ΜΝΗΜΗ ΚΑΛΑΝΤΩΝ
Κρέμονταν κρύσταλλοι σπαθιά
απ' του σπιτιού μας την αστρέχα,
μακριά αλυχτούσανε σκυλιά
μες στου χωριού την κρύα νύχτα
που μύριζε τζακιού καπνιά.
Στο δρόμο έτριζαν τα χιόνια
σαν τα πατούσαμε βουβά,
λύγιζαν της μυγδαλιάς τα κλώνια,
κι αρχίζαμε τα κάλαντα
απ' το Σχολείο ως τ' Αλώνια.
Ένα φανάρι σαν αστέρι
κρατώντας, με πηχάκια και χαρτί,
στο γαντοφορεμένο χέρι
πριν το ξημέρωμα ανοίξουν πόρτες
να δουν το μήνυμα ποιος φέρει.
Άσβηστη θύμηση, γλυκόπικρη.
Στους δρόμους χιόνια παγωμένα
κι αστέρια μακρινά, μαρμαρωμένα,
στον ουρανό ψηλά γραμμένα.
Πάντα θυμούμαι
χωριού Χριστούγεννα λευκά,
κι εμείς στην όμορφη βραδιά
για Κάλαντα να ξεκινούμε.
Παύλος Λάλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου