Πέρασαν ημέρες από τότε που ο φίλος μου ο Ευθύμης από τα παιδικά χρόνια μας στο χωριό δεν είναι πια κοντά μας... Από τη μία ένιωθα την ανάγκη να γράψω και από την άλλη σιωπή... Μια περίεργη σιωπή που τα μιλάει και τα λέει όλα... Με τον Θυμιάκο μεγαλώσαμε μαζί, στο ίδιο σοκάκι. Μαζί με όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Τον Κώστα, τον άλλο Κώστα, τον Βασίλη και άλλους πολλούς. Με ψωμί φέτα πασπαλισμένη από ζάχαρη και σπανιότερα μερέντα... Και με πολύ ποδόσφαιρο που το σταματούσαμε μόνο όταν πέρναγε ο παπα-Ισίδωρος, πριν και μετά τον εσπερινό. Πολλές οι παιδικές μνήμες και όσο μεγαλώνεις τόσο αυτές θεριεύουν. Ήταν ένα αληθινά σπάνιο παιδί με αγνή ψυχή και ανοιχτή καρδιά για όλους. Ευαίσθητος σε έναν κόσμο που απαιτεί σκληρότητα... Υπήρξε πεισματικά ρομαντικός. Ίσως γι' αυτό σχεδόν πάντα οι συζητήσεις μας κατέληγαν στα παιδικά μας χρόνια.
Η φυγή όμως από αυτόν εδώ τον βίο δεν σημαίνει τίποτα για τους ρομαντικούς. Άλλωστε, ο Χριστός σε αυτούς πρώτους από όλους απευθύνεται όταν λέει "όποιος πιστεύει σε εμένα ακόμη κι αν πεθάνει θα ζει". Κι ο αγαπημένος μου φίλος και φίλος πολλών δεν πέθανε. Ζει στο αιώνιο Φως του Χριστού. Κι αυτό δεν είναι απλά ελπίδα, αλλά βεβαιότητα. Αφού, ούτως ή άλλως, είτε εδώ είτε εκεί στην αγκαλιά του Θεού είμαστε. Εκεί, όμως, λείπει ο πόνος, η λύπη και ο στεναγμός... Υπάρχει μόνο χαρά. Χαρά και παιχνίδι.
Ο Θεός να σε αναπαύσει αγαπημένε μου φίλε!
Χρήστος Γκουνέλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου