Δημοτικό Σχολείο Κρανιάς 1936: Η ανέχεια, αλλά και η ελπίδα
Μια σειρά φωτογραφιών από μια άλλη... ζωή! Μέσα στην ανέχεια και τον κάματο, αλλά και μέσα στη χαρά και τη... διασκέδαση.
Είχα την ευκαιρία πριν μερικά χρόνια να μιλήσω με το μπάρμπα- Λάζαρο τον Παπαγιάννη. Η κουβέντα μας ξεκίνησε ρωτώντας τον αν θυμάται και λέει τα παλιά τα τραγούδια. Σημειωτέο ότι ο μπάρμπα-Λάζαρος είναι μια... κινητή μουσική και λαογραφική βιβλιοθήκη. Μου απάντησε λοιπόν με παράπονο ότι σιγά-σιγά και αυτός τα ξεχνάει, αφού πλέον δεν υπάρχουν οι αφορμές για τα τραγούδια. "Παλιά -μου λέει- αν και δεν είχαμε παπούτσια να φορέσουμε παρ' όλα αυτά το τραγούδι δε σταματούσε να βγαίνει από το στόμα μας. Έβγαινες έξω από το χωριό και άκουγες ανθρώπους που ασχολούνταν με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες να τραγουδάνε αδιάκοπα".
"Το χωριό αντηχούσε από φωνές ανθρώπων. Δεν υπήρχαν όργανα. Όλα τα τραγούδια ήταν μόνο με τη φωνή. Ο αρραβώνας, ο γάμος, ο θάνατος, η ξενιτιά και άλλες ακόμη περιστάσεις της ζωής των ανθρώπων, με χαρά και πόνο, γίνονταν πλέον τραγούδι". Σήμερα τον ρωτάω πώς γίνεται χωρίς αυτή την ανέχεια πλέον να μην ακούς άνθρωπο να τραγουδάει; Τι συμβαίνει; Τι έχει αλλάξει; "Δεν ξέρω - μου απαντάει ο μπάρμπα- Λάζαρος - απομακρυνθήκαμε από τις ρίζες μας, από την Παράδοσή μας. Το ενδιαφέρον μας στράφηκε μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών...". Τι να σχολιάσει κανείς; Ο μπάρμπα - Λάζαρος με λίγες φράσεις τα είπε όλα...
Χρήστος Γκουνέλας
Μια παλιότερη (2013) ανάρτησή μας.
Πηγή φωτογραφιών: ΜΕΣΚΕ , "Ξηροκρανιώτικα", Βασίλειος Παπαγιάννης, Ελευθέριος Λάλος, Γιώργος Μπαλής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου