Αγάπη Σπαθάρα: Πέντε Ποιήματα

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Κατακόκκινες θύμησες...

σπαρμένες

στις όχθες του Μάη, 

σιωπηλά μεγαλώνουν 

και γράφουν...

με το κόκκινο χρώμα τους

στην ζωή μας...σημάδια.

Σταγόνα σταγόνα 

με αίμα και δάκρυα 

τη μνήμη ποτίζουν...

Ξεπηδούν απ' το χώμα 

θεριεύουν κι' απλώνονται 

την ψυχή δυναμώνουν 

και την άνοιξη...ορίζουν.

Αγάπη Σπαθάρα 

02/05/2017 

(φωτογραφία δική μου 01/05/2017)

Η ΩΡΑ ΣΤΕΚΕΙ ΜΑΓΙΚΗ

Η μέρα καλωσόρισε 

τον ερχομό της νύχτας, 

η ώρα στέκει...μαγική 

στου ταξιδιού τους δείκτες.

Παρέδωσε τα σκήπτρα της 

με χρώματα στα χέρια, 

πριν λάμψουνε στον ουρανό 

της νύχτας τα αστέρια.

Το φως του ήλιου χύνεται 

στης θάλασσας το κύμα, 

μ' ακτίνες διάφανες,ζεστές 

σαν χρυσαφένιο νήμα.

Μέσα της θέλει να σβηστεί 

γυρεύει τη δροσιά της, 

εκεί...στο μισοσκόταδο 

γλιστρά στην αγκαλιά της.

Αγάπη Σπαθάρα 

02/05/2017 

(φωτογραφία δική μου Πλαταμώνας 

01/05/2017)

ΚΑΤΑΣΠΡΑ ΟΝΕΙΡΑ

Υπάρχουν κάποια 

πράγματα,

που δεν φαίνονται... 

κι' όμως σκορπούν 

το άρωμά τους. 

Γίνονται ορατά 

με τις αισθήσεις.

Μας κρατούν

συντροφιά,

τις ώρες 

της μοναξιάς μας. 

Περιμένουν,

ν' αγγίξουν το φως 

για ν' ανθίσουν...

Περιμένουν, 

να τα ζήσουν 

μάτια...

που είναι μαθημένα 

να βλέπουν...

και στα σκοτάδια.

Μάτια...

που ξέρουν,

να διακρίνουν 

τις λεπτομέρειες...

Μάτια...

που προσπερνούν 

τις σκιές...

και ξεχωρίζουν 

τα χρώματα

σ' έναν 

άχρωμο κόσμο...

και βάφουν,

κάτασπρα 

τα όνειρά τους.

Αγάπη Σπαθάρα 

05/05/2017 

(φωτογραφία δική μου,

μόλις τώρα)

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΛΑΜΠΕΙ 

Είναι πολύ εύκολο 

να φτάσεις...

στην απογοήτευση, 

στην απελπισία, 

στην απόγνωση...

κι' άλλο τόσο δύσκολο 

να επιστρέψεις...

Αναρωτιέσαι...

τί φταίει, 

ποιός φταίει;

Μην ψάχνεις 

για δικαιολογίες

και αφορμές. 

Εσύ είσαι η αιτία. 

Ναι, εσύ. 

Εσύ σκοτώνεις τα κύτταρά σου. 

Εσύ τσακίζεις τα φτερά σου. 

Εσύ μαραίνεις τα άνθη σου. 

Εσύ και μόνο εσύ. 

Διαπράττεις...

το τέλειο έγκλημα. 

Κανείς δεν θα σε ανακαλύψει... 

Κανείς δεν θα μπει στον κόπο

να ψάξει...

Θα βρεθείς χωρίς να το καταλάβεις... 

σε σκοτεινό κελί 

χωρίς φως, 

χωρίς έξοδο... 

Γι' αυτό τέντωσε 

τις κεραίες σου,

λάβε τα σήματα...

και πέτα... 

πέτα μακριά...

εκεί που ο νους 

λάμπει... 

και χαράζει στο φως, 

μοναδικές 

πολύχρωμες στιγμές. 

Αγάπη Σπαθάρα 

06/05/2017

ΣΤΑΛΑ ΖΩΗΣ

Στάλα ζωής το δάκρυ σου 

οδύνη...σπαραγμός,

απ' το καθάριο βλέμμα σου 

βγαίνει στο φως.

Παίρνει μορφή και χύνεται 

σμιλεύει την ψυχή,

κι' ο πόνος γίνεται γλυκός 

ανάσα και κραυγή...

Πάλλεται στην καρδιά σου 

σαν κύμα...η ανθρωπιά, 

ρέει από τα μάτια σου 

αστράφτει και βροντά...

Καυτή βροχή από δάκρυα 

σκορπούν την ομορφιά σου, 

είν' της ψυχής σου βάλσαμο 

βαθαίνει...η αγκαλιά σου.

Αγάπη Σπαθάρα 

10/05/2017