενΤέχνως τ.5/ Σεπτ. 2015]
*
ΤΑ ΤΑΠΕΙΝΑ
Είναι κάτι ταπεινά εικονοστάσια
για ασυνήθιστους αγίους,
σαν βωμοί της αρχαίας εποχής
με κάτι σταυρούς σαν των Βογομήλων
επιβιώσεις άλλων καιρών
που δίπλα στη σεμνή μολόχα
και την μπελαντόνα τη μωβ
μου διηγούνται ιστορίες
μόχθων και δεήσεων
γυναικών μαυρομαντιλούσων
και βοσκών σαν τον Πάνα.
(2009) Π.Λάλος [δημοσ. ενΤέχνως τ.5/ Σεπτ.2015]
*
Η ζήλεια του Ίκαρου
Ζηλεύω
της πεταλούδας το θάρρος
που την αβεβαιότητα κάνει τόλμη
το τρέμισμα κάνει χορό
την αδύναμη ύπαρξη
κάνει δυνατό θαύμα
που και το χειμώνα νικάει
και στον άνεμο εναντιώνεται
χαριτωμένη ζωή που την εμπειρία ψάχνει
ένα χάσμαλο π’ ακροβατεί
ένα χνούδαλο που αντέχει,
μια σπίθα από αδιανόητη πηγή
που βάζει φωτιά σε ολάκερο κάμπο.
Π.Λάλος (14/3/2015)
[ στο ενΤέχνως τ.5/ Σεπτ. 2015].
*
ΤΟ ΘΕΜΑ:
Το Θέμα δεν είναι ποιος παίζει στη σκακιέρα/ το Θέμα είναι τίνος είναι η σκακιέρα./ Πάνω της κάθε πρωί κάθε μερόνυχτο/ καινούριοι πύργοι υψώνονται και πεύτουν/ και φοβισμένα πιόνια ορμούν ενάντια/ σ' αντίπαλα οχυρά που τα τρομάζουν./ Το Θέμα είναι πότε/ τα πιόνια θα γίνουν οι κυρίαρχοι της σκακιέρας,/ τη μοίρα τους να ορίσουν. Π.Λάλος (τελευταία εκδοχή 17/1/2015)
[ Δημοσιεύτ. στο ενΤέχνως τ.6/2015].
@
ΠΙΚΡΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ
Σ’ αυτόν τον κόσμο που θωρείς
δεν έχει φως και μέρα,
τρώει την πέτρα το νερό
και η σκουριά τ’ ατσάλι.
Μικραίνει κι η υπομονή
σα μαραμένο φύλλο.
Παύλος Λάλος (1980 Θεσ/νίκη)
[Δημοσιεύθηκε στο ενΤέχνως τ. 6/2015, σ.8].
@
ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ
Σήμερα, εκείνος
ο φιλόσοφος, ο διανοούμενος
ο Πουλατζάς ο Νίκος,
ο εμιγκρές με το έτσι θέλω,
έβαλε σε μπελάδες πολύ κόσμο:
Έπεσε απ’ τον 8ο όροφο, εκεί στα ξένα,
με τα βιβλία του αγκαλιά- μαζί.
Το ’μαθαν οι σκοτεινόψυχοι και είπαν:
-Ένας λιγότερος από δαύτους.
Το ’μαθαν οι πονηροί λεφτοκράτες και σκέφτηκαν:
-Να ένας που μας είναι χρήσιμος
αφού λανσάρει την αυτοκτονία των διαβασμένων.
Τόμαθαν οι ψευτοφίλοι του, και είπαν:
-Να μια καλή ευκαιρία ν’ ακουστούμε
μιλώντας για δαύτονε!
Παύλος Λάλος (γραμμένο 2014, στη μέρα της αυτοχειρίας)
[Δημοσιεύθηκε στο ενΤέχνως τ.7/2015, σ.8]
*
Μετά από 200 χρόνια
Η τέχνη (κι όχι μηχανή του χρόνου)
με μετέφερε μετά διακόσια χρόνια
στον Τύρναβο του μέλλοντος.
Έκπληκτος, μα ικανοποιημένος,
είδα να είναι πολιούχος του μια νέα
οπού στο σαράντα εννιά (το πέτρινο και μαύρο)
μαρτύρησε το γάλα που βύζαξε,
στο άθλιο άντρο της χωροφυλακής,
γιατί είχε κρύψει μονάκριβο αδερφό,
μετανιωμένο αντάρτη τ’ εμφυλίου,
στο ίδιο τους το σπίτι. Τι αποκοτιά, τι μεγαλείο!!!
Τη λέγαν Νιοαντιγόνη, σαν την κόρη της Θήβας.
Κι ο νέος , κρίμα τα νειάτα, πήγε σα σκυλί στ’ αμπέλι.
Που ανθρωπιά και που συμπόνια τότε;
Π.Λάλος
[δημ. Στο ενΤέχνως τ.8/2016, σ.6].
*
ΙΔΕΑΤΗ ΑΓΑΠΗ
Στην ταβέρνα πίνει το ποτήρι,
τρεις στο κάδρο βλέπει ομορφιές
μέσα σ’ ένα κήπο ανθεστήρι
πλάϊ σε συντριβάνι και παγώνι,
τραγουδούν γλυκά με μαντολίνα,
όλο ρόδα γύρω και μυρτιές,
κι αυτός απ’ αγάπη μαραζώνει. ( μετάπλαση 23/1/2016)
Παύλος Λάλος
[στο ΕνΤέχνως τ. 9/2016, σ.8].
@
Σχεδίασμα
Οι βράχοι εκδικούνται τους δρόμους
με γενναίες κατολισθήσεις.
Το Φθινόπωρο κι ο Χειμώνας
συνωμοτούν κατά του καλοκαιριού.
Τα πετροχελίδονα δια των ερώτων
φτύνουν, κυριολεκτικά, τους μαστροπούς.
Ο ήλιος τρέχει και σήμερα
μέσα από αντένες τηλεοράσεων και καυσαέρια.
Παύλος Λάλος
[στο ΕνΤέχνως τ.9/2016, σ.8].
*
Του Νοτιά
Μπήκε ο νοτιάς στην πόλη
σαν παιδί σε δωμάτιο σοφού.
Ανάτρεψε όλα τα προγνωστικά
ρεζίλεψε όλες τις στατιστικές.
Αυτή τη μέρα
ακόμα κι η καθαρίστρια
με το βρεγμένο σφουγγαρόπανο,
σφουγγάριζε τ’ ασπρόμαυρα
πλακάκια
και σβήνανε τα μαύρα,
κάνοντάς τα όλα
άσπρα ως την υπερβολή.
Παύλος Λάλος
[στο ΕνΤέχνως τ.10/2016, σ.6].
*
Η πόλη
Αυτή η πόλη
που φριχτά με απωθεί
αρχίζει και τη θέλω σαν τσιγάρο.
Στα κρύσταλλα του νου μου
μνήμες συνωθεί
κι ότι μου δίνει
πρέπει να το πάρω.
Αυτή η πόλη που ‘χει στοιχειωθεί
τη νύχτα παίρνει νέες διαστάσεις,
οι άγιοι σε δράκους έχουνε ντυθεί
και θίασος απρόοπτος
αρχίζουν παραστάσεις.
Π.Λάλος
[στο ΕνΤέχνως τ.10/2016].
*
Μικρή ανατριχίλα
Κι έρχονται όλα
σα χιονιάς
μες στα σκοτάδια,
σαν ήχοι και εικόνες
και σημάδια
κάποιας παλιάς κι αξέχαστης γιορτής.
Κι έρχονται όλα
σαν το βράδι
που κουρνιάζει
σ’ έν’ άδειο σπίτι
που αρχίζει και ρημάζει,
λάβαρα πένθιμα και ήχοι
μιας νίκης θλιβερής.
Σα φιλμ παλιό
που χάλασε η φωνή,
δεν έχει στην εικόνα
καμιά σχέση,
μόνο παράγει έναν
κόμπο στο λαιμό,
να μας πονέσει.
Π.Λάλος [στο ΕνΤέχνως τ.10/2016].
*
Απολησμονιά
Τουρκομπαρόκ και κατηφέδες
μια πόλη δίχως παρελθόν.
Κι αν επιζούν οι καφενέδες
είν’ εξαιτίας των λαθών.
***
Βροχή και ξεφτισμένα τρένα
της επαρχίας ναυαγοί,
κι όνειρα χιλιομαδημένα
που δε στεριώνουνε στη γη.
*
Σανά μανά, μονά ζυγά
έχει θανάσιμο φορτίο,
εκτός από εμάς τους δύο.
Π.Λάλος [στο ενΤέχνως τ.10/2016].
*
ΣΤΟ ΦΑΡΟ
Στα βότσαλα θα καρτερεί
στα πόδια του έρμου φάρου
ν’ ακούει το κύμα να χτυπά
και τη φωνή του γλάρου.
Νάναι τριγύρω ηλιόλουστα
και μέσα του ομίχλη,
με το ρολόϊ της ψυχής
τη σκοτεινιά να δείχνει.
Κι όταν αυτός φεγγοβολεί
στους ναυτικούς τις νύχτες,
ίσως να σβήσει μέσα του
σα βάλσαμο τις λύπες.
(από 20/12/2014 ως 31/1/15)
Π.Λάλος (ήταν γραμμένο στο εσώφυλλο του Διηγήματα, Όσκαρ Ουάϊλντ,Στοχαστής)
[στο ενΤέχνως τ.11/2017, σ.6]
*
Παραβολή
Σε μια κλεψύδρα
η άμμος αρνήθηκε να πεύτει
για να μετράει τις ώρες.
Νόμιζε ότι
θα σταματούσε το χρόνο να κυλά.
Παύλος Λάλος (Μάης 1990).
[στο ενΤέχνως τ.11/2017, σ.6]
*
MAJESTIC
Γενάρης και στο MAJESTIC προσμένω
ρεσάλτο που δεν έκανα, θαρρώ
πως κάνω νοητά, μ’ ένα δεμένο
μαντήλι, για ταξίδι μακρινό.
Και κείνα τα καράβια στο λιμάνι
ν’ αφήνουν ένα μίζερο καπνό
την ώρα που σφυράν οι πολισμάνοι
κι αστράφτουνε τα λάδια στο νερό.
Δεν έχω που τηλέφωνο να πάρω
χαμένος μες στης πόλης τον αχό
τη μέρα σαν πετρόψαρο σαλτάρω
τα βράδια κατεβαίνω στο βυθό.
Παύλος Λάλος
[στο ενΤέχνως τ.11/2017, σ.6]
Σημ. Το MAJESTIC καφέ στη παραλία της Θεσ/νίκης, απ’ όπου παλιά έβλεπες τα καράβια δεξιά στο τότε λιμάνι, εκεί όπου τώρα έγιναν καφέ και αίθουσες πολλαπλών χρήσεων.
………………………………………
*
Του σπιτιού ο κισσός
Όχι και δε με πλάνεψε
κισσός που σκαρφαλώνει
στο δάσος, όσο του σπιτιού
στον τοίχο μας που απλώνει
δίχρωμος, ανατολικά,
με δάχτυλα ορεξάτα.
Μες στη σιωπή αυξάνεται
της νύχτας, πασπατεύει
και προχωρεί, καρδόσχημος
και θαρρετός οδεύει
στου τοίχου, κάθε σπιθαμή
ποθεί να κυριεύει.
Κι εγώ αμύνομαι κρατώντας
μη κλείσει το παράθυρο
και σκοτεινιάσει η μέρα,
με κάθε τρόπο αμύνομαι
στην τόση ζωτικότητα
των φύλλων, και το ξέρω
πως θε να προσπαθήσει
κρυφά και μέσα στη σιγή
να ξανακυριαρχήσει.
Και βρίσκομαι σε πόλεμο
αδήλωτο και αμάχη,
μια κι η ζωή τα κυβερνά
τα μίση και τα πάθη.
Π.Λάλος (15/11/2015 Δένδρα, δεν ανήκει σε συλλογή)
[στο ενΤεχνως 12/Ιούνιος 2017].
*
Δεν ξέρω τι
Δεν ξέρω
τι νόημα έχουν οι καλπασμοί
τι χρειάζονται οι ιαχές
πως λειτουργούν οι κόλακες
τι βάρος έχουν τα παράσημα
στους απελπισμένους .
Δεν ξέρω
αν συμβάλουν οι ηττημένοι
στην κίνηση της γης ή αντίθετα .
Ελπίζω μόνο
ότι κι αύριο
η μέρα θα μας χαμογελά .
Παύλος Λάλος (1994) (από συλλογή ΛΥΘΡΟΣ, 2019)
[στο ενΤέχνως 12/ Ιούνιος 2017].
*
Το έξω
Έξω απ’ την πόρτα μου
άνθρωποι παρασύρονται
σαν πλατανόφυλλα,
συντρίβεται ο κάμπος
θρυματίζεται
σε κλαδιά και φύλλα.
Κι έχω να νοιαστώ
τα δικά μου σχέδια
έχω να φροντίσω
τις δικές μου έγνοιες.
Βάζω σκαλί στη σκάλα
και σκάλα στο σκαλί,
μου λείπει η αίσθηση
της ισορροπίας!
Μ’ απασχολεί το μέσα
από την πόρτα μου,
κι έξω παρασύρονται
σαν πλατανόφυλλα.
Παύλος Λάλος (από συλλογή ΛΥΘΡΟΣ)
[δημοσι. ενΤέχνως 13/Σεπ.2017]
*
Επίγραμμα
Μην κουβαλάς
την επαρχία σαν σταυρό
στις αγορές και στις πλατείες,
κι εκεί που δένεται η ζωή,
μ’ αστήριχτες δικαιολογίες.
Παύλος Λάλος [δημ. στο ενΤέχνως 13/ Σεπ. 2017].
*
Όπως όλοι
Όπως όλοι , κι εμείς
θεωρήσαμε " το μη χείρον βέλτιστο"
μπήκαμε στη σειρά και βολευτήκαμε
στις τακτικές καθημερινές δολοφονίες
τις τόσο τετριμμένες μέχρι αηδίας .
Όπως οι πολλοί , κι εμείς
ακολουθήσαμε οδούς προσπελάσιμους
κρεμώντας στη σοφίτα τις νεανικές μας αποσκευές
και σ' επενδύσεις εσωτερικών χώρων
επιδοθήκαμε
όσο ο έσω κόσμος μας κατέρρεε
και ρήμαζε από ελπίδες και ιδέες .
Παύλος Λάλος (από συλλογή ΑΜΦΙΣΤΟΜΑ, Λάρισα 2004)
[στο ΕΝτΕΧΝΩΣ 14/Δεκ.2017, σ.8].
*
Ρητό
Στην εποχή μας
χόρτασε από χειρομαντεία
η πανσέληνος,
μπούκωσε από ξεφτισμένες
προβλέψεις.
Παύλος Λάλος (21/1/2016, δεν ανήκει σε συλλογή)
[μπήκε στο ΕΝτΕΧΝΩΣ τ.14/Δεκ.2017, σ.8].
*
Τώρα
Οπού ’χε θάρρος και φωνή
κουράγιο και μιλούσε
ορθός σε δύσκολους καιρούς,
έσβησε, πια δε ζούσε.
Τώρα του πήραν τη φωνή
σίδερο στα μηχανουργεία
και την καρδιά σε πλεξιγκλάς
νεκρό στολίδι στα γραφεία.
Π.Λάλος (δεν ανήκει σε συλλογή)
[στο ΕΝτΕΧΝΩΣ τ.14/Δεκ.2017, σ.8].
*
ΜΟΙΡΑΙΑ ΜΠΟΤΙΛΙΑ
Τις άγκυρες τις κόβω όποτε θέλω
μα η στεριά που έζησε ο καθένας
στριμώχνεται, στα μέσα μας, σα βάρος.
Δε φεύγει με μηχανικά τερτίπια
κι ούτε τη διώχνεις με τα ξόρκια.
Σ’ ακολουθεί (μήπως σε σέρνει;)
σα μια μποτίλια σε μια θάλασσα ρηχή,
χέρια ποτέ δεν την ανοίγουν
κι ούτε κανείς διαβάζει το χαρτί της.
Παύλος Λάλος (συλλογή Αντίρροπα, 1988)
(ΕΝΤεΧΝΩΣ τ.16/Ιούν.2018)
**
ΕΝΤΑΥΘΑ
Γύρω
στήνονται τα σκιάχτρα,
συνειδητά
συστρεφόμενα
συμπλεκόμενα.
Στα υπόγεια
στεγάζονται τα όνειρα,
ομόρρυθμοι
ομοιοκατάληκτοι
ορχηζόμενοι
κένταυροι.
Στα ρήθρα
αποδελτιοποιούνται
οι λέξεις,
λυκαυγείς
λυσίκομοι
λυχνοστάτες οδύνης.
Παύλος Λάλος
(ΕΝΤεΧΝΩΣ τ.16/Ιούν. 2018)
*
Συνταγή ειρήνης
Πιες το καφεδάκι σου
εν ειρήνη.
Αν έρθουν αυτή την ώρα
οράματα και σκιες
του παρελθόντος,
μη πεις
«τ’ άλογο, τ’ άλογο Ομέρ Βρυώνη»,
αλλά μείνε ακίνητος
με τη γεύση του καφέ,
αυτή θα τα σκορπίσει
χωρίς ανάγκη ευχελαίου.
Παύλος Λάλος
[δημ. στο ΕΝΤΕΧΝΩΣ τ.17/2018, σ.8].
*
ΣΕ ΛΟΦΟΥΣ
Σε λόφους με οξυές και πεύκα
κρατώ την αλήθεια μου
σα μαργαριτάρι,
κρύβω την αλήθεια μου
ζηλότυπα σαν αιρετικός.
Σε βουνά δασωμένα
όταν κυλάει νερό
μια ευδαιμονία απλώνει
στέρεα σαν τη γελαστή πέτρα
με τη φωνή των πλασμάτων
να τραγουδάει θαύματα.
Μακρυά απ' τα πεδινά ποτάμια
βλέπω τον κόσμο
αποστασιοποιημένος,
μακριά από νοήματα εν κινήσει
πέρα απ' τα όρια της όχθης
μ' ένα αίσθημα άπορης ελευθερίας
χωρίς δίνες και λαχτάρες.
Πλάϊ στο πεδινό ποτάμι
μια ζάλη με τυλίγει,
τα ρεύματα μοχθούν συνέχεια
για ανατροπή,
πλάϊ στο ποτάμι
που αργό ή ορμητικό μιλά
για τη ζωή που χρωστάει πάντα.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΑΛΟΣ
(δημ. στο ΕΝΤΕΧΝΩΣ τ.17/2018, σ.8).
*
Παραβολή –Parable
in a clepsydra
the sand refused to flow
to measure the hours.
It thought that
it would stop the time rolling on.
(η μετάφραση του Παραβολή, έγινε
από την Ξανθούλα Αλευρά).
Παύλος Λάλος
[μπήκε ενΤεχνως τ.19/2019].
*
ΛΕΤΕ;
Τους ξέρετε αυτούς
τους χρηματοδοτούμενους «αγίους»
που ανά πάσα στιγμή μπορούν
να κάνουν κι ένα θαύμα;
Έχουν κρυμμένο
το οικόσημο του συναφιού τους.
Τη δράση τους αυξομοιώνουν,
ανάλογα με το σύνθημα των προστατών τους.
Όταν στα στενά σοκάκια
οι συγγενείς θα ποδοπατούν
τα μωρά, των συγγενών, που ξεχάστηκαν,
οι παραπάνω «δαίμονες»
θα εγκαινιάζουν την εξουσία τους.
Θα παραβρίσκονται «αι αρχαί»:
δεσποτάδες πρώην χωροφύλακες,
ανίδεοι προφεσόροι,
γαμπροί προφεσόρων,
χοντρέμποροι, θεσηθήρες,
τυχοδιώκτες από επάγγελμα,
γιατροί που σκόλασαν μισή πόλη,
δικηγόροι που συμπάθειά τους οι δολοφόνοι,
και πλήθος που δε βλέπει την ώρα
να ’ρθούν οι μεζέδες!
Πάλι θ’ ακουστούν
τα ίδια κούφια λόγια.
Ο πανικός μας η χαρά τους,
ο πυρετός μας η λάμψη τους,
το αγκομαχητό μας
ο θρίαμβός τους.
Π.Λάλος (1980-τελικό 2019, 9 Γεν.)
[μπήκε ενΤεχνως τ.19/2019]
Πηγή φωτογραφίας agronews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου