ΕΚΕΙ ΖΩΗ Μ ΑΝΤΑΜΩΣΕΣ
Μοίρα, γιατί δεν μου το λες
γιατί με αποφεύγεις
τί θέλεις από μένανε
τί τάχα να γυρεύεις;
Τί είναι αυτό που σε πονά,
ποιά σκέψη αντανακλάται
στου ουρανού τα πέλαγα
και μέσα σου πλανάται;
Ζωή, αρνείσαι να το δεις
γιατί δεν μου το δίνεις
στις πέτρες και στα σύννεφα
απλόχερα σκορπίζεις...
Στα δέντρα μες στο σούρουπο
στους ίσκιους, στα σοκάκια,
ποιά ενοχή σε τυραννά
και σου 'κλεισε τα μάτια;
Εκεί ζωή μ' αντάμωσες
έλα για να με σώσεις
μην βασιλεύεις μοίρα μου
το φως σου να μου δώσεις.
Αγάπη Σπαθάρα
10/04/2018
(Ηλιοβασίλεμα στο χωριό μου)
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
Κι' όμως
τα λουλούδια ανθίζουν
ακόμα.
Κι ας λένε ότι μαράθηκαν
τα όνειρα,
ότι έσβησε ο ήλιος.
Το χρώμα τους παραμένει
ζωντανό
και ανεξάντλητο.
Σαν την αγάπη.
Σαν την αγάπη
της ψυχής.
Μάθε ν' αγαπάς
με την ψυχή.
Ζωντανά κι ανεξάντλητα.
Όχι με τον νου
γιατί
θα σε προδώσει.
Ούτε με την καρδιά
γιατί
θα σε πληγώσει.
Αλλά με την ψυχή.
Γιατί μόνο η ψυχή
είναι
ελεύθερη.
Ελεύθερη ν' αγαπά
χωρίς σύνορα.
Πέρα απ' τα τείχη.
Πάνω απ' τα όρια.
Μάθε να ξεχωρίζεις
τα χρώματα.
Μάθε ν' αγαπάς
χωρίς όρια.
Ποιός είπε πως τα όνειρα
μαράθηκαν
πώς έσβησε ο ήλιος
ποιός είπε πως η αγάπη
στέρεψε
και θέριεψε το μίσος;
Μην τους ακούς
και θλίβεσαι...
Ξέρεις να αγαπάς;
Αγάπη Σπαθάρα
14/ο4/2018
(φωτογραφία δική μου)
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΝΟΗΜΑ
Σιγά τα καρφιά
πονάνε ακόμα
ουλές και αγκάθια
σμιλεύουν το σώμα.
Δες πως ξυπνάει
μέσα απ' το χώμα
πονάει και ανθίζει
κι αυτόν τον αιώνα.
Της καρδιάς της το άρωμα
στη λήθη γραμμένο
του κόσμου το νόημα
κι αυτό ξεχασμένο.
Ξαναζεί λαβωμένη
το αύριο δεν ξέρει
χαμηλώνει το βλέμμα
απλώνει το χέρι.
Το άδικο σβήνει
με κόπο και δάκρυ
στης ελπίδας τις ράγες
περπατάει μονάχη.
Σαν σπόρος ριζώνει
σε κρύους χειμώνες
με βαθιές χαρακιές
προχωρά στους αιώνες.
Αγάπη Σπαθάρα
16/04/2018
(φωτογραφία δική μου)
ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ
Να στηρίζεσαι
στις δυνάμεις σου
και να προχωράς
κι ας νιώθεις ότι
είσαι μόνος.
Μπορεί να φοβάσαι
να πικραίνεσαι
αλλά μην διστάζεις.
Ανάμεσα στις
σκιές
και στα σκοτάδια
της διαδρομής
κάποια στιγμή
θα συναντήσεις
τον ήλιο
και ίσως μια άλλη
δύναμη
παρόμοια
με τη δική σου
για ν' ακουμπήσεις.
Τότε θα καταλάβεις
ότι δεν είσαι
μόνος.
Θα καταλάβεις
την αξία
της διαδρομής
συλλέγοντας
φως και σκοτάδια
δάκρυα και δύναμη
θέληση και χρώμα.
Μην μένεις
στάσιμος.
Προχώρα...
Μην ταξιδεύεις
μόνος.
Υπάρχουν κι' άλλοι
σαν κι εσένα.
Αγάπη Σπαθάρα
18/04/2018
(Φωτογραφία από την αυλή μου)
ΑΡΑΓΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΣ
Άραγε
πως είναι να πετάς
ανάλαφρος στον ουρανό;
Χωρίς εμπόδια
χωρίς σκέψη
χωρίς όρια.
Μόνο να πετάς.
Ξεπέρασες ποτέ
τα όριά σου;
Ένιωσες να απλώνεις
στις φτερούγες σου
τις επιθυμίες σου
και ν' αφήνεσαι;
Γεύτηκες τα χάδια
του αγέρα
στα φτερά σου;
Έφτασες ποτέ
ψηλά
αναπνέοντας
συναίσθημα;
Δύσκολο αλλά
θαυματουργό.
Αυτό πρέπει
να είναι
πραγματική
ευτυχία.
Αγάπη Σπαθάρα
20/04/2018
(φωτογραφία δική μου)
ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ
Απόψε δεν θα
μιλήσω.
Έτσι κι' αλλιώς
οι λέξεις
δεν λένε τίποτα.
Πώς να ειπωθεί
η αλήθεια
αν δεν μιλούν
τα μάτια;
Πώς ν' ακουστούν
οι λέξεις
αν δεν κυλήσουν
δάκρυα;
Απόψε ας μην
μιλήσω.
Ας μιλήσει η σιωπή
με το θλιμμένο
τραγούδι της.
Ίσως ξυπνήσει
η εποχή
που ήταν όλα
όμορφα.
Ίσως αύριο
γίνουν
πάλι
όλα όμορφα.
Ίσως ο κόσμος
γεμίσει
με τριαντάφυλλα.
Αγάπη Σπαθάρα
20/04/2018
ΜΗΝ ΠΕΙΣ
Μην πεις
πως δεν σ' αντάμωσα
στους φόβους σου,
δεν σου 'δωσα
ποτάμι την ψυχή μου,
κομμάτια κόβω
την καρδιά
το αίμα μου σου δίνω.
Μην πεις πως δεν
σ' αγάπησα
στης μοναξιάς τον πόνο,
γεφύρι κάνω τον
καημό
και την αγάπη δρόμο.
Μην πεις πως δεν
με πίστεψες
γιατί θα είναι ψέμα,
μέσα στις φλέβες σου
κυλά
και το δικό μου αίμα.
Ένα μονάχα
να μου πεις
πώς μ' αγαπάς ακόμα,
να σβήσεις
απ' τα μάτια μου
της λησμονιάς το χρώμα.
Αγάπη Σπαθάρα
22/04/2018
(φωτογραφία δική μου)
Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ
Σαν στάχυ,
η ελπίδα σπέρνεται
στης γης
τ' ώριμο σώμα,
η αγάπη δένει
τον καρπό
η υπομονή το χρώμα.
Κόκκινα
σαν το αίμα μας
χιλιάδες
συναισθήματα,
σαν παπαρούνες
με ρυθμό
συνθέτουνε τα νήματα.
Ίσως
σε τούτη τη ζωή
ίσως σε κάποια άλλη
θα αποδώσουν
οι καρποί
θα ανταμειφθείς
και πάλι.
Ίσως να δεις πως
στη ζωή
κάθε στιγμή αξίζει,
το όνομά σου
σαν ξυπνάς
ακούς να ψιθυρίζει...
Αγάπη Σπαθάρα
24/04/2018
(φωτογραφία σημερινή,δική μου)
ΛΥΠΑΜΑΙ
Πόσο λυπάμαι που έσβησε
της ζωής...το πρώτο κλάμα,
λυπάμαι που δεν ένιωσες
μες στην ψυχή...το θαύμα.
Λυπάμαι που τα χέρια σου
έκοψαν το λουλούδι,
δεν άκουσε απ' τα χείλη σου
αγγελικό τραγούδι.
Λυπάμαι που δεν έδειξες
του πόνου σου...σημάδια,
έκλαψα γιατί στέρησες
στα χέρια σου...τα χάδια.
Λυπάμαι που δεν κοίταξες
τα δυο μικρά του μάτια,
να γιάνει ο πόνος μέσα σου
να σμίξει...τα κομμάτια.
Αγάπη Σπαθάρα
27/04/2018
(Για το βρέφος και την μητέρα του)
ΜΑΗΣ
Θέλω να κοιμηθώ
και να ξυπνήσω
και να 'ναι
Μάης.
Να τρέχω ανέμελη
ανάμεσα στις
παπαρούνες
και στα αγριόχορτα
σαν παιδί.
Να κυλιέμαι
ανάμεσα στο θέλω
και στο μπορώ
και να τους πλέκω
στεφάνι.
Να αφουγκράζομαι
ήχους
και να ψιθυρίζω
το όνειρο.
Να έχω διάχυτο
το άρωμα
των αισθήσεων
στα χέρια μου.
Να χρωματίζω
με κόκκινο
το πάθος για τη ζωή.
Να βλέπω μπροστά μου
έναν καινούργιο
ορίζοντα,
μια ακόμα ανατολή
γεμάτη ήλιους,
χαρές και χαμόγελα.
Θέλω να κοιμηθώ
και να ξυπνήσω
και να 'ναι
Μάης!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
01/05/2018
(φωτογραφία δική μου)
ΜΕΤΕΩΡΑ
Δέος...
Αναζήτηση...
Προορισμός...
Ποιός είμαι;
Πού πάω;
Ποιός είναι ο δρόμος;
Σκέφτεσαι...
πόσο μικρός είσαι
μπροστά στο θεόρατο,
στο λείο,
στο μετέωρο...
Κοντεύεις...
Φτάνεις...
Στα μετέωρα βράχια
σταθερά
τα θεμέλια.
Σταθερές οι αξίες.
Και τα βήματα...
Ανασαίνεις βαθιά
κι' ανεβαίνεις...
Ανεβαίνεις ψηλά
και η ψυχή
αγαλλιάζει.
Αγγίζεις το αιώνιο,
το μυστήριο,
το εξωπραγματικό.
Αγγίζεις το θείο...
Δέος.
Θαυμασμός.
Μεγαλείο.
Παράδεισος.
Αγάπη Σπαθάρα
03/05/2018
(φωτογραφία δική μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου